Η Νατάσα Εξηνταβελώνη ανήκει σε εκείνη τη νέα γενιά ηθοποιών που έχει αφοσιωθεί εξ΄ ολοκλήρου στην τέχνη της. Απόφοιτος του εθνικού θεάτρου η Νατάσα Εξηνταβελώνη έγινε για πρώτη φορά γνωστή στο ελληνικό κοινό με τη συμμετοχή της στην τηλεοπτική σειρά Ταμάμ, στο ρόλο της Κατερίνας. Συνέχισε την πορεία της σε βοηθητικούς ρόλους στη μικρή οθόνη, αλλά τα βίντεο που την έκανα viral σε όλη την Ελλάδα ήταν τα σατιρικά σκετσάκια της δασκάλες από τον λογαριασμό της στο Instagram. Η σύντομη κινηματογραφική της εμπειρία το 2022, στην ταινία Dodo, την πήγε και στις Κάννες, που σύμφωνα με εκείνη μοιάζουν πάρα πολύ με το Λουτράκι. Τα τελευταία χρόνια έχει αφοσιωθεί ιδιαίτερα στο θέατρο, το μέσο που η ίδια έχει πει πως προτιμάει, μέσα από εμβληματικά έργα όπως τη Βίλα και τον Γλάρο του Τσέχωφ. Η ερμηνεία της στο Γλάρο, ως Μάσα, της χάρισε υποψηφιότητα, στο θεατρικό Βραβείο Μελίνα Μερκούρη. Τώρα, πρωταγωνιστεί στον καθηλωτικό μονόλογο, “Girls and Boys” που έχει γνωρίσει τεράστια επιτυχία. Είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε με την Νατάσα Εξηνταβελώνη, να μας μιλήσει για την επιλογή της να ασχοληθεί με τον κλάδο, τις εμπειρίες της ως ηθοποιός και να μας δώσει μία μικρή γεύση για τις σκέψεις της για το μέλλον.
Πώς είναι να είστε ηθοποιός στην Ελλάδα του 2025.
Καταρχάς είναι πολύ ωραίο να είσαι ηθοποιός γενικά. Είναι πολύ ωραίο να είσαι καλλιτέχνης γενικά. Είναι ωραίο γιατί είναι πάρα πολύ όμορφη δουλειά αυτή που κάνουμε. Ασχολούμαστε στην ουσία με τον άνθρωπο.
Τώρα, το κομμάτι των δυσκολιών που έχει, νομίζω είναι πολύ φανερό. Δυσκολευόμαστε να βρούμε δουλειά κάποιες φορές. Δυσκολευόμαστε να παραμείνουμε στη δουλειά κάποιες άλλες. Δυσκολευόμαστε να κάνουμε τα πράγματα που μας αρέσουν και επιλέγουμε γιατί πολύ απλά δεν είναι όλα δικές μας επιλογές.
Οπότε, το να βρεις το χώρο σου μέσα στην Ελλάδα του σήμερα είναι αρκετά δύσκολο, αλλά νομίζω όχι ακατόρθωτο.
Πώς προέκυψε η υποκριτή; Ήταν όνειρο;
Δεν ήταν όνειρο. Κάπως παράλληλα συνέβησαν τα πράγματα. Δηλαδή μπήκα στο παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης και την ίδια χρονιά έδωσα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου εξετάσεις και πέρασα. Οπότε τα πρώτα δύο χρόνια φοίτησής μου στη δραματική σχολή τα έκανα παράλληλα με το παιδαγωγικό μη ξέροντας τι θα κερδίσει και τελικά κέρδισε η υποκριτική.
Ποια είναι η προτεραιότητά σας η τηλεόραση ή το θέατρο;
Μ’ αρέσει λίγο παραπάνω το θέατρο. Νιώθω ότι παίρνω καλύτερους χρόνους στο θέατρο. Έχω περισσότερο χρόνο προετοιμασίας. Η τηλεόραση είναι πάρα πολύ ωραία γιατί μου έχει μάθει αρκετά πράγματα για την κάμερα. Πράγματα τα οποία δεν θα είχα άλλο τρόπο να τα μάθω. Είναι όντως μεγάλο σχολείο.
