Πώς ήταν τα παιδικά σου χρόνια και ποια είναι η σχέση σου με την οικογένεια σου;
Τα παιδικά μου χρόνια ήταν υπέροχα. Τις φορές που είμαι στεναχωρημένος για κάτι ή θλιμμένος, η μνήμη μου τρέχει πίσω γιατί ήταν πραγματικά πολύ όμορφα. Μεγάλωσα σε μια επαρχία έξω από τη Χαλκίδα, στο Βασιλικό συγκεκριμένα, το οποίο είναι 10 χιλιάδες κόσμος περίπου. Παρά πολύ ήρεμα, ήταν η φάση που το λαπτοπ δεν είχε μπει ακόμα στη ζωή μας. Κάπου στο γυμνάσιο θυμάμαι είχαμε video games και όλα αυτά, αλλά σαν παιδάκι και σε όλο το δημοτικό ήμουν με παιχνίδια στη γειτονιά με φίλους, με παρέες κλπ. Είμαστε δεμένη οικογένεια. Πολύτεκνη. Είμαστε 4 αδέρφια. Βέβαια τότε ήμασταν 3 γιατί η μικρή μου αδερφή ήρθε πολύ αργότερα, το 2008 που εγώ ήμουν τρίτη γυμνασίου. Μεγαλώναμε με πολύ κέφι. Είχαμε τους παππούδες, φασαρία στο σπίτι, γιορτές. Ήταν πολύ ήρεμα. Στην εφηβεία στράβωσε το πράγμα.
Θέλω να μου πεις λίγα λόγια για τον Γιώργο. Πράγματα που ο κόσμος δεν ξέρει για σένα και θα ήθελες να μοιραστείς.
Αποφεύγω να δίνω συνεντεύξεις γιατί είμαι πολύ ντροπαλός. Να κάτι που ίσως ο κόσμος δεν ξέρει για μένα. Μπορεί να το φαντάζεται βέβαια. Δυσκολεύομαι να μιλάω για μένα. Είναι λίγο οι ανασφάλειες που μπορεί να έχουμε όλοι μέσα μας και να παλεύουμε με αυτές. Είμαι αρκετά νευρικός. Είμαι αρκετά ανυπόμονος, οπότε όταν τα πράγματα δεν έρχονται όπως πρέπει ή όπως φαντάζομαι στον δικό μου κόσμο, αυτό μπορεί να μου φέρει αντίστοιχα μια νευρικότητα.
Θεωρώ ότι είμαι πολύ ευαίσθητος. Αρκετά ρομαντικός. Ακόμα και τις σχέσεις των ανθρώπων τις φαντάζομαι λίγο αλά Τιτανικός. Κάπου πιστεύω ότι υπάρχει αυτή η μαγεία, δεν είναι μόνο στο σινεμά και στα βιβλία. Ή έχω εγώ την ανάγκη να πιστεύω. Ωστόσο δεν μένει αναλλοίωτη. Κάνει τον κύκλο της σίγουρα. Εγώ όμως το πιστεύω το «για πάντα». Ίσως δεν είναι η σωστή στιγμή να συμβεί το για πάντα για κάποιους. Μου δίνει δύναμη όμως να το πιστεύω, ότι κάποια στιγμή συναντάμε έναν άνθρωπο και λέμε «τώρα εμείς πάμε παρέα».
Πες μου μια αγαπημένη σου συνήθεια. Τα χόμπι σου γενικότερα. Πως χαλαρώνεις;
Μαγειρεύω, για φίλους κυρίως. Μου αρέσει το κολύμπι, η γυμναστική, η βόλτα στο βουνό, η πεζοπορία. Μικρότερος έπαιζα πινγκ πονγκ. Μου αρέσουν τα ταξίδια, το σινεμά. Τα ζώα. Αγαπάω επίσης τόσο πολύ τις ελληνικές σειρές που ξέρω όλους τους διαλόγους απέξω. Και φυσικά λατρεύω να πηγαίνω βόλτες με τη Νίνα, το σκυλάκι μου.
Μίλησε μου λίγο για την σχέση σου με την Νίνα.
