Γεννημένος στην Ορεστιάδα το 1986 , χαρακτηρίζει τον εαυτό του ως ένα σύγχρονο μόγλη που έφτιαχνε δεντρόσπιτα, έτρεχε στις αλάνες ζώντας την ανεμελιά του χωριού και της εποχής. Όπως ο ίδιος έχει αποκαλύψει σε παλαιότερη συνέντευξή του, στην ηλικία των 25 το όνειρό του ήταν να γίνει ποδοσφαιριστής. Ωστόσο, το θεατρικό σανίδι τον κέρδισε αναπάντεχα. Συστήθηκε στο ευρύ κοινό μέσα από τον ρόλο του στην κωμική σειρά του Alpha «Μην αρχίζεις την μουρμούρα» στην οποία έμεινε για 6 σεζόν ενώ την επόμενη χρονιά ακολούθησε η σειρά του ANT1 « Ο πρώτος από εμάς», όπου καθήλωσε με την ερμηνεία του. Φέτος , τον απολαμβάνουμε ως Αντόνιο στον δεύτερο κύκλο της σειράς του ΑΝΤ1, Η Μάγισσα αλλά και ως επαναστάτη Μιχάλη στην παράσταση «Blue Train» για την οποία έχει αποσπάσει θετικές κριτικές. Ο ίδιος, διατηρεί ένα κι ένα ταχυφαγείο στα Εξάρχεια, την «Λόντζα της Γειτονιάς» που προσφέρει παραδοσιακά ελληνικά πιάτα με έμφαση στις γεύσεις που θυμίζουν σπιτικό φαγητό. Στα πλαίσια του μαθήματος ‘’Πολιτιστικό ρεπορτάζ’’, παραχώρησε συνέντευξη εφ΄ όλης της ύλης στους φοιτητές του ANT1MEDIALAB , δίνοντας τις δικές του απαντήσεις μέσα από το δικό του μοναδικό πρίσμα.
Αρχικά σπούδασες Φυσική, αλλά τελικά ακολούθησες τον δρόμο της υποκριτικής. Πώς έγινε αυτή η μετάβαση και τι σε έκανε να αφήσεις τη φυσική για το θέατρο;”
Ξεκινήσαμε ως μια ερασιτεχνική ομάδα, αλλά σταδιακά θελήσαμε να ασχοληθούμε πιο σοβαρά με το θέατρο. Έτσι, δημιουργήσαμε μια θεατρική ομάδα και αρχίσαμε παραστάσεις. Παράλληλα, συμμετείχα σε εντατικά εργαστήρια, όπου πειραματιζόμασταν με διαφορετικές μεθόδους και τεχνικές. Όταν συνειδητοποίησα ότι το θέατρο είναι αυτό που θέλω να κάνω στη ζωή μου, άρχισα να αναζητώ ακόμα περισσότερες ευκαιρίες. Πήγαινα σε δύσκολες οντισιόν, έπαιρνα μικρούς ρόλους, και σιγά σιγά κάποιοι σκηνοθέτες με εμπιστεύτηκαν και μου έδιναν περισσότερες ευκαιρίες. Στα 25 μου, αποφάσισα να δοκιμάσω να μπω σε μια κρατική δραματική σχολή, αλλά ήμουν ήδη στο όριο ηλικίας. Οι σχολές προτιμούν νεότερους σπουδαστές, κι έτσι δεν κατάφερα να μπω. Ωστόσο, συνέχισα να δουλεύω στο θέατρο, μαθαίνοντας από κάθε σκηνοθέτη με τον οποίο συνεργαζόμουν. Για μένα, κάθε παράσταση ήταν και ένα σχολείο. Δεν είχα το “χαρτί” μιας σχολής, αλλά αυτό δεν με σταμάτησε – οι σκηνοθέτες με εμπιστεύτηκαν και έτσι συνέχισα.
Στην παιδική σας ηλικία δεν υπήρχε κάποιο ερέθισμα προς την υποκριτική; Συμμετείχατε σε σχολικές παραστάσεις;
Ξέρεις, μπορεί κάποιος να υποθέσει ότι υπήρχε κάποιο ερέθισμα από τότε, αλλά στην πραγματικότητα δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Δεν υπήρχε κάποιο συγκεκριμένο ερέθισμα προς την υποκριτική, ειδικά σε μια πόλη όπως είναι η Ορεστιάδα. Ήμουν ένας άνθρωπος που έπαιζα μόνο ποδόσφαιρο. Το θέατρο προέκυψε αργότερα, γύρω στα είκοσι μου. Μέχρι τότε, το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να παίζω ποδόσφαιρο συνέχεια. Ίσως μια επιρροή να ήταν από τον πατέρα μου που έπαιζε κρουστά, ειδικά νταούλι και έτσι κόλλησα και γω κάπως το μικρόβιο.
