1.Πώς είναι να είστε ηθοποιός στην Ελλάδα εν έτη 2025;
Καταρχάς είναι πολύ ωραίο να είσαι ηθοποιός. Είναι πολύ ωραίο να είσαι καλλιτέχνης γενικά. Είναι ωραίο, γιατί είναι πάρα πολύ όμορφη η δουλειά που κάνουμε. Ασχολούμαστε στην ουσία με τον άνθρωπο. Οπότε εγώ βρίσκω ότι είναι ένα από τα εντελώς ανθρωπιστικά επαγγέλματα. Στο κομμάτι του πόσο δημιουργική νιώθω μέσα σε αυτό. Τώρα το κομμάτι των δυσκολίων που έχει, νομίζω είναι πολύ φανερό. Δυσκολευόμαστε να βρούμε δουλειά κάποιες φορές. Δυσκολευόμαστε να παραμείνουμε στην δουλειά κάποιες άλλες. Δυσκολευόμαστε να κάνουμε τα πράγματα που μας αρέσουν και επιλέγουμε. Γιατί πολύ απλά δεν είναι όλα δικές μας επιλογές. Οπότε το να βρεις το χώρο σου μέσα στην Ελλάδα του σήμερα είναι αρκετά δύσκολο, αλλά νομίζω όχι ακατόρθωτο.
2.Από το παιδαγωγικό που φοιτούσατε, πως προέκυψε η υποκρισία;
Δεν ήταν όνειρο. Κάπως παράλληλα συνέβησαν τα πράγματα. Δηλαδή μπήκα στο παιδαγωγικό, δημοτικής εκπαίδευσης και την ίδια χρονιά έδωσα στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου εξετάσεις και πέρασα. Οπότε τα πρώτα δύο χρόνια φοίτησης στην δραματική σχολή τα έκανα παράλληλα με το παιδαγωγικό. Μη ξέροντας τι θα κερδίσει και τελικά κέρδισε υποκριτική. Το παράξενο και το fun fact είναι ότι εγώ δεν ήξερα πόσο δύσκολο να περάσει κανείς στη σχολή. Οπότε ήμουν αρκετά, άγραφο χαρτί. Οι άλλοι συνάδελφοι, ας πούμε, ήταν πολύ πιο αγχωμένοι και πολύ πιο έτοιμη γι’ αυτό, λειτούργησα.
3.Το οικογενειακό σας περιβάλλον σας στήριξε να σπουδάσετε υποκριτική ή επέμεναν στο παιδαγωγικό;
Όχι, ευτυχώς, το οικογενειακό μου περιβάλλον με στήριξε. Έρχομαι από μια οικογένεια, που δεν είναι ιδιαίτερα καλλιτεχνική αλλά ταυτόχρονα, είναι μια οικογένεια, που δίνει χώρο στην επιλογή των ανθρώπων. Το προτιμώ από το να ήταν μία εντελώς καλλιτεχνική οικογένεια, που θα έλεγε πρέπει, να κάνεις θέατρο, με αυτούς τους τρόπους, με αυτά τα μέσα και απ’ αυτές τις διαδρομές. Γιατί στην πραγματικότητα, κάνοντας αυτό το επάγγελμα, μπορεί να λοξοδρομήσεις πάρα πολλές φορές, στην προσπάθεια σου και να βιοποριστείς και να ρισκάρεις καλλιτεχνικά. Οπότε ήμουν τυχερή στο να μην έχω μία πιεστική οικογένεια.
