Στα πλαίσια του πολιτιστικού ρεπορτάζ υποδεχτήκαμε στην σχολή την Νατάσα Εξηνταβελώνη για μια συνέντευξη εφ’όλης της ύλης. Οι ερωτήσεις ήταν πολλές και εκείνη πολύ πρόθυμη να απαντήσει σε όλα χωρίς να ‘’μασήσει’’ τα λόγια της. Για όσους δεν την γνωρίζουν η Νατάσα Εξηνταβελώνη είναι μια ταλαντούχα Ελληνίδα ηθοποιός, γνωστή για την ξεχωριστή της παρουσία στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο. Τα τελευταία χρόνια, έχει αγαπηθεί ιδιαίτερα από το κοινό μέσα από τη συμμετοχή της σε δημοφιλείς τηλεοπτικές σειρές, ενώ συνεχίζει να δίνει δυναμικό «παρών» σε ποιοτικές θεατρικές παραγωγές, αναδεικνύοντας το πάθος της για την τέχνη και την αυθεντικότητα στην ερμηνεία. Φέτος πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Girls and Boys» δίνοντας ηχηρά μηνύματα μέσα από τον μονόλογό της.
Πως είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του 2025;
«Καταρχάς είναι πολύ ωραίο να είσαι ηθοποιός γενικά. Είναι πολύ όμορφη η δουλειά που κάνουμε γιατί ασχολείσαι με τον άνθρωπο και το θεωρώ ανθρωπιστικό επάγγελμα. Το κομμάτι των δυσκολιών είναι η εύρεση και η παραμονή σε μια δουλειά. Δυσκολευόμαστε να βρούμε κάτι που μας αρέσει γιατί δεν είναι δικές μας επιλογές οπότε το να βρεις τον χώρο σου είναι δύσκολο αλλά όχι ακατόρθωτο».
Φοιτούσατε παιδαγωγικά, η υποκριτική προέκυψε στην ζωή σας επειδή ήταν κάποιο όνειρο;
«Δεν ήταν όνειρο κάπως παράλληλα έγιναν όλα. Μπήκα στο Παιδαγωγικό και την ίδια χρονιά έδωσα εξετάσεις στο Εθνικό Θέατρο και πέρασα. Δύο χρόνια έκανα παράλληλα και τις δύο σπουδές αλλά εν τέλει κέρδισε η υποκριτική. Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ σαν όνειρο, δεν ήξερα καν πόσο δύσκολο ήταν να περάσεις στο Εθνικό. Έδωσα εξετάσεις και ήμουν πραγματικά στον κόσμο και αν και άγραφο χαρτί τελείως τελικά λειτούργησε».
Το οικογενειακό σας περιβάλλον σας στήριξε στην απόφαση αυτή;
«Προέρχομαι από μια μη καλλιτεχνική οικογένεια. Όμως η δική μου οικογένεια έδινε χώρο στις επιλογές μου. Η αλήθεια είναι ότι το προτιμώ από το να ήταν του καλλιτεχνικού χώρου και να μου έλεγαν για παράδειγμα «πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις θέατρο». Αυτό φυσικά θα ήταν πρόβλημα γιατί πέρα από την πίεση που θα ένιωθα θα είχα και συγκεκριμένη καθοδήγηση για τα μέσα και τις διαδρομές που θα έπρεπε να ακολουθήσω. Αυτό όμως είναι σχεδόν απίθανο διότι κάνοντας αυτό το επάγγελμα θα χρειαστεί να λοξοδρομήσεις πολλές φορές ώστε να μπορέσεις να βιοποριστείς και να ρισκάρεις καλλιτεχνικά. Άρα χαίρομαι που δεν είχα καμία επιβολή γιατί βάδισα σε δικά μου μονοπάτια».
Έχει υπάρξει κάποιος άνθρωπος, καλλιτέχνης ή ρόλος που είναι σημείο αναφοράς για εσάς;
«Ο ρόλος της Μάσα στον «Γλάρο» του Τσέχωφ. Συνδέθηκα τόσο πολύ με αυτόν τον ρόλο που μου δημιουργήθηκαν ακόμη και καλλιτεχνικά στάνταρ για την δουλειά μου. Θέλω να βρίσκω κάποια κοινά στοιχεία με αυτόν τον ρόλο και στους άλλους ρόλους που παίζω για όσο κρατήσει αυτό. Αυτή τη στιγμή με κουρδίζει σε βαθμό καλλιτεχνικής σύνδεσης που τον ψάχνω παντού. Μάλιστα για εμένα έχει μεγάλη σημασία γιατί ο συγκεκριμένος ρόλος δεν ήταν ούτε μεγάλος ούτε πρωταγωνιστικός αλλά συνδέθηκα απόλυτα μαζί της».