Είναι το πλάσμα μου, η συντροφιά μου. Δεν ένιωσα ποτέ το αφεντικό της. Είμαστε παρέα, έχει κάτι να μου δώσει και έχω κάτι να της δώσω. Έχει γίνει κομμάτι μου. Έχει έρθει στα γυρίσματα, στο θέατρο την έχω στο καμαρίνι πολλές φορές. Βόλτες, διακοπές μαζί. Όσο μεγαλώνει, τώρα είναι 7 κιόλας, βλέπω τις αντοχές της που έχουν αλλάξει. Δεν έχει την ίδια ενεργητικότητα ως κουτάβι. Εκεί βλέπω την δυσάρεστη πλευρά της ιστορίας. Δεν το σκέφτομαι γιατί μου είναι θλιβερή σαν σκέψη, αλλά υπάρχει.
Ποιο ήταν το παιδικό σου όνειρο; Έχεις σπουδάσει και ζαχαροπλαστική αλλά δεν ασχολήθηκες ιδιαίτερα.
Είχα περάσει μια φάση που ήθελα να γίνω δάσκαλος. Η ζαχαροπλαστική ήταν μια απόφαση της τελευταίας στιγμής επειδή μαγείρευα από την εφηβεία. Και είπα δεν πάω να το κάνω ως επάγγελμα; Τελικά δεν μου ταίριαζε. Δεν μπορώ να πω ότι είχα σκεφτεί το θέατρο ή να γίνω ηθοποιός, γιατί αυτό έσκασε στην εφηβεία. Σαν πολύ παιδάκι επίσης ήθελα να γίνω σούπερ ήρωας. Ήθελα να μου έρθει το γράμμα του Harry Potter γιατί έχω τρέλα.
Πώς ξεκίνησε η υποκριτική για εσένα;
Προέκυψε κάπου δευτέρα προς τρίτη γυμνασίου μετά από μια έντονη περίοδο με στρες και αγωνία. Είχα κλειστεί πολύ στον εαυτό μου στην εφηβεία. Κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι μπορώ να κάνω μιμήσεις. Το έκανα από μικρός αλλά δεν το είχα προσπαθήσει τόσο ώστε να δω πού μπορεί να φτάσει. Κάποια στιγμή άρχισα να μιμούμαι ένα καθηγητή στη σχολή και έγινα η ψυχή της παρέας. Και λέω ώπα κάπου εδώ είμαστε. Άρχισα να βλέπω ότι κάτι με γοητεύει γενικά στο να υποδύομαι κάτι άλλο. Μια φίλη μου μου έδωσε ένα απόκομμα ενός περιοδικού που έλεγε για αιτήσεις για το Εθνικό Θέατρο και σκέφτηκα ότι κάποια στιγμή θέλω να το κάνω.
Σε είχες φανταστεί ως ηθοποιό; Και αν ναι, πως;
Ναι, στο γυμνάσιο όταν το αποφάσισα το είχα φανταστεί. Δεν με ένοιαζε η φήμη, αν θα γίνω γνωστός. Ήθελα να παίξω δύσκολους ρόλους. Αυτή ήταν η σκέψη μου περισσότερο.
Έχεις δηλώσει πως στην εφηβεία σου είχες περάσει ένα σκοτεινό μονοπάτι με το μπουλινγκ επειδή έκανες παρέα με κορίτσια, και μέσω αυτής της κατάστασης δημιουργήθηκε η εσωστρέφεια που έχεις. Μίλησε μας για αυτό.
Η εσωστρέφεια είχε ξεκινήσει πιο πριν γιατί όταν μπαίνεις στην εφηβεία όλα μέσα σου, στο μυαλό σου, στη ψυχή σου, στο σώμα σου, τα ορμονικά σου είναι στο κόκκινο. Οπότε πρέπει να διαχειριστείς πολλά πράγματα. Αυτό λειτουργεί με πολλούς τρόπος. Εμένα λειτούργησε με εσωστρέφεια, κλείστηκα αρκετά και κάπου εκεί δεν είχα όρεξη, δεν ήθελα να πηγαίνω στο σχολείο. Δεν ήμουν η ψυχή της παρέας. Πέρα από 2-3 φίλες, είχα κλειστεί. Σε μια κλειστή κοινωνία ο καθένας μπορεί να σε δείξει με το δάχτυλο. «Κοίτα αυτός είναι κλειστός, κάνει παρέα με κορίτσια, δεν παίζει με τα αγόρια, οπότε αυτό αυτόματα σημαίνει κάτι». Ήμουν δακτυλοδεικτούμενος. Κράτησε ένα χρόνο όλο αυτό. Δευτέρα με τρίτη γυμνασίου, εκεί ήταν η πιο δύσκολη περίοδος.
