Σπύρος Χατζηαγγελάκης: «Φοβάμαι μάλλον το να πεθάνω μόνος»

Ο επιτυχημένος ηθοποιός που πρωταγωνιστεί στην παράσταση Blue Train, στο θέατρο ΑΛΜΑ αναφέρθηκε στην μοναξιά και την ανάγκη των ανθρώπων να μιλήσουν, σε μια συνέντευξη που παραχώρησε στους σπουδαστές του Ant1 Media Lab.

Η υποκριτική ήταν πάντα στο πλάνο σου ή προέκυψε στην πορεία με έναν απρόσμενο τρόπο που δεν είχες φανταστεί;

Εγώ ήμουν ερωτευμένος με το ποδόσφαιρο. Έπαιζα στη Θεσσαλονίκη σε διάφορες ομάδες. Η ζωή μου ήταν να κάνω προπονήσεις, να παίζω ποδόσφαιρο και όντως φαινόταν ότι πάω να κάνω μία επαγγελματική καριέρα. Kαι ξαφνικά εμφανίστηκε από το πουθενά κάτι ξεκάρφωτο που δεν είχα ξανασυναντήσει ποτέ στη ζωή μου, που ονομαζόταν θέατρο. Έπαθα κοκομπλόκο. Ήμουν σε αυτό το σταυροδρόμι, ακριβώς την εποχή που ήμουν και στο Φυσικό. Αλλά για το Φυσικό, δεν το συζητούσα. Δεν θα  ασχολούμουν. Και το ότι επέλεξα να πάρω το δρόμο του θέατρου αντί για το ποδόσφαιρο που ήμουν ερωτευμένος βαθιά και το αγαπούσα, αρκούσε μόνο αυτό.

Δεν ήταν δύσκολη, αυτή η απόφαση;

Όχι, αυτό ήταν το συγκλονιστικό, ότι δεν ήταν δύσκολη αυτή η απόφαση. θα ήθελα πολύ να παίξω, ακόμα θέλω, αλλά δεν ήταν δύσκολη. Και αυτό ήταν το wow, το συγκλονιστικό. Υπήρχε κάτι όντως που με πήρε τόσο απλά από εκεί και με πήγε εκεί.

Με ποιον τρόπο έκανες τις πρώτες σου επαφές στον χώρο;

Στην αρχή δυσκολευόμουν πάρα πολύ να πω ότι δεν έχω βγάλει σχολή. Ξεκινήσαμε από φοιτητική θεατρική ομάδα και φτιάξαμε τους C. for Circus θέλοντας να ασχοληθούμε λίγο πιο σοβαρά με το κομμάτι του θεάτρου. Ξεκινήσαμε παραστάσεις, εντατικές πρόβες σαν εργαστήρια και ταυτόχρονα, όταν κατάλαβα ότι αυτό θέλω να κάνω στη ζωή μου, πήγαινα και σε οντισιόν. Έπαιζα σε ένα παιδικό, στη Θεσσαλονίκη οπότε μετά, παράσταση με παράσταση, σκηνοθέτης με σκηνοθέτης, όταν κάποιος με έβλεπε και του άρεσα με έπαιρνε. Και το ένα έφερνε το άλλο. Στα 25, αποφάσισα ότι θα πάω σε σχολή στο κρατικό ή στο εθνικό. Ήμουν στο όριο ηλικίας, αλλά είχα πέντε, έξι χρόνια εμπειρία. Οπότε είχα άποψη. Δεν ήμουν εύπλαστος. Και ταυτόχρονα υπάρχει και η διαφορά ηλικίας. Αν έχεις έναν 25ρη με έναν 18άρη κάπως πρέπει να δημιουργηθεί μια ομάδα. Δεν πέρασα, στα 25 μου στο εθνικό ή στο κρατικό και λέω εντάξει έτσι κι αλλιώς αυτό κάνω. Οι σκηνοθέτες με βλέπουν, με  εμπιστεύονται. Για μένα, ο κάθε σκηνοθέτης είναι το σχολείο. Έχουν όλοι ένα διαφορετικό κώδικα. Και συνέχισα έτσι.