4.Στο κομμάτι της δουλειάς, τι προετοιμασία κάνετε, είτε για σειρά, είτε για μια θεατρική παράσταση, μέσα σε ένα διάστημα. Ποιά είναι η διαδικασία που προετοιμάζεστε;
Πραγματικά, το σινεμά και το θέατρο θα έπρεπε να είναι διαφορετικά επαγγέλματα, οριακά. Δυστυχώς, στη δραματική σχολή που προετοιμαζόμαστε, σπουδάζουμε περισσότερο για το θέατρο, παρά για για το κινηματογράφο. Όποιος θέλει κάπως λίγο να ταχθεί προς την κατεύθυνση της κάμερας, μάλλον, θα πρέπει ή να το βρει δουλεύοντας, ή να κάνει μια επόμενη σχολή. Κάποια επιλεγόμενα μαθήματα είχαμε στην δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου για τον κινηματογράφο, κυρίως μαθαίναμε να διαχειριζόμαστε ρόλους θεατρικούς, ρεπερτορίου κλπ.
Πρώτα για το θέατρο. Δουλεύεις πάρα πολύ πριν, αλλά ευτυχώς δεν δουλεύεις μόνος. Υπάρχει μια ομάδα που προετοιμάζει τα πράγματα, εγώ είμαι στην ευχάριστη θέση να δουλεύω με καλούς σκηνοθέτες, οι οποίοι θα σου δώσουν κάποιο υλικό για να μελετήσεις πριν ξεκινήσεις να βλέπεις το ρόλο. Αν το έργο είναι όπως το έργο που κάνω τώρα, ένα σύγχρονο εργό, οπότε βλέπουμε τη μετάφραση και λίγο μαζί διαβάζουμε, αλλάζουμε πράγματα, μέχρι να ξεκινήσεις πια να δουλεύεις πάνω στο ίδιο το έργο.
Πάλι δεν θα πέφτεις με τα μούτρα στο έργο αυτό, αλλά μπορεί να δοκιμάσεις να κάνεις αυτοσχεδιασμούς, να βρεις το σώμα του ήρωά σου, θα στηθεί η παράσταση, κάνεις τις πρόβες σου κλπ. Μετά και αυτή είναι μια διαδικασία, πολύ διαφορετική, κάπως λίγο σχετίζεται με τον άνθρωπο, οπότε εγώ θα πάω αρκετά νωρίτερα στο θέατρο, θα κάνω το ζέσταμά μου, το σωματικό, το φωνητικό, θα ακούσω τη μουσική μου που λίγο θα με κουρδίσει σε αυτά που θέλω, θα συντονιστώ με το χώρο και έτσι θα πάω να παίξω. Νομίζω ότι υπάρχει μια μικρή τελετουργία που ακολουθεί ο κάθε ηθοποιός, είναι πολύ διαφορετική από άνθρωπος άνθρωπο, και την βρίσκεις μέσα από τη δουλειά, δεν ξέρεις από πριν. Το τέλειο είναι ότι λειτουργεί για το σώμα σου την κάθε φορά.
5.Τι σας τρομάζει στην κοινωνία σήμερα;
Όπως είπα και στην συγκέντρωση για την Παλαιστίνη στην οποία παρευρέθηκα, με τρομάζει το πόσο αργά έρχεται η οποιαδήποτε αλλαγή. Φοβάμαι ότι τα τελευταία χρόνια, οι ήττες σε ανθρωπιστικό επίπεδο είναι πάρα πολλές και ότι σιγά σιγά μας αναισθητοποιούν. Ο κόσμος πιστεύει ότι και να πάει σε μια συγκέντρωση δεν θα αλλάξει τα πράγματα. Θέλω να θυμίζω στον εαυτό μου ότι όλες οι ιστορικές αλλαγές έτσι ξεκίνησαν, από μια συσσώρευση θυμού, οργής και αδικίας.
6.Ποιος είναι ο ρόλος του θεάτρου; Περνά κοινωνικά μηνύματα;
Νομίζω ότι ο ρόλος του θεάτρου, μπορεί να είναι όποιος θέλει, είτε καθαρά ψυχαγωγικός, είτε εκπαιδευτικός. Είναι πολύ συμπεριληπτικό, μια λέξη που χρησιμοποιούμε συχνά στις μέρες μας, όμως στα αλήθεια είναι, μπορεί να παίξει ο καθένας, ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικής προτίμησης, καταγωγής κλπ. Πιστεύω ότι και τα κλασσικά, αλλά και τα πιο σύγχρονα έργα μπορεί να οδηγήσουν στο να σε επηρεάσουν σε ένα μεγάλο βαθμό. Το θέατρο είναι κυρίως ιστορίες. Αποτελεί έναν ασφαλή χώρο. Προφανώς λαμβάνουμε υπόψη μας, το τι ζητάει το κοινό. Όμως κι εμείς πρέπει να τους εκπαιδεύσουμε, περνώντας κοινωνικά μηνύματα.