Πώς βγήκες από τα σκοτάδια σου; Εφόσον δεν είχες μιλήσει στην οικογένεια σου για αυτό που περνούσες.
Το συζήτησα με δικούς μου ανθρώπους ενώ στην αρχή δεν το έκανα. Ντρεπόμουν να πιάσω την αδερφή μου, τη μάνα μου, να πω ότι βιώνω μια κλειστή φάση. Έλεγα ότι θα περάσει. Όταν όμως σου συμβαίνει αυτό πρέπει να μιλάς. Ο λόγος που το επικοινώνησα δεν ήταν για να συγκινήσω κάποιον, δεν με ενδιέφερε. Αλλά με σκοπό ίσως να βοηθήσω κάποιο παιδί που μπορεί τώρα να περνάει κάτι αντίστοιχο. Ειδικά σε αυτή την έντονη εποχή που ζούμε και είναι όλα στο κόκκινο. Σαν βίωμα και σαν ανάμνηση το έχω. Αλλά βρήκα τη δύναμη και μίλησα, και όταν μίλησα ήταν αρκετά λυτρωτικό και άρχισαν τα πράγματα να ξεκαθαρίζουν και να φεύγει η μαυρίλα. Οπότε μίλα, μη το κρατάς μέσα σου.
«Έχω τα θετικά μου, έχω τα αρνητικά μου, έχω το φως μου, έχω και τα σκοτάδια μου. Αυτό σε κάνει δυνατότερο. Όταν τα αναγνωρίσεις.»
Είναι αλήθεια ότι μετά απο κάθε σκοτάδι το φως είναι δυνατότερο;
Ναι, είμαι ένας άνθρωπος που δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου και το προτείνω σε πολλούς. Η ψυχοθεραπεία είναι κάτι που θα έπρεπε να το κάνουμε ακόμα και σαν μάθημα. Να δουλεύουν όλα τα παιδιά μεγαλώνοντας, με τα σκοτάδια τους, τη μαυρίλα τους, με τις σκέψεις και τα όρια τους. Αν κάνεις ότι δεν υπάρχουν τα σκοτάδια, θα φέρει τοξικότητα και μια αρνητική συμπεριφορά. Όχι μόνο για τον εαυτό σου, αλλά στους γύρω. Άρχισα λοιπόν να δουλεύω με τον εαυτό μου. Άρχισα να τα βρίσκω (τα σκοτάδια), να τα αναγνωρίζω, να τα αγκαλιάζω. Έλεγα ότι αυτός είμαι, έχω τα θετικά μου, έχω τα αρνητικά μου, έχω το φως μου, έχω και τα σκοτάδια μου. Αυτό σε κάνει δυνατότερο. Όταν τα αναγνωρίσεις.
Maestro..
Πως έγινε η προσέγγιση για το Maestro;
Εγώ τότε έπαιζα στον Ήλιο μαζί με τον Ορέστη Χαλκιά και είχαμε 2 πολύ μικρούς ρόλους, αλλά ήμασταν στο βασικό καστ. Προς το τέλος της σεζόν, Απρίλιος-Μάιος μας ήρθε μια πρόταση από ένα γραφείο κάστινγκ και μας είπαν ότι θέλουν να μας δοκιμάσουν για μια ακρόαση. Μας είχαν πει να πάμε μαζί. Ρωτήσαμε για τι και μας είπαν «Θα έρθετε από κοντά και θα σας τα πούμε από εδώ. Εσείς απλά δουλεύετε τη σκηνή». Κάναμε μια σκηνή Σπύρου και Αντώνη χωρίς να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται. Μας ήρθε μια σελίδα που έλεγε Σπύρος-Αντώνης και ένας διάλογος. Κάναμε πρόβα, και πήγαμε εκεί, είδαμε τον Παπακαλιάτη μπροστά μας και πάθαμε σοκ. Λέμε «Που έχουμε έρθει; Τι οντισιόν είναι αυτή; Τι όνειρο είναι αυτό που συμβαίνει;» Έτσι ξεκίνησε λοιπόν, από μια οντισιόν. Μετά μάθαμε ότι μας πρότεινε ο Αντίνοος (Αλμπάνης) που τότε παίζαμε μαζί του και στον Ήλιο. Ήξερε ότι ο Χριστόφορος ετοίμαζε μια σειρά και του είχε πει ότι έχει δυο αγόρια που είναι πολύ καλοί και έχουν χημεία.