Η αναγνωσιμότητα είναι κάτι που σου αρέσει; Πιστεύεις ότι είναι η ανταμοιβή των κόπων σου ή υπάρχουν στιγμές που να λες δεν θέλω να με ξέρει κανένας;

Σπάνια λέω πια «δεν θέλω να με ξέρει κανένας». Έχω αποδεχτεί το ότι με αναγνωρίζουν και το θεωρώ φυσιολογικό. Με την έννοια ότι αποδέχομαι εγώ τον εαυτό μου και τη δουλειά μου και ότι κάποιοι μπορούν να με βλέπουν και να με θαυμάζουν ή να με ξέρουν απλά.

Θέατρο ή τηλεόραση. Και γιατί;

Δεν θα υπήρχε άλλη απάντηση από το θέατρο. Αλλά βρίσκομαι στην περίοδο που αυτή τη στιγμή, αν μπορούσα να κάνω μόνο μια δουλειά  και ήταν μια υπέροχη παράσταση στο θέατρο ή μια υπέροχη δουλειά στη τηλεόραση, θα έκανα τηλεόραση. Γιατί θέατρο κάνω δεκαέξι χρόνια. Έχω παίξει σε πολλές παραστάσεις. Άσχετα που δεν είμαι γνωστός από αυτό. Όλη μου η ενήλικη ζωή είναι άπειρες ώρες προβών, παραστάσεων και ενασχόλησης με αυτό το πράγμα. Το ξέρω πολύ καλά. Όχι ότι είμαι πολύ καλός. Αλλά νιώθω ότι ξέρω τους κανόνες, τους κώδικες, πώς να υπάρξω σε μια σκηνή. Στην τηλεόραση, έχοντας κάνει οκτώ χρόνια, νιώθω πως υπάρχουν πράγματα που δεν έχω ανακαλύψει και με ιντριγκάρει πάρα πολύ αυτή η σχέση με την κάμερα. Πώς την αποκωδικοποιείς, πώς παίζεις με αυτήν, τι κάνεις τεχνικά, υποκριτικά.

Μέσα από τις δουλειές που κάνεις και τις συνεργασίες που θα ακολουθήσουν, πώς θα ήθελες να σε θυμούνται οι άνθρωποι; Θα ήθελες να αφήσεις κάποια κληρονομιά;

Καμία απολύτως. Δεν ξέρω αν είναι πρόβλημα αυτό. Αλλά αν με ρωτήσεις «Πες μου κάτι που θέλεις να κάνεις ποια είναι τα όνειρα σου, ποιος είναι ο επόμενος ρόλος που θα ήθελες να κάνεις;» Κανένας, δεν ξέρω, δεν έχω προσδοκίες. Ελπίζω, ότι ζω πραγματικά στο τώρα. Κάπως είχα την ανάγκη από μικρός να είμαι αυτός που κάνει καλές πράξεις. Το βασικό μου όνειρο είναι ότι κάποια στιγμή θα σώσω έναν άνθρωπο από κάπου. Θα γίνω ο Σούπερμαν να σώσω κόσμο. Οπότε απλά προσπαθώ να υπάρχω και στη δουλειά μου με αυτή τη λογική ότι απλά κάνω κάτι καλό. Προσπαθώ να με αποδεχτούν και να με δεχτούν σαν μια ύπαρξη θετική.

Υπάρχει κάτι που θα ήθελες να δοκιμάσεις στο κομμάτι της δουλειάς σου;

Θέλω να σκηνοθετήσω μια σειρά. Ξέρω ότι μπορώ να σκηνοθετήσω πάρα πολύ καλά στην κάμερα. Αλλά θέλω να αλλάξω τον τρόπο που υπάρχουν οι σειρές στην ελληνική τηλεόραση. Κάνω οκτώ χρόνια τηλεόραση και το πιο βασικό είναι ότι, δεν μιλάει κανένας άνθρωπος φυσιολογικά. Και είναι σπουδαίοι ηθοποιοί. Γιατί; Γιατί υπάρχουν άλλοι χρόνοι. Για παράδειγμα πρέπει να πεις ένα «γεια σου, τι κάνεις;» και όταν ξεκινάει να τραβάει η κάμερα ξαφνικά γίνεσαι Μογγόλος, σαν να μην υπάρχει κανένα συναίσθημα. Και αναρωτιέμαι, γιατί έφυγε η ανθρωπιά από πάνω μου; Γιατί σταμάτησε να ρέει αίμα στις φλέβες μου; Το πιο περίεργο που συμβαίνει στην τηλεόραση είναι ότι σε σφίγγεις, σε ξαφνιάζεις. Γίνεσαι κάποιος άλλος και δεν έχεις το χρόνο να μαλακώσεις, να ηρεμήσεις και να είσαι ειλικρινής. Αυτό είναι ζήτημα για μένα  και θα μου άρεσε να το ανακαλύψω, να το εξερευνήσω.