Το περίεργο με αυτή τη δουλειά είναι ότι δεν ξέρεις πότε θα είσαι πολυάσχολος και πότε όχι. Πολύ συχνά, αν έρθουν δύο προτάσεις που σε ικανοποιούν, είναι πολύ πιθανό να πάρεις και τις δύο. Πέρυσι, υπήρξε περίοδος που είχα και γυρίσματα και παράσταση και πρόβες για άλλη παράσταση. Εντάξει, ξέρεις, θες έναν ορό να πηγαίνεις.
Επιλέγω περισσότερο νομίζω με βάση τους συνεργάτες. Αν έπρεπε να διαλέξω κάτι και δεν μπορούσα να τα παντρέψω και τα δύο, θα διάλεγα με βάση τους συνεργάτες και την πιο αποδοτική συνεργασία.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Έχετε απορρίψει δουλειές λόγω συνεργατών;
Ναι. Ναι. Ευτυχώς. Αυτό πάλι το μαθαίνεις σιγά-σιγά. Δεν ξέρεις από την αρχή με ποιους ταιριάζεις και με ποιους όχι.
Όσο δεν λειτουργείς και δεν μπορείς να είσαι εαυτός σου, ειδικά στη δουλειά της υποκριτικής, αυτό φαίνεται πάρα πολύ. Όπου δεν έχω περάσει καλά, νομίζω φαίνεται.
Σε μία δουλειά, αν δεν σας αρέσει κάτι σκηνοθετικά, θα πείτε την άποψή σας;
Για να μπορέσεις να κάνεις κάτι ολοκληρωτικά, πρέπει να το πιστέψεις και εσύ ο ίδιος. Για μένα, ένα από τα μεγάλα ταλέντα που έχουν οι καλοί σκηνοθέτες είναι ότι δεν χρειάζεται να κάνεις αυτή τη συζήτηση, γιατί σε εμπνέουν σε τέτοιο βαθμό και σε πείθουν σε τέτοιο βαθμό ότι αυτό που ζητούν είναι αναγκαίο να γίνει, που δεν πολύ χρειάζεται αυτό το κομμάτι της αμφισβήτησης.
Θα ανεβάσετε το Δεκέμβριο στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης το “Καθαροί, Πιά” του Δημήτρη Καρατζά. Μιλήστε μας λίγο για αυτή τη συνεργασία.
Είναι ένας καλλιτέχνης που νομίζω ότι θα επέλεγα να δουλέψω μαζί του και για πολύ μικρό ρόλο και για πολύ μεγάλο ρόλο. Και σε μικρό θέατρο και σε μεγάλο θέατρο. Αυτό έχει να κάνει με το ότι νιώθω καλλιτεχνικά να συνδέομαι πάρα πολύ όμορφα και να μπορώ να είμαι όσο πιο αποδοτική μπορώ.
Βέβαια, αγαπώ Σαρα Κέιν. Έχω ξανακάνει Σαρα Κέιν και στο παρελθόν. Είναι πολύ μεγάλο challenge. Αλλά είναι από αυτές τις περιπτώσεις που λέμε, με αυτόν τον καλλιτέχνη, θα ήθελα να δουλεύω ξανά και ξανά, γιατί το περιβάλλον που δημιουργεί είναι και φιλικό και αγαπητικό και κλίμα ευγένειας και συναδελφικότητας, πράγματα τα οποία, όπως παρακολουθείτε και ίσως τα τελευταία χρόνια, δεν είναι δεδομένα καθόλου.
Έχει υπάρξει κάποιος ρόλος που νιώθετε ότι σας έχει καθορίσει ή είναι σημείο αναφοράς για εσάς;
Η δουλειά που έκανα πέρσι, η Μάσα, στο γλάρο του Καραντζά, μπορώ να πω ότι είναι μια τέτοια δουλειά για τον εξής λόγο. Γιατί μάλλον συνδέθηκα με αυτόν τον ρόλο με έναν τρόπο που δεν έχει συμβεί στο παρελθόν, οπότε από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποια καλλιτεχνικά standards που έχουν δημιουργηθεί. Ακόμα και στη δουλειά που κάνω φέτος, θέλω να βρω ψήγματα σύνδεσης τέτοια.