Πως ήταν οι πρώτες μέρες γυρισμάτων;
Πολύ στρες, άγχος αλλά όταν έμπαινα στο σετ έλεγα «Τώρα θα πρέπει να είμαι 100% εδώ». Ήμουν και διαβασμένος. Πάντα είμαι, αλλά ήμουν μαγκωμένος γιατί έψαχνα το ρόλο, να ψυχογραφίσω τον ήρωα.
Πως είναι τα γυρίσματα και η σχέση σου με τους άλλους ηθοποιούς;
Δεν ξέρω αν θα ξαναβρεθώ σε δουλειά που θα έχουμε δεθεί όλοι τόσο πολύ μεταξύ μας και θα έχουμε αναπτύξει τέτοιο δεσμό φιλίας, οικογένειας, παρέας και επαγγελματισμού. Δεν νομίζω ότι θα ξανασυμβεί. Το εύχομαι, αλλά βρεθήκαμε σε μια δουλειά με σπουδαίους συνεργάτες και επαγγελματίες. Για ποιον να πρωτοπώ; Είναι σαν όνειρο. Είναι φορές που ξυπνάω το πρωί και λέω ευχαριστώ που μου συνέβη αυτό.
«Η σχέση με τον Ορέστη είναι καρμική… στο Μαέστρο αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι πέρα από το δέσιμο που είχαμε σαν άνθρωποι, φέρναμε μια ωραία σκηνική χημεία»
Μίλησε μου για τη σχέση σου με τον Ορέστη καθώς την έχεις χαρακτηρίσει καρμική.
Η σχέση με τον Ορέστη είναι πράγματι καρμική. Συνεργαστήκαμε στον Ήλιο πρώτη φορά. Θυμάμαι στο πρώτο γύρισμα κοιταχτήκανε από μακριά και μου είπε «Να ο εχθρός μου» (γιατί ήμασταν εχθροί στο έργο). Από εκεί ξεκίνησε μια παρέα, μια σύνδεση, μια ωραία συνεργασία, όλο αυτό το ταξίδι. Αργότερα στο Μαέστρο, και παίρνοντας αυτούς τους ρόλους, αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε ότι πέρα από το δέσιμο που είχαμε σαν άνθρωποι, φέρναμε μια ωραία σκηνική χημεία και πέρασε στην ιστορία. Βγήκε κάτι πολύ όμορφο. Σε κάθε σκηνή ήμασταν μαζί ο ένας για τον άλλον. Είναι ένας υπέροχος καλλιτέχνης, και λέω καλλιτέχνης γιατί τραγουδάει, παίζει, έχει όλο το πακέτο. Θεωρώ ότι θα κάνει πολύ όμορφα πράγματα στο μέλλον. Έχει μια υπέροχη φωνή και σκηνική παρουσία. Είναι επίσης πολύ δοτικός συνεργάτης και εύχομαι να ξανάσυνεργαστούμε στο μέλλον.
Πιο δύσκολη στιγμή σε γύρισμα;
Έχω πολλές αρκετά δύσκολες γιατί ήταν δύσκολος ο ρόλος. Οι περισσότερες που ήταν με την ενδοοικογενειακή βία ήταν πολύ δύσκολες. Έπρεπε να περπατήσω σε περίεργα μονοπάτια γιατί είναι και λεπτά ζητήματα αυτά. Δεν μπορείς να κοροϊδέψεις, τα προσεγγίζεις με σεβασμό και λεπτότητα. Είχα στο μυαλό μου να είμαι διαβασμένος, να είμαι εκεί 100%.