Λόγω της πολυπραγμοσύνης που σε χαρακτηρίζει σε επαγγελματικό επίπεδο, έχεις φτάσει ποτέ σε σημείο να αμφισβητήσεις τον εαυτό σου και να αναρωτηθείς “Τι είμαι τελικά;”

Όχι απόλυτα. Έχω έντονο το αίσθημα του ανικανοποίητου και γι’ αυτό κάνω πάρα πολλά πράγματα. Τώρα αυτό τι είναι; Είναι ένας φόβος θανάτου, ξεκάθαρα. Φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να ζήσω πράγματα στη ζωή μου, οπότε προσπαθώ συνεχώς να ανακαλύπτω καινούργια, να εξελιχθώ. Επειδή δεν έχω βγάλει δραματική σχολή, η αρχή της καριέρας μου είχε μεγάλη αμφισβήτηση. Αλλά ο φόβος πάντα είναι κινητήριος δύναμη, σε ό, τι κι αν  κάνουμε. Οπότε, η οποιαδήποτε ανασφάλεια που είχα, μετά γινόταν κινητήριος δύναμη, ότι εγώ εδώ είμαι και θα τα καταφέρω, θα το κάνω και να αποτύχω δεν πειράζει, κάνω αυτό που πραγματικά θέλω και γι’ αυτό είμαι ευτυχισμένος.

 

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

 

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Spyros Chatziaggelakis (@spyros.chatziaggelakis)

Υπήρχε πάντα αυτή η ιδιαίτερη αγάπη για τη φωτογραφία; Ή ήρθε στη ζωή σου ως τέχνη λόγω του ανικανοποίητου που ανέφερες πριν;

Η φωτογραφία ήρθε εντελώς τυχαία στη ζωή μου. Δεν είχα ιδέα. Δηλαδή, έπιασα μια φωτογραφική μηχανή, τράβηξα κάτι και λέω, «Α, ωραίο είναι αυτό». Οπότε πήρα εξοπλισμό και  άρχισα να ανακαλύπτω τα μπλιμπλίκια και τα κουμπάκια, εντελώς αυτοδίδακτα. Σιγά σιγά άρχισα να καταλαβαίνω τι μπορώ και θέλω να φωτογραφίζω. Μοιάζει σαν να συμπλήρωσε κάποια κομμάτια του εαυτού μου. Δηλαδή ο τρόπος που φωτογραφίζω, άμα κοιτάξεις τις φωτογραφίες που βγάζω, είμαι εγώ. Είναι μέρος του εαυτού μου. Είναι ο χαρακτήρας μου. Είμαι εγώ.  Κάποια στιγμή συνειδητοποίησα ότι βγάζω τρία πράγματα. Είτε μικρά παιδάκια, είτε μεγάλους ανθρώπους, άντρες ή γυναίκες, γιαγιάδες, παππούδες, είτε όμορφες γυναίκες με καλοσχηματισμένα σώματα. Και κάποια στιγμή που τα έβλεπα αναρωτιόμουν «Γιατί αυτό το μοτίβο;» Και έχω την εξής θεωρία: ότι το μικρό παιδάκι είναι ο μικρός Σπυράκος που βλέπει και θαυμάζει το γυναικείο φύλλο και την ‘αρχαιοελληνική, την αγαλματένια ομορφιά του’, αλλά στο τέλος θα καταλήξει ένας παππούς μόνος, μοναχικός.

Φοβάσαι το θάνατο περισσότερο ή τη μοναξιά;

Σωστό, έλα ντε. Μάλλον το να πεθάνεις μόνος. Και νομίζω ότι, είναι ο βασικός φόβος όλων των ανθρώπων. Αλλά τον θάνατο ποιος δεν το φοβάται; Απλά δεν το λέμε, γιατί δεν ξέρουμε τι είναι. Η μοναξιά ξέρουμε όμως τι μας προκαλεί. Ο θάνατος δεν ξέρουμε τι θα μας προκαλέσει. Οπότε νομίζω ότι είναι ο συνδυασμός αυτών των δύο.