Και έχει μεγάλη αξία για μένα, γιατί πρόκειται για έναν ρόλο που δεν ήταν ούτε πρωταγωνιστικός, ούτε τίποτα από όλα αυτά. Για μένα είναι μία απόδειξη ότι έχει να κάνει με το πόσο εγώ προσωπικά συνδέθηκα με αυτόν τον ρόλο και όχι με το πόσο μεγάλος είναι ο ρόλος ή η ευθύνη του.
Ένας άντρας, ο Ντένις Κέλι, έχει γράψει έναν βαθύ γυναικείο χαρακτήρα, ο οποίος συχνά κουνάει το δάχτυλο στους άντρες. Σας ξάφνιασε;
Στην αρχή ήμουν επιφυλακτική για το αν πρέπει να ανέβει ένα έργο που μου φαινόταν εντελώς φεμινιστικό, γραμμένο από άντρα. Δεν το πολύ καταλάβαινα. Τελικά, αναθεώρησα. Δεν θεωρώ ότι είναι τόσο απολύτως φεμινιστικό και επίσης, δεν θεωρώ ότι, στην αλήθεια, κουνάει πολύ το δάχτυλο. Εγώ μπορεί να ήθελα να το κουνάει και με άλλο τρόπο, και πιο πολύ…
Νομίζω ότι αυτό που κάνει πάρα πολύ ωραία το έργο είναι ότι μπαίνει πάρα πολύ βαθιά στη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Ο συγγραφέας έχει την οξυδέρκεια τα δικά του αντρικά χαρακτηριστικά να μην τα αφήσει έξω. Αυτό νομίζω ότι είναι που το κάνει τόσο πετυχημένο.
Έχουμε βάλει και με τη σκηνοθέτρια, που είναι γυναίκα, τόσο πολύ τα δικά μας στοιχεία και έχουμε προσπαθήσει να το φέρουμε στην Ελλάδα του σήμερα. Οπότε έχουμε κάνει μία μικρή διασκευή. Πλέον σκέφτομαι ότι αυτό είναι το Girls and Boys το δικό μας, και όχι το δικό του.
Tο έργο μιλά για μία βία που ξεκινάει σχεδόν αόρατα. Εσείς πιστεύετε ότι είναι παρούσα αυτή η σιωπηλή βία στην καθημερινότητά μας;
Εντελώς. Και νομίζω ότι το πετυχαίνει αυτό το έργο και είναι μία από τις νίκες του.
Εγώ πιστεύω πάρα πολύ ότι υπάρχει και η έμφυλη διάσταση. Πιστεύω ότι υπάρχει μια μεγαλύτερη ροπή σε σχέση με τους άντρες προς τη βία. Δεν τους την καταλογίζω. Νομίζω ότι είναι προϊόν της πατριαρχίας μέσα στην οποία έχουμε ζήσει.
Νομίζω ότι όλα αυτά τα κομμάτια που έχουν να κάνουν με τη βία στην πυρηνική οικογένεια, όπως στην παράστασή μας, είναι τόσο εσωτερικευμένα, που πολλές φορές δεν μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε. Και γι’ αυτό υπάρχει κάθε φορά μια τόσο μεγάλη έκπληξη όταν λέμε «μα αυτός ήταν πολύ καλό παιδί, αλλά χτύπησε τη γυναίκα του» ή «σκότωσε τη γυναίκα του» ή οτιδήποτε.
Έχει τύχει ποτέ, να έρθει ένας άνθρωπος μετά από μία παράσταση και να μοιραστεί την πιο προσωπική του ιστορία;
Ναι, συμβαίνει. Και εμένα μου αρέσει όταν τελειώνει η παράσταση να μιλάω με τον κόσμο.
Έχει τύχει όταν παίζαμε τη Βίλα που είχε να κάνει με τη δικτατορία του Πινοσέτ στην Χιλή. Υπήρχε στο κοινό, μία μεταφράστρια Χιλιανή και ήταν τρίτη γενιά, δηλαδή η γιαγιά της είχε βασανιστεί στη Χιλή.