Η σκηνή του φόνου ήταν επίσης πολύ δύσκολη γιατί απαιτούσε να είμαστε εκεί συγκεντρωμένοι και διαβασμένοι, να βγει όλο το ερμηνευτικό πράγμα που είναι δύσκολο, γιατί είναι και συνθήκες τις οποίες δεν έχουμε συναντήσει στη ζωή μας.
Πόσο δύσκολο είναι να συνειδητοποιήσεις ότι κάποιος κάπου βιώνει στα αλήθεια αυτό που εσύ υποδύεσαι;
Πολύ δύσκολο. Στη σκηνή του ξυλοδαρμού από τον πατέρα μου, θυμάμαι ότι κατά τη διάρκεια του γυρίσματος με έπιασαν πολύ έντονα κλάματα. Εμείς κάνουμε μυθοπλασία αλλά κάπου αυτό συμβαίνει πραγματικά. Εκείνη την ώρα που το συνειδητοποίησα είχα καθήσει στην άκρη και προσπάθησα να ηρεμήσω. Δεν μπορούσα να το δεχτώ αυτό που συμβαίνει. Είναι τρομερό και θλιβερό.
Όταν είδες τη σκηνή του ξυλοδαρμού μετά πως ένιωσες; Ένιωσες έστω και για μια στιγμή ότι ταυτίζεσαι με κάτι;
Το επεισόδιο το είδα με παρέα στο σπίτι. Ήμουν συγκινημένος που έβλεπα τον εαυτό μου σε μια τέτοια σκηνή. Ήθελα να είμαι καλός και να το αποδώσω. Είχα έγνοια μη φανεί ότι δεν έχω προσεγγίσει αυτή τη δύσκολη σκηνή με σεβασμό. Οι πρώτες σκέψεις ήταν αυτές. Γενικά προσπαθούσα να βρω κοινά με τον Σπύρο. Δεν μπορούσα να βρω κοινά στις πολύ ακραίες συνθήκες γιατί δεν έχω βιώσει ξυλοδαρμό. Έχω μεγαλώσει σε ένα πολύ υγιές περιβάλλον, σε μια πολύ δεμένη οικογένεια. Βρήκα όμως κοινά στα σκοτάδια, γιατί είναι ένα παιδί το οποίο παλεύει με το μέσα του. Προσπάθησα να προσεγγίσω το ρόλο, αλλά τα δικά μου σκοτάδια ήταν πολύ μικρότερα από αυτά που βιώνει ο Σπύρος και ο κάθε Σπύρος.
Σε βοήθησε η σειρά ώστε να σε μάθει ο κόσμος; Πως το αντιμετωπίζεις;
Σίγουρα βοήθησε. Προσπαθώ να δω τα θετικά. Μου άνοιξε πόρτες επαγγελματικά αλλά το μεγαλύτερο καλό που μου έκανε είναι ότι έβλεπα τα όρια του εαυτού μου. Δεν έχασα τον εαυτό μου, εξακολουθώ να είμαι ένας εργατικός άνθρωπος και να αγαπάω τη δουλειά μου. Δεν θεώρησα τίποτα δεδομένο. Ήρθε αυτή η δουλειά να με βάλει στα βαθιά. Να με κάνει καλύτερο ηθοποιό. Είναι ένα μάθημα για την επόμενη, να γίνομαι μέσα από καθε δουλειά καλύτερος. Θέλω να χρησιμοποιήσω όλη αυτή την δημοφιλία ως κάτι καλό.
Γενικώς τι μηνύματα λαμβάνεις; Υπήρξε κάποιο που να σε σόκαρε; Ότι κάποιος ας πούμε δυστυχώς ταυτίστηκε με τις σκηνές βίας.