Αυτή την περίοδο σε απολαμβάνουμε και στο θέατρο στην παράσταση Blue Train. Τον ήρωα που υποδύεσαι, τον Μιχάλη φαίνεται να τον τρομάζει λίγο η μοναξιά και η συνειδητοποίηση ότι έχει πια ενηλικιωθεί και έχει περάσει σε ένα άλλο στάδιο ζωής. Εσύ έχεις περάσει αυτή τη φάση στη δική σου ζωή;

Αρχικά για όσους δεν έχουν δει την παράσταση, το Blue Train είναι ένα έργο που πραγματεύεται την κρίση ηλικίας ενός 45ρη ομοφυλόφιλου άντρα, τον οποίο δεν τον έχει αποδεχθεί η οικογένειά του και έχει επιλέξει εξαιτίας αυτού να κάνει μια ζωή πολύ επιπόλαιη με καταχρήσεις, επιφανειακές σχέσεις και να αρνείται να πάρει την ευθύνη του εαυτού του. Εγώ προσωπικά είμαι πάρα πολύ κοντά στον Μιχάλη, σαν άνθρωπος. Δηλαδή, έχω από τη δική μου την πλευρά, το δικό μου θέμα ενηλικίωσης. Τελικά τι δρόμο θα ακολουθήσω; Το κάνω σωστά; Με έχουν αποδεχθεί όντως οι γονείς μου; Ο Μιχάλης είναι ένα σύμπτωμα της κοινωνίας μας πολύ συγκεκριμένο. Υπάρχει σε όλους μας κάπως αυτή η κρίση, με κάποιο τρόπο. Τα τραύματα που ο καθένας κουβαλάει με το δικό του τρόπο.

Υπάρχει κάτι που έχεις κρατήσει από το σενάριο και θα ήθελες το κοινό να καταλάβει και να κρατήσει σαν ηθικό δίδαγμα.

Νομίζω πως έτσι όπως καταλήγει είναι το ηθικό δίδαγμα. Δεν είναι κακό να το πω, δεν πειράζει. Δεν είναι μια παράσταση η οποία έχει ανατροπές. Είναι μια παράσταση η οποία είναι πολύ ανθρώπινη. Αφορά όλους μας, είναι πράγματα που συμβαίνουν στο κάθε σπίτι. Δεν συμβαίνει τίποτα, και επί της ουσίας συμβαίνουν πολλά πράγματα από κάτω χωρίς να υπόνονται. Το βασικό είναι αυτό που συμβαίνει στο τέλος. Ο Μιχάλης, είναι ένας άνθρωπος που αρνείται να ζητήσει τη βοήθεια των άλλων, να πει ότι χρειάζεται μια αγκαλιά, ότι χρειάζεται αγάπη, ότι έχει ανάγκη από αγάπη, ότι έχει ανάγκη από  ανθρώπους δίπλα του, ότι έχει ανάγκη να κρατάει ένα χέρι. Και φτάνει στο τέλος και σηκώνει το τηλέφωνο και παίρνει κάποιον που του λέει «Σε χρειάζομαι, μπορείς να έρθεις, σε χρειάζομαι». Αυτό θέλω να κρατήσει ο κόσμος. Ότι είναι οκέυ. Είναι οκέυ να ανοιχτείς και να πεις σε κάποιον «Φοβάμαι, δεν είμαι καλά, σε χρειάζομαι». Είναι πολύ οκέυ.

Τι είναι το Blue Train;

Το  Blue Train το φανταζόμαστε. Το έχουμε ορίσει πίσω από τους θεατές, για να μην ξέρουν ακριβώς τι είναι, και ο καθένας να το φανταστεί όπως θέλει. Είναι κάτι άυλο. Ο καθένας βλέποντας την παράσταση, γιατί και η παράσταση κλίνει με έναν τρόπο λίγο διφορούμενο, μπορεί να βγάλει ότι συμπέρασμα θέλει. Για το ποιον θα επιλέξει ο Μιχάλης στο τέλος. Είναι σχεδιασμένο έτσι, να το αφήσουμε ξεκάθαρα στη γνώμη του θεατή.