Με την Μάσα βρεθήκατε υποψήφια για το θεατρικό βραβείο «Μελίνα Μερκούρη», πως προετοιμαστήκατε για έναν τέτοιο ρόλο και πως για τον ρόλο σας στην φετινή παράσταση «Girls and Boys» που είναι ένα σύγχρονό έργο;
«Το «Girls and Boys» είναι μονόλογος άρα συμμετείχα σε όλα τα στάδιά του. Το υλικό ήταν πιο΄΄ανοιχτό΄΄ στην μετάφραση στην σκηνοθεσία του. Το ρόλο της Μάσα τον ξεκίνησα μελετώντας έργα του Τσέχωφ και όχι αποκλειστικά τον «Γλάρο» , εμπιστεύτηκα απόλυτα τον σκηνοθέτη που είχε συγκεκριμένη κατεύθυνση και ψάχναμε μαζί προς αυτή. Στην φετινή παράσταση επειδή βρήκαμε μαζί με την σκηνοθέτη μου την κατεύθυνση ακόμη και τώρα αυτοσχεδιάζω και το κρατάω ζωντανό ενώ στην Μάσα ήμουν πιο πιστή στον ρόλο μου».
Είναι παρούσα η σιωπηλή βία στην καθημερινότητα μας που αποτυπώνεται στο «Girls and Boys»;
«Εντελώς. Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει η έμφυλη διάσταση της βίας. Πιστεύω ότι υπάρχει μεγαλύτερη ροπή βίας από τους άνδρες που δεν τους την καταλογίζω γιατί θεωρώ ότι προέρχεται από την πατριαρχεία που έχουν ζήσει όχι επειδή είναι χειρότεροι άνθρωποι από εμάς. Η βία είναι τόσο εσωτερικευμένη στην κοινωνία και για αυτό υπάρχει τόσο μεγάλη έκπληξη όταν μαθαίνουμε για κάποιον που χτύπησε ας πούμε την γυναίκα του, ακούμε πάντα τα κλασσικά. «Μα αυτός ήταν τόσο καλό παιδί, δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα».
Ποια είναι η προετοιμασία σας για έναν ρόλο;
«Κάνω φωνητικό και σωματικό ζέσταμα, ακούω μουσική που με κάνει εκείνη την ώρα να νιώσω ωραία και συγχρονίζομαι με τον χώρο. Ο κάθε ηθοποιός βέβαια έχει την δική του τελετουργία την οποία βρίσκει μέσα από την δουλειά γιατί εγώ για παράδειγμα στην αρχή έκανα τόσο μεγάλο ζέσταμα που την ώρα της παράσταση ήμουν πλέον πτώμα. Φυσικά προετοιμασία θεωρείται και το στήσιμο του έργου. Εγώ θεωρώ πως το σινεμά και το θέατρο θα έπρεπε να είναι διαφορετικά επαγγέλματα. Δυστυχώς στη σχολή σπουδάζουμε περισσότερο θέατρο παρά κινηματογράφο. Έτσι λοιπόν στην περίπτωση του κινηματογράφου η προετοιμασία είναι η εξοικείωση με την κάμερα και φυσικά τα λόγια σου και η χημεία σου με την ομάδα. Στο θέατρο είναι η χημεία, η δουλειά με τον σκηνοθέτη, η βοήθεια και η συμβουλή που θα σου δώσει ή ακόμη και η μετάφραση που ορισμένες φορές θα πειραχτεί».
Θέατρο ή τηλεόραση;
«Μου αρέσει παραπάνω το θέατρο. Νιώθω ότι έχω περισσότερο χρόνο προετοιμασίας. Η τηλεόραση όμως είναι μεγάλο σχολείο γιατί μου έχει μάθει πολλά νέα πράγματα. Πολύ συχνά βέβαια αν έρθουν δυο προτάσεις παίρνω και τις δύο γιατί δεν υπάρχει συνέχεια δουλειά άρα προσπαθώ να είμαι ασφαλής. Το βασικότερο μου κριτήριο επιλογής όμως είναι ο συνεργάτης».
Έχετε απορρίψει δουλειές λόγω συνεργατών;
«Φυσικά. Και δεν νομίζω ότι κανένας ηθοποιός πρέπει να γίνεται υπόλογος για αυτό. Εγώ θέλω για να βγάλω καλά την δουλειά μου να είμαι ο εαυτός μου, άρα θέλω να συνεργάζομαι με σκηνοθέτες που ταιριάζουμε διαφορετικά αυτό φαίνεται και στην σκηνή/κάμερα».