Τα μηνύματα στο μεγαλύτερο ποσοστό είναι θετικά. Δεν είχα κάτι αρνητικό ούτε σε σχέση με τη δουλειά, ούτε με την προσωπική μου ερμηνεία. Αυτά κρατάω. Κάποια λίγα ήταν ομοφοβικά και ρατσιστικά. Υπήρχαν ωστόσο και μηνύματα από παιδιά που είχαν βιώσει κάτι αντίστοιχο. Σοκαριστικά μηνύματα. Εκεί τα κατατάσσω. Κάπου εκεί βλέπεις ότι μπορείς να αγγίξεις πιο βαθιά από αυτό που εσύ νομίζεις. Κάνεις μια δουλειά, αφηγείσαι μια ιστορία, αλλά ο άλλος βλέπεις ότι έχει πατήσει σε ένα βαθύ τραύμα. Εκεί είναι το πιο σοκαριστικό. Εκεί είναι ο σημαντικότερος λόγος για να κάνω τη δουλειά που κάνω. Όταν έχει αντίκτυπο.
Σου έγιναν προτάσεις μετά το Μαέστρο;
Τηλεοπτικές πολύ δύσκολο να γίνουν γιατί πρέπει να κάνει τον κύκλο του το Μαέστρο. Ωστόσο δεν είχα παράπονο από το θέατρο, και μάλιστα θα είμαι σε θέατρο του χρόνου. Από τον χειμώνα, σε 2 παραστάσεις με εξαιρετικούς ηθοποιούς και κείμενα. Θα δουλεύω πολύ.
Τι ξεχωρίζεις; Θέατρο ή τηλεόραση; Σε ποια από όλες τις συνθήκες νιώθει ελεύθερος ο Γιώργος;
Σε όλα γιατί είναι μια δουλειά που κάτι πας να επικοινωνήσεις. Αλλάζει το μέσο. Και τα δυο έχουν τη μαγεία τους και το τρόπο τους. Και στα δυο πρέπει να σαι εκεί 100% και να ξέρεις τι θες να πεις και πώς θες να το περάσεις.
Πες μου ένα πράγμα για το οποίο είσαι υπερήφανος για τον εαυτό σου και ένα που δεν είσαι και τόσο.
Είμαι περήφανος για την ευαισθητοποίηση στα κοινωνικα ζητήματα. Δεν είμαι «εγώ και ο κόσμος μου», αλλά «εγώ και ο κόσμος μας» για να γίνει καλύτερος.
Δεν είμαι περήφανος που είμαι αρκετά ενοχικός και πρέπει να το δουλέψω. Ακόμα και στα ευχάριστα, εύκολα θα ψάξω να βρω ένα εμπόδιο, το οποίο μπορεί και να μην υπάρχει.
Ένα ταξίδι που θες πολύ να κάνεις;
Έκανα πρόσφατα στη Νορβηγία ένα ταξίδι που ήθελα από μικρός να το κάνω. Είδα το Βόρειο Σέλας 3 φορές. Ήταν ένα γεμάτο ταξίδι. Ωστόσο Πολωνία θα ήθελα να πάω και Νέα Υόρκη. Και φυσικά ξανά στο Λονδίνο και να ταξιδέψω με το τρένο του Harry Potter.
Πες μου ένα Μότο ζωής που έχεις.
Μην ακούς ποτέ τι λένε οι άλλοι, θα κάνεις πάντα αυτό που θες, γιατί η ζωή σου θα γίνει λίγο πιο συναρπαστική. Γιατί και να μην το κάνεις, ο άλλος πάντα κάτι θα έχει να πει. Οπότε κάνε αυτό που γουστάρεις με όποιο ρίσκο και τίμημα. Και να είσαι ο εαυτός σου. Αγάπησε τον εαυτό σου για αυτό που είναι. Εάν τον αγαπήσεις εσύ, θα τον αγαπήσουν και οι άλλοι.
