Οι Dirty Granny Tales επιστρέφουν μετά από 5 χρόνια με την καινούρια τους παράσταση «The Philanthropist» στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Ο leader του γκρουπ Σταύρος Μητρόπουλος μιλάει για την παύση του συγκροτήματος, την επάνοδο τους, ενώ το ενδεχόμενο να συμμετάσχουν στη Eurovision το βρίσκει τολμηρό.
Επιστρέφετε μετά από απουσία πέντε ετών. Τι σας οδήγησε σε αυτή την παύση;
Μετά την τελευταία μας παράσταση στην Αθήνα το 2019, ήμασταν σε πολύ δημιουργική διάθεση. Εγώ άρχισα να συνθέτω τη μουσική για το επόμενο μας παραμύθι, το οποίο επίσης είχα γράψει. Ήταν όλα σε μια σείρα. Με τον Διονύση Ανδριόπουλο είχαμε ήδη κάνει τα σχέδια για τα σκηνικά και τα κοστούμια και βρισκόμασταν για πρόβες είμασταν σε ένα καλό δρόμο.
Ο covid μας απομάκρυνε. Στην αρχή το βλέπαμε σαν διάλειμμα. Αλλά μετά εμένα τουλάχιστον με αποσυντόνισε. Μόλις άνοιξαν πάλι τα θέατρα πήγα να κλείσω και έμαθα πως η είσοδος δε θα επιτρέπεται σε όλους, ακόμα και με ράπιντ τεστ δεν θα έχουν το δικαίωμα να δουν την παράσταση μας.
Η Dirty Granny ξανακλείστηκε στο καβούκι της. Είχε περάσει καιρός και το σενάριο που ετοιμάζαμε το οποίο πραγματεύοταν τη θεοφοβία, δε μου ταίριαζε με όσα συμβαίνουν ακόμα και σήμερα. Τα τελευταία χρόνια ζούμε ένα θέατρο του παραλόγου. Ο Φιλάνθρωπος σαν ιδέα ξύπνησε πάλι τη Βρώμικη γιαγιά και πήραμε αμέσως φόρα. Είμαστε διψασμένοι να βγούμε ξανα στη σκηνή.
Όλο αυτό το διάστημα ήσαστε δημιουργικά άπραγος;
Επικεντρώθηκα σε solo projects. Μελέτησα όργανα που δεν ήξερα όπως το τσέλο και αφιέρωσα πολύ χρόνο μαθαίνοντας multi instrument performance με τεχνική looping.
Και τώρα, πώς προέκυψε η επάνοδός σας;
Αυτό το σχήμα μας δίνει τη δυνατότητα να εκφραστούμε με ένα τρόπο που δεν μπορούμε στην καθημερινότητα μας. Με τα χρόνια αυτό έγινε εξάρτηση. Έχω να πω πως τόσα χρόνια χωρίς το ρόλο μου επι σκηνής, ένιωθα μισός.
Η επαφή με το κοινό σας έλειψε;
Όταν παίζεις σε ένα θέατρο, το κοινό ακόμα και χωρίς να το ξέρει συμμετέχει. Υπάρχει μια στενή σχέση. Όταν το feedback είναι θερμό η σχέση είναι πολύ ερωτική. Το χειροκρότημα στο τέλος είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή. Δεν ξέρω πως να το εξηγήσω, οι χημείες που βγαίνουν εκείνη τη στιγμή είναι το πιο ανεβαστικό ναρκωτικό.
Αναφέρετε ότι ‘σε αυτή την παράσταση οι μουσικοί δεν θα έχουν ρόλο αφηγητή όπως τους έχουμε συνηθίσει στο παρελθόν. Είναι οι βασικοί χαρακτήρες της ιστορίας’. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;
Θέλαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό, χωρίς φυσικά να χάσουμε την ταυτότητα μας. Θα μπορούσαμε να συνεχίσουμε στον δρόμο που μας ξέρει ο κόσμος για να νιώσουμε και εμείς πιο ασφαλής. Ήταν μια πρόκληση που αν κρίνω από τις πρόβες και τα σχόλια όσον το είδαν, λειτούργησε με μεγάλη επιτυχία
Oι Dirty Granny Tales χαρακτηρίζονται για την αφήγηση των σκοτεινών παραμυθιών μέσω της μουσικής. Αυτή τη φορά τι θα μας αφηγηθείτε στο ΙΜΚ;
Ο Φιλάνθρωπος έχει πιο ειρωνική ατμόσφαιρα, με μια δόση σκοτεινού χιούμορ. Θέλαμε να δώσουμε μια αίσθηση του Τζόκερ. Το χαμόγελο του τρόμου. Η ιστορία μας δείχνει ένα κόσμο όπου η ζωή κυλάει αρμονικά, μέχρι που η εισβολή ενώς τέρατος ταράζει τις ηρεμίες και σκορπάει τον τρόμο. Ο Φιλάνθρωπος θα εμφανιστεί σε ρόλο σωτήρα για να δώσει τη λύση σε αυτή την απειλή. Στην πορεία της παράστασης θα δούμε πως α τον αντιμετωπίσει ο κόσμος. Θα τον εμπιστευτούν ή θα τον χλεύασουν.