Πώς έχει επηρεάσει η εκπαίδευσή σας στη φυσική την προσέγγισή σας στην υποκριτική;
Η θετική σκέψη και η παρατήρηση των ανθρώπων με έχουν βοηθήσει πολύ. Είμαι πολύ παρατηρητικός, και αυτό μου επιτρέπει να αναλύω και να αποδίδω καλύτερα τους ρόλους.
Ποιες είναι οι βασικές διαφορές ανάμεσα στο θέατρο και την τηλεόραση, σύμφωνα με την εμπειρία σας;
Στο θέατρο, η διαδικασία είναι πιο εξελικτική, καθώς πρέπει να εμβαθύνεις στα λόγια και τους χαρακτήρες. Στην τηλεόραση, η διαδικασία είναι πιο επιφανειακή και γρήγορη, καθώς τα λόγια πρέπει να μαθαίνονται γρήγορα και να ξεχνιούνται.
Πώς προετοιμάζεστε πριν από μια παράσταση;
Η προετοιμασία είναι μια σταδιακή διαδικασία που διαρκεί περίπου δύο μήνες. Πρέπει να είσαι ανοιχτός σε λάθη και να ανακαλύπτεις τον χαρακτήρα σου μέσα από την αλληλεπίδραση με τους άλλους.
Πώς συνδέεστε με τους ρόλους που παίζετε;
Θέλω οι ρόλοι μου να περνούν κοινωνικά μηνύματα και να επηρεάζουν θετικά τους ανθρώπους.
Τι μήνυμα θέλει να περάσει η παράσταση “Blue Train”;
Το βασικό ηθικό δίδαγμα της παράστασης είναι ότι δεν είναι κακό να ζητά κανείς βοήθεια. Ο ήρωας, που αρχικά αρνείται να ανοιχτεί και να παραδεχτεί ότι χρειάζεται υποστήριξη, στο τέλος της παράστασης σηκώνει το τηλέφωνο και ζητά από κάποιον να έρθει κοντά του. Το μήνυμα που θέλει να περάσει είναι πως είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθουμε φόβο, μοναξιά και να έχουμε ανάγκη τους άλλους ανθρώπους δίπλα μας. Η παράσταση πραγματεύεται ζητήματα όπως η ενηλικίωση, η αυτογνωσία, η ανάγκη για αποδοχή και η ψυχική υγεία. Μέσα από την ιστορία του Μιχάλη, βλέπουμε έναν νεαρό που παλεύει με τις σκέψεις και τα συναισθήματά του, προσπαθώντας να βρει τη θέση του στον κόσμο.
Πώς εξελίσσεται ο χαρακτήρας του Μιχάλη κατά τη διάρκεια της παράστασης;
Ο Μιχάλης ξεκινά ως ένας μοναχικός νέος που δυσκολεύεται να ανοιχτεί και να ζητήσει βοήθεια. Στην πορεία, όμως, συνειδητοποιεί πως η αποδοχή της ανάγκης για υποστήριξη δεν είναι αδυναμία αλλά δύναμη. Η εξέλιξή του αποτυπώνεται στην τελευταία σκηνή, όπου αποφασίζει να σηκώσει το τηλέφωνο και να επικοινωνήσει με κάποιον.
Ποια ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση στην υποκριτική κατά τη διάρκεια της παράστασης;
Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να μπορέσω να είμαι απόλυτα ειλικρινής κατά τη διάρκεια μιας μισής ώρας χωρίς να μιλήσω. Έπρεπε να διατηρήσω μια συνεχόμενη ενέργεια και να συνδέσω τις σκηνές μεταξύ τους, έτσι ώστε να είμαι πάντα ο ίδιος χαρακτήρας.
Έχετε ποτέ νιώσει ότι ο ρόλος σας σε μια παράσταση έχει επηρεάσει τη συμπεριφορά σας στην καθημερινή ζωή;
Όχι, δεν έχω νιώσει έτσι. Οι κινήσεις και οι ατάκες του χαρακτήρα προέρχονται από μένα, οπότε δεν είναι κάτι που έχει μείνει στη ζωή μου.
