Η ηθοποιός Νατάσα Εξηνταβελώνη έχει απασχολήσει τα μέσα με την συμμετοχή της σε γνωστές τηλεοπτικές σειρές και θεατρικές παραστάσεις, όπως το «Ταμάμ», «Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα» και «Ο Παράδεισος των Κυριών». Μάλιστα, πριν λίγους μήνες ήταν υποψήφια για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη». Σε ένα από τα τελευταία μας μαθήματα στη σχολή ANT1 Media Lab, είχαμε την χαρά να συνομιλήσουμε μαζί της. Έτσι, στα πλαίσια του μαθήματος ‘Περιοδικός Τύπος/Ηλεκτρονική Δημοσιογραφία’, υποδεχθήκαμε την γνωστή ηθοποιό και τις παραθέσαμε κάποιες ενδιαφέρουσες ερωτήσεις. Μεταξύ άλλων μας μίλησε για την θεατρική παράσταση «Girls & Boys», όπου ερμηνεύει έναν συνταρακτικό μονόλογο, αλλά και για την προσωπική της ζωή.
Πως προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σας;
«Δεν ήταν όνειρο. Μπήκα στο Παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης και την ίδια χρονιά έδωσα εξετάσεις στην Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όπου και πέρασα. Τα πρώτα δύο χρόνια φοίτησης μου εκεί τα έκανα παράλληλα με το παιδαγωγικό. Τελικά, με κέρδισε η υποκριτική και ήμουν τυχερή, γιατί η οικογένεια μου ήταν πολύ υποστηρικτική σε αυτό».
Έχετε απορρίψει δουλειά, λόγω συνεργατών;
«Δεν ξέρεις από την αρχή με ποιον θα ταιριάξεις. Με τα χρόνια προσπαθώ να κοιτάζω να λειτουργώ καλά, γιατί όταν δεν είσαι ο εαυτός σου, αυτό φαίνεται πάρα πολύ και στην σκηνή και στην κάμερα».
Πως προετοιμάζεστε για έναν ρόλο;
«Υπάρχει μια μικρή τελετουργία που ακολουθεί ο κάθε ηθοποιός και την ανακαλύπτεις μέσα από την δουλειά. Εγώ θα πάω αρκετά νωρίτερα στο θέατρο, θα κάνω το ζέσταμά μου σωματικό και φωνητικό, θα ακούσω μουσική, θα συντονιστώ με τον χώρο και μετά θα πάω να παίξω. Δυστυχώς στην Δραματική Σχολή σπουδάζουμε περισσότερο για το θέατρο, παρά για τον κινηματογράφο. Θεωρώ ότι το θέατρο και το σινεμά θα έπρεπε να είναι δύο διαφορετικά επαγγέλματα. Ευτυχώς στο θέατρο δεν δουλεύεις μόνος, αλλά με μια ομάδα που προετοιμάζει τα πράγματα».
Πως αισθάνεστε όταν βλέπετε τον εαυτό σας στην μεγάλη οθόνη;
«Είναι μια από τις πιο τρομακτικές εμπειρίες, το να δεις τον εαυτό σου. Εστιάζεις πολύ στα αρνητικά σου, στην εμφάνιση, στην φωνή και στον τρόπο που παίζεις. Όμως, μεγαλώνοντας καταλαβαίνεις ότι πρέπει να δώσεις μεγαλύτερη αξία στην ιστορία και στην μεγάλη εικόνα και όχι τόσο στα αρνητικά σου. Δεν είναι κανείς τέλειος».
«Πιστεύω ότι υπάρχει η έμφυλη διάσταση και μια μεγαλύτερη ροπή προς την βία σε σχέση με τους άντρες, που όμως δεν τους την καταλογίζω»
Η παράσταση ‘Girls & Boys’ στην οποία ήσασταν και πρωταγωνίστρια, έχει δημιουργηθεί από τον Dennis Kelly, έναν άντρα συγγραφέα που έχει γράψει έναν βαθύ γυναικείο χαρακτήρα. Σας ξάφνιασε αυτό;
«Ναι και στην αρχή ήμουν λίγο επιφυλακτική για τον εάν πρέπει να ανέβει ένα έργο, γραμμένο από άντρα. Δεν το κατανοούσα, μου φαινόταν εντελώς φεμινιστικό, αλλά μετά αναθεώρησα. Πια δεν θεωρώ ότι είναι τόσο φεμινιστικό. Αυτό που πιστεύω ότι το κάνει τόσο πετυχημένο, είναι ότι ο συγγραφέας μπαίνει βαθιά στην γυναικεία ψυχοσύνθεση και έχει την οξυδέρκεια να μην αφήσει έξω τα δικά του αντρικά χαρακτηριστικά, αλλά να τα εντάξει μέσα σε αυτό. Μετά από έρευνα και μαζί με την σκηνοθέτρια που είναι γυναίκα, έχουμε προσπαθήσει να το φέρουμε στην Ελλάδα του σήμερα, κάνοντας μια μικρή διασκευή. Πλέον σκέφτομαι ότι είναι το δικό μας ‘Girls & Boys’ και όχι το δικό του».