7.Υπάρχει κάποιος ρόλος που σας έχει καθορίσει;
Η Μάσα στον «Γλάρο» του Δημήτρη Καρατζά είναι ένας τέτοιος ρόλος. Συνδέθηκα μαζί του με κάποιο τρόπο, που δεν είχε ξανά συμβεί ποτέ στο παρελθόν. Υπάρχουν κάποια καλλιτεχνικά στάνταρ που δημιουργήθηκαν από εκεί και μετά. Αυτός ο ρόλος με κουρδίζει σε έναν συγκεκριμένο βαθμό καλλιτεχνικής σύνδεσης. Νιώθω ότι θα ψάχνω πάντα ίχνη αυτού του ρόλου σε οποιαδήποτε άλλη παράσταση και εάν λάβω μέρος.
8.Πως αισθάνεστε που βλέπετε τον εαυτό σας σε μια οθόνη;
Αυτό που πρέπει να παλέψεις όταν είναι να δεις τον εαυτό σου τεράστιο είναι ότι εστιάζεις πολύ στα αρνητικά σου. Καταρχάς θα δεις πράγματα που δεν θα σου αρέσουν στην φωνή σου, στην μούρη σου ή ακόμα και το πως παίζεις. Μεγαλώνοντας θα βλέπεις περισσότερο την μεγάλη εικόνα και θα καταλάβεις ότι δεν πρέπει να εστιάζεις στα αρνητικά σου, που όλοι έχουμε. Αλλά σίγουρα αυτό που μπορώ να πω είναι ότι οι πρώτες αυτές εμπειρίες ήταν τρομακτικές.
9.Υπήρξε κάποια συμβουλή στην αρχή της καριέρας σας από κάποιον άνθρωπο και το αφομοιώνεται μέχρι και σήμερα;
Συμβουλές έχω λάβει από δασκάλους όπως ο κύριος Καραζήσης που είναι ένας ηθοποιός που εκτιμώ βαθιά και τον είχα και δάσκαλο. Μας είχε πει κάτι πολύ ωραίο. «Υποπτεύομαι βαθιά τους ηθοποιούς που πάνε χαρούμενοι να παίξουν», γιατί στην πραγματικότητα κάνουμε μια τόσο δύσκολη δουλειά και υπάρχει τόσο μεγάλη κατάθεση, δεν γίνεται να μην αισθάνεσαι λίγο φόβο, ένα μικρό κράτημα, δέος πριν πας να παίξεις. Αν δεν το νιώσεις αυτό κάτι δεν πάει καλά. Και κάτι ακόμα που έχω αφομοιώσει είναι κάτι που είχε πει ο Δημήτρης Ήμελλος, που έφυγε από την ζωή φέτος, ήταν καθηγητής στο εθνικό αλλά δεν τον πρόλαβα εγώ ήταν σε μεγαλύτερα έτη αλλά μας είχε κάνει ένα τρίωρο σεμινάριο με όλα τα έτη το οποίο δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Μας είχε πει το εξής: «το μεγαλύτερο στοίχημα στην υποκριτική είναι το πως θα παίξουμε μαζί». Δηλαδή αν παίξω εγώ τέλεια την τρομαγμένη και το κοινό να μην αντιδράσει έχω αποτύχει, η αντιστοίχως αν παίξω με πιο μέτρια μπάλα και το κοινό ανταποκριθεί τότε το χεις πετύχει. Και είναι κάτι που τα σκέφτομαι μέχρι και σήμερα.