Το συγκρότημα σας διανύει τη μεταβατική περίοδο προς την ενηλικίωση. Από το 2006 μέχρι και σήμερα, τι αποτιμάτε;
Οι παραστάσεις μας για να πραγματοποιηθούν θέλουν πολύ δουλειά και θυσίες από τον χρόνο μας. Εγώ θα έλεγα και οικονομικές θυσίες πολλές φορές. Θεωρώ πως αυτό που κάνουμε έχει πολύ ιδιαίτερη ταυτότητα. Όταν μιλάμε λοιπόν για μια μεγάλη παραγωγή με ιδιαίτερο χαρακτήρα τότε έχουμε να κάνουμε με το απόλυτο Underground. Ο κόσμος μας έμαθε από στόμα σε στόμα. Εμείς αν εξερέσουμε την πεντάχρονη παύση, συνεχίζουμε με πάθος. Η Βρώμικη γιαγιά έχει μπει στο πετσι μας είναι μέρος του σώματός μας.
Ρεκόρ εισιτηρίων στο English Theater στο Βερολίνο, συμμετοχές σε φεστιβάλ στην Ολλανδία, στη Ρουμανία στην Τουρκία, στη Νορβηγία. Η καριέρα στο εξωτερικό για εσάς φαινόταν πως είχε μια σημαντική εξέλιξη. Ποια η επαφή σας των Dirty Granny Tales τώρα;
Μόλις ξυπνήσαμε από τον λήθαργο. Σίγουρα μετά το καλοκαίρι, εκτός της ελληνικής περιοδείας, θα επισκεφτούμε και κάποιες χώρες. Παλιότερα ήταν πιο δύσκολο να ταξιδέψουμε, γιατί ήμασταν περισσότεροι. Τώρα έχουμε γίνει λίγο πιο ευέλικτοι.
Θα πηγαίνετε στη Eurovision;
Δεν ξέρω πόσο ελεύθερο αφήνουν τον καλλιτέχνη να εκφραστεί σε μια τέτοια διοργάνωση. Μου φαίνεται λίγο χαζό να σας πω την αλήθεια. Η μουσική δεν θα έπρεπε να διαγωνίζεται. Δεν μπορώ να φανταστώ τους Dirty Granny να εκπροσωπούν την Ελλάδα. Παρ’ όλα αυτά αν μας αφήναν να το χτίσουμε, όπως το φανταζόμαστε το οποίο το αποκλείω, θα το σκεφτόμασταν… Βασικά τρίβω τα χέρια μου στην ιδέα, μιας και είμαι προκλητικός χαρακτήρας. Δεν θα μας ενδιέφερε καθόλου ο βαθμός. Αλλά η ιδέα να δώσεις στη βρώμικη γιαγιά την ευκαιρία να στοιχειώσει τόσες πολλές ψυχές σίγουρα δεν την αφήνει αδιάφορη.
Πώς σχολιάζετε τη φετινή ελληνική συμμετοχή και γενικότερα τον θεσμό;
Είναι ένας διαγωνισμός που η κάθε χώρα συμμετέχει με το κομμάτι της. Οπότε θα πρέπει να έχει η μουσική κατά την άποψη μου, την ανάλογη γεύση από την ταυτότητα της κάθε χώρας. Νομίζω πως το Ζάρι το είχε αυτό. Δεν θα το κρίνω σύμφωνα με το προσωπικό μου γούστο γιατί δεν έχει σημασία αλλωστε. Αλλά σαν θέαμα είναι τόσο κατευθυνόμενο που δεν έχει κανένα νόημα η ψηφοφορία που γίνεται. Όπως είπα και πριν η μουσική δεν μπορεί να διαγωνίζεται. Είναι μια τέχνη που αφορα όλους μας και οι μελωδίες που μας εκφράζουν είναι άμεσα συνδεδεμένες με την προσωπικότητα μας. Πως λοιπόν να υπάρχει αντικειμενική κριτική.
Τι περιμένετε από ΄δω και στο εξής;
Πάμε γερά να γιορτάσουμε την ανάσταση της Dirty Granny.
Info: Τελευταίες παραστάσεις Δευτέρα 3 & Τρίτη 4 Ιουνίου στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Εισιτήρια στο ticketservices.gr