Τι σας έκανε να θέλετε να πρωταγωνιστήσετε σε αυτή την παράσταση; Την είχατε δει ξανά και σας τράβηξε κάτι στην πλοκή;
«Ήταν μια αρκετά προσωπική επιλογή και όχι μια ανάθεση. Δεν την είχα δει, παρόλο που είχε παιχτεί και με επιτυχία πριν μερικά χρόνια κατά την καραντίνα. Μου έγινε μια πρόταση να παίξω έναν μονόλογο από την παραγωγή του θεάτρου της Θεσσαλονίκης. Έτσι, μπήκαμε στην διαδικασία να διαβάσουμε πάρα πολλά έργα μαζί με την σκηνοθέτρια. Μερικά τα απορρίψαμε και καταλήξαμε σε αυτό».
«Με τρομάζει το πόσο αργά έρχεται η οποιαδήποτε αλλαγή. Φοβάμαι ότι τα τελευταία χρόνια, οι ήττες σε ανθρωπιστικό επίπεδο είναι πάρα πολλές και ότι σιγά σιγά μας αναισθητοποιούν»
To ‘Girls & Boys μιλάει για μια βία που ξεκινάει σχεδόν αόρατα. Εσείς πιστεύετε ότι αυτή η σιωπηλή βία είναι παρούσα στην καθημερινότητά μας;
«Εντελώς! Πιστεύω ότι αυτό το πετυχαίνει το ίδιο το έργο, κάτι που αποτελεί και μία από τις νίκες του. Πιστεύω ότι υπάρχει η έμφυλη διάσταση και μια μεγαλύτερη ροπή προς την βία σε σχέση με τους άντρες, που όμως δεν τους την καταλογίζω. Θεωρώ ότι είναι προϊόν της πατριαρχίας μέσα στην οποία έχουμε ζήσει. Όπως και στην παράσταση, όλα αυτά τα κομμάτια που έχουν να κάνουν με την βία, είναι τόσο εσωτερικευμένα που πολλές φορές δεν μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε και που ως κοινωνία δεν δίνουμε χώρο να τα αναλογιστούμε».
Τι σας τρομάζει στην κοινωνία σήμερα;
«Όπως είπα και στην συγκέντρωση για την Παλαιστίνη στην οποία παρευρέθηκα, με τρομάζει το πόσο αργά έρχεται η οποιαδήποτε αλλαγή. Φοβάμαι ότι τα τελευταία χρόνια, οι ήττες σε ανθρωπιστικό επίπεδο είναι πάρα πολλές και ότι σιγά σιγά μας αναισθητοποιούν. Ο κόσμος πιστεύει ότι και να πάει σε μια συγκέντρωση δεν θα αλλάξει τα πράγματα. Θέλω να θυμίζω στον εαυτό μου ότι όλες οι ιστορικές αλλαγές έτσι ξεκίνησαν, από μια συσσώρευση θυμού, οργής και αδικίας. Αυτό συμβαίνει και με τον τρόπο μετάδοσης της πληροφορίας, που είναι μια τεράστια ευθύνη. Παρ’ όλο που η πρόσβαση σε αυτή είναι τόσο μεγάλη, ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι είναι καθαρή ή ότι δεν είναι στρατευμένη».
Κατά την διάρκεια μιας παράστασης, υπάρχει κάτι στις αντιδράσεις του κοινού που σας ενοχλεί ή σας αποσπά την προσοχή;
«Με ενοχλεί να τραβάει κάποιος βίντεο ή να βγάζει φωτογραφία, ειδικά όταν είμαι κουρασμένη. Όπως και όταν μιλάνε μεταξύ τους ή πίνουν νερό από πλαστικό μπουκαλάκι, κάνοντας θόρυβο. Δεν μου αρέσει, είναι πολύ άβολο και άκομψο».