Μετά από πόσα χρόνια ενασχόλησης με την υποκριτική είχατε εσείς το δικαίωμα επιλογής έργων, ρόλων, συνεργατών…. ;
«Αυτό ήρθε από νωρίς γιατί έκανα και άλλες δουλείες στο ξεκίνημά μου άρα τα βιοποριστικά μου τα είχα λυμένα. Αυτό μου έδωσε θάρρος. Σίγουρα αυτό που δεν θα ξανά έκανα είναι να δουλέψω για μηδαμινά χρήματα. Στην αρχή το έκανα αλλά και πάλι δεν το μετανιώνω για τότε γιατί μου δίδαξαν πολλά».
Αν δεν σας αρέσει κάτι σκηνοθετικά λέτε την άποψή σας;
«Έχουν υπάρξει σκηνοθέτες που δεν χρειάζεται να πω τίποτα. Αυτό θεωρώ ότι ξεχωρίζει τους μεγάλους σκηνοθέτες. Έχουν το ταλέντο να μην χρειάζεται να πεις τίποτα. Σε εμπνέουν σε τέτοιον βαθμό και σε πείθουν πως δεν χρειάζεται να αλλάξεις κάτι. Φυσικά για να μπορέσεις να κάνεις κάτι ολοκληρωτικά πρέπει να το πιστέψεις εσύ ο ίδιος για αυτό εάν νιώσω ότι κάτι δεν βγαίνει στον ρόλο μου θα το συζητήσω με τον εκάστοτε σκηνοθέτη».
Έχει τύχει ποτέ σε κάποιον δραματικό ρόλο που παίζατε να έρθει κάποιος θεατής ,που έχει περάσει αυτό που ενσαρκώνετε, να σας μιλήσει;
«Έχει τύχει όταν παίζαμε την «Βίλα» να υπάρχει μεταφράστρια από την Χιλή στο κοινό και όταν τελείωσε η παράσταση ήρθε και μας το είπε ότι η γιαγιά της είχε βασανιστεί τότε. Αυτές τις καταθέσεις ψυχής με τον τρόπο σου τις εντάσσεις στην παράσταση χωρίς φυσικά να το παρακάνεις και πάντα με σεβασμό. Εγώ όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο νιώθω ότι έχω μια ευθύνη παραπάνω».
Υπάρχει κάτι που σας ενοχλεί που κάνει κάποιος θεατής σε μια παράσταση ;
«Πολλά είναι η αλήθεια. Με ενοχλεί να τραβάει κάποιος βίντεο ή φωτογραφίες την παράσταση. Είναι άβολο, άκομψο και αγενές. Με ενοχλεί επίσης πολύ όταν κάνουν θόρυβο για παράδειγμα με μπουκάλια νερού ή όταν μιλάνε μεταξύ τους. Όλα μπορεί να σε επηρεάσουν στην σκηνή γιατί ειδικά σε περιπτώσεις που παίζω μονόλογο όπως η φετινή νιώθω ότι παίζω μαζί με το κοινό».
Τι σας τρομάζει στην κοινωνία σήμερα;
«Με τρομάζει περισσότερο από όλα το πόσο αργά έρχεται οποιαδήποτε αλλαγή. Φοβάμαι ότι έχουμε πολλές ήττες σε ανθρωπιστικό και κοινωνικό επίπεδο. Πιστεύω πως από αυτές τις ήττες δημιουργείται ένα λοξό συναίσθημα στον κόσμο πως δεν θα αλλάξει τίποτα για αυτό και όλοι κάπως αναισθητοποιούμαστε. Όμως θυμίζω συνέχεια στον εαυτό μου ότι όλες οι ιστορικές αλλαγές έτσι ήρθαν στον κόσμο. Κανείς δεν πίστευε ότι θα κάνει έναν αγώνα και θα νικήσει με την πρώτη».
Υπήρξε κάποια συμβουλή στην αρχή που κρατάτε ακόμη και σας συντροφεύει μέχρι σήμερα;
«Ο κύριος Καραζήσης που εκτιμώ και είχα δάσκαλο στο Εθνικό, μας είχε πει «Υποπτεύομαι βαθιά τους ηθοποιούς που πάνε χαρούμενοι να παίξουν». Πραγματικά κάνουμε μια τόσο δύσκολη δουλειά, που έχει τόση κατάθεση ψυχής άρα δεν γίνεται να μην φοβάσαι πριν παίξεις. Για εμένα υπάρχουν μέρες που λέω «Θεέ μου γιατί κάνω αυτή την δουλειά οικειοθελώς;».