Όλα αυτά τα πράγματα είναι βιώματα που προσπαθείς να τα εντάξεις μέσα σε αυτό. Και γενικά εγώ θεωρώ ότι αν μιλάς για τέτοια θέματα, αυτό που μπορείς να κάνεις και δεν πρέπει να σταματάς να το κάνεις είναι να αντλείς όσο περισσότερο υλικό μπορείς και να προσπαθείς όσο περισσότερο μπορείς να σέβεσαι όλο αυτό το υλικό.
Όταν πηγαίνετε σπίτι, πώς αποφορτίζεστε, πως ξεκουράζεστε;
Νομίζω ότι σε μια καλή παράσταση και σε ένα καλό έργο, το έργο το ίδιο επιτελεί αυτόν το σκοπό. Να βγεις μαλακά από αυτό. Δηλαδή, η ίδια κάθαρση που μπορεί να βιώσει το κοινό, με έναν τρόπο, είναι και δικό μου βίωμα. Οπότε, για κάποιο λόγο, λίγο μετά την παράσταση, είμαι πολύ καλά. Πιο πολύ βασανίζομαι πριν την παράσταση, «Χριστέ μου, πώς θα το παίξουμε τώρα πάλι αυτό», παρά μετά.
Υπήρξε κάποια συμβουλή στην αρχή της ενασχόλησής σας με την ηθοποιία που την κρατάτε ακόμα;
Από δασκάλους ο Κύριος Καραζήσης, που είναι ένας ηθοποιός που εκτιμώ, μας είχε πει κάτι πολύ ωραίο. Λέει λοιπόν, εγώ υποπτεύομαι βαθιά τους ηθοποιούς που πάνε χαρούμενοι να παίξουν και λένε φύγαμε πάμε να παίξουμε Τσέχωφ. Γιατί λέει στην πραγματικότητα κάνουμε μια τόσο δύσκολη δουλειά, που έχει μεγάλη κατάθεση που δεν γίνεται να μη νιώθεις ένα μικρό φόβο, ένα μικρό κράτημα, ένα μικρό δέος πριν πας να παίξεις. Εγώ αλήθεια, υπάρχουν μέρες που λέω γιατί κάνω αυτή τη δουλειά.
Και κάτι πολύ ωραίο επίσης είχε πει ο Δημήτρης Ύμελλος. Μας είχε πει, «πολύ περισσότερο από το πως παίζεις εσύ την ώρα που παίζεις, είναι το πώς αντιδράει ο συνάδελφός σου την ώρα που παίζεις.» Άρα πολλές φορές το μεγαλύτερο στοίχημα στην υποκριτική είναι το πώς θα παίξουμε μαζί.
Θα θέλατε να ασχοληθείτε με το σινεμά;
Μου αρέσει πολύ το σινεμά. Και τώρα μπορεί να κάνω σινεμά φέτος. Θα φανεί τώρα σε λίγο καιρό. Πολύ θα ήθελα να κάνω καλό σινεμά, με όρους κανονικού σινεμά. Όχι ελληνικό που θα είναι όλοι υποπληρωμένοι και θα πρέπει να κάνουμε μια σκηνή σε μισή ώρα.
Νιώθω ότι έχει πολλές αρετές. Και επίσης μου αρέσει πολύ το σινεμά. Νομίζω ότι έχουμε μεγαλώσει όλοι περισσότερο με σινεμά, παρά με θέατρο για να λέμε την αλήθεια. Είναι περισσότερες οι ταινίες που έχουμε δει, παρά παραστάσεις.
Ιδανικά που θα βλέπατε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια; Τι άλλο θα θέλατε να κάνετε;
Είμαι σε μεταβατικό στάδιο. Οπότε, δεν ξέρεις, καμιά φορά μπορούμε να κάνουμε και κανένα παιδάκι. Με ποιον, δεν ξέρω. Με κάποιον.
Καλλιτεχνικά, υπάρχουν πράγματα που θέλω να κάνω. Πολλά που θέλω να κάνω. Θα ήθελα να κάνω και σινεμά. Θα ήθελα να κάνω και περισσότερα δικά μου πράγματα στο θέατρο. Δηλαδή, κάπως λίγο να πάρω κι εγώ τα δικά μου ρίσκα και επιχειρηματικά το λέω.
Περισσότερο με ενδιαφέρει να γράψω πράγματα που θέλω να πω και ας μην τα παίξω εγώ. Ας τα παίξει κάποια άλλη ηθοποιός.