Σε λίγους μήνες θα κάνει πρεμιέρα η παράσταση ‘Cleansed’ της Σάρα Κέιν στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάνης, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Καρατζά. Πως σας φάνηκε αυτή η συνεργασία αυτή;
«Ο Δημήτρης με τον οποίο δούλεψα και πέρυσι στον ‘Γλάρο’, είναι ένας καλλιτέχνης και σκηνοθέτης που θα επέλεγα ανεξαρτήτως του μεγέθους ενός ρόλου ή θεάτρου. Υπάρχει μια σύνδεση καλλιτεχνικά και αυτό σχετίζεται με την έμπνευση που σου προκαλεί αυτός ο άνθρωπος, με τον τρόπο που δίνει τις οδηγίες και με το πως εξελίχθηκε η δουλειά μας μέσα στην χρονιά. Είναι από αυτές τις περιπτώσεις που θα ήθελα να δουλεύω μαζί του ξανά και ξανά, γιατί το περιβάλλον που δημιουργεί αποπνέει μια φιλικότητα και ένα κλίμα ευγένειας».
«Θα ήθελα πολύ να κάνω καλό σινεμά, ακόμα και φέτος»
Δεχτήκατε κάποια συμβουλή στην αρχή της ενασχόλησης σας με την ηθοποιία, που σας βοήθησε και την σκέφτεστε μέχρι και σήμερα;
«Ο Ακύλλας Καραζήσης, ένας ηθοποιός που εκτιμώ βαθιά και τον είχα δάσκαλο, μας είχε πει κάτι πολύ ωραίο. ‘Υποπτεύομαι βαθιά τους ηθοποιούς που πάνε να παίξουν χαρούμενοι, γιατί στην πραγματικότητα κάνουμε μια τόσο δύσκολη δουλειά, που δεν γίνεται να μην νιώσεις έναν μικρό φόβο ή ένα δέος’. Επίσης, ο Δημήτρης Ήμελλος, που έφυγε φέτος από την ζωή και μας είχε κάνει ένα σεμινάριο στο Εθνικό, είχε πει στα πλαίσια μιας θεατρικής άσκησης ότι ‘Πολύ περισσότερη σημασία από το πως παίζει ο ηθοποιός, έχει το πως αντιδρά ο συνάδελφός σου εκείνη την στιγμή. Το μεγαλύτερο στοίχημα στην υποκριτική είναι πως θα παίξουμε μαζί’».
Υπάρχει κάποιο δημοσίευμα για την προσωπική σας ζωή που σας έχει ενοχλήσει;
«Ένας δημοσιογράφος μου είχε πάρει συνέντευξη για μεσημεριανή εκπομπή, σχετικά με την βία. Όμως στο τέλος και ακριβώς πριν κατέβει η κάμερα, μου έκανε μια γρήγορη ερώτηση για την προσωπική μου ζωή. Το μόνο που παίχτηκε στην εκπομπή ήταν εκείνη η στιγμή, κάτι που με έβγαλε εκτός εαυτού. Μάλιστα μετά πήρα και τηλέφωνο. Το θεώρησα μεγάλη αγένεια. Προσπαθώ να μην με επηρεάζει όμως, γιατί δεν είναι κάτι που περνάει από το χέρι μου».
Πριν λίγα χρόνια παραβρεθήκατε στο Φεστιβάλ Καννών, για την προβολή της ταινίας ‘Dodo’ του Πάνου Κούτρα, στην οποία και πρωταγωνιστήσατε. Θα θέλατε να κάνετε διεθνή καριέρα;
«Μου αρέσει πολύ το σινεμά. Θα ήθελα πολύ να κάνω καλό σινεμά, ακόμα και φέτος. Το ωραίο με το Φεστιβάλ Καννών είναι ότι απευθύνεται σε ένα διεθνές κοινό. Νιώθω ότι έχει πολλές αρετές και εύχομαι πραγματικά να συμβεί».
Πως θα βλέπατε τον εαυτό σας σε 10 χρόνια;
«Είμαι σε μεταβατικό στάδιο. Στο μέλλον είμαι ανοιχτή ακόμα και στην απόκτηση ενός παιδιού. Καλλιτεχνικά υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να κάνω, σε σχέση με το σινεμά, αλλά και το θέατρο, όπου θέλω να πάρω τα δικά μου ρίσκα και σε επιχειρηματικό επίπεδο».
Φαίνεται πως έχετε μεγάλη αδυναμία στον πατέρα σας. Πως είναι η σχέση σας αυτή;
«Είναι ο έρωτας της ζωής μου! Είναι ο καλύτερος μπαμπάς, τον λατρεύω! Αποτελεί το κομμάτι που με κρατάει προσγειωμένη, είναι πολύ υποστηρικτικός. Τα τελευταία χρόνια αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα υγείας. Είχε πάθει εγκεφαλικό, με αποτέλεσμα να μιλάει λίγο σπαστά τα ελληνικά. Νομίζω πως εάν δεν ήταν μπαμπάς μου, με έναν μαγικό τρόπο θα τον γνώριζα και πάλι σε αυτή την ζωή».