Στην σειρά είδαμε -εκτός των άλλων- κάτι το οποίο μας καθήλωσε και δεν προβάλλεται συχνά. Τα αυτοάνοσα. Η αλήθεια είναι ότι ο κόσμος δεν μιλάει ανοιχτά για αυτά. Πιστεύεις είναι ταμπού όπως πολλά ακόμα θέματα στη κοινωνία μας; Χρειάστηκε ποτέ να έρθεις αντιμέτωπος με κάτι παρόμοιο;
Θεωρώ ότι είναι ταμπού παρόλο που έχουμε κάνει κάποια βήματα. Το στίγμα υπάρχει σε μεγάλο βαθμό. Παλιά υπήρχε το ταμπού ακόμα και για το ότι κάνεις ψυχοθεραπεία. Ή για έναν άνθρωπο που βιώνει πρόβλημα υγείας. Ή για τα τρανς άτομα. Ενώ δεν θα έπρεπε. Εάν εγώ ο ίδιος δεν είμαι εντάξει με το αυτοάνοσο, δεν θα το αντιμετωπίσω και θα το ενοχοποιήσω. Στη συγκεκριμένη περίπτωση του Σπύρου, είναι ένα παιδί το οποίο έχει ενοχοποιήσει τόσο πολύ το μέσα του, οπότε το αυτοάνοσο, δηλαδή η ψωρίαση που έχει, είναι το τελευταίο πράγμα που θα απενοχοποιήσει. Όλη αυτή ήταν η αντίδραση σε ότι συμβαίνει μέσα του. Όλα κάνουν τον κύκλο τους. Δεν είναι ντροπή να βιώνεις πρόβλημα υγείας. Ντροπή είναι να κάνεις ότι δεν υπάρχουν. Είναι ουσιαστικά ένα καμπανάκι ότι κάτι συμβαίνει, ο οργανισμός σου σε προειδοποιεί και πρέπει να πας να το δεις και όχι να το κρύβεις.
Εγώ δεν είχα ποτέ συγκεκριμένο αυτοάνοσο. Αλλά σε περιόδους στρες έχω βγάλει διαφορά στο σώμα μου τα οποία κατά καιρούς με προειδοποιούσαν «Γιώργο μήπως να χαλαρώσεις;» Αλλά δεν έκανα ότι δεν υπάρχουν.
Βλέπουμε ότι γενικότερα είσαι πολύ ευαισθητοποιημένος με θέματα όπως η βία, η κακοποίηση γυναικών, τα ρατσιστικά σχόλια. Πως βλέπεις αυτή την έξαρση των φαινομένων στην ελληνική κοινωνία;
Είναι καλό ότι υπάρχει η φωνή μέσα σε όλο αυτό. Να φτάσει σε περισσότερα αυτιά. Εύχομαι να αλλάξει ο κόσμος. Δεν είμαι ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος του κόσμου αλλά νομίζω ότι αν προσπαθήσουμε όλοι μαζί θα αλλάξει. Είμαι ευαισθητοποιημένος γιατί το πιστεύω και θέλω να πάρω και άλλους ανθρώπους που το πιστεύουν. Το θεωρώ αυτονόητο το να βγαίνεις και να μιλάς για κάτι το οποίο υπάρχει ή για κάτι που δεν θα έπρεπε να υπάρχει.
«Η κακοποίηση είναι κακοποίηση. ΔΕΝ έχει φύλο.»
Είναι δύσκολο για έναν άντρα να καταγγείλει την κακοποίηση του;
Είναι πιο δύσκολο. Είναι το στίγμα περισσότερο, ότι χάλασε ο ανδρισμός του. Είναι τόσο λίγο αυτό μπροστά σε αυτό που γίνεται. Η κακοποίηση είναι κακοποίηση. Δεν έχει φύλο. Και θα έπρεπε να έχει ένα τεράστιο Χ.
Επουλώνονται οι πληγές του παρελθόντος μέσα από την συνειδητοποίηση και την αποδοχή;
Ναι. Δεν ξεχνάς όμως. Πάντα θα υπάρχει η πληγή σαν ανάμνηση. Το ζήτημα είναι να την έχεις αναγνωρίσει και να πεις «Ναι υπήρξε, ναι συνέβη, ναι μου έκανε αυτό, το αποδέχομαι και πάω παρακάτω».
Είχα μάλιστα και μια συνάντηση στο δρόμο με μια κοπέλα. Ήρθε με κλάματα και μου είπε ότι ο πατέρας της την χτυπούσε και ευτυχώς δεν ζει. Μίλησε το αποδέχτηκε. Αλλά δεν το έχει ξεχάσει.
Πιστεύεις στο κάρμα και στις καρμικές σχέσεις; Υπάρχουν περίεργες και ανεξήγητες συνδέσεις με ανθρώπους στην ζωή σου;
Ναι. Εγώ γενικότερα πιστεύω στην ενέργεια. Συναντιέσαι με έναν άνθρωπο και κάτι δημιουργείται εκεί, χωρίς να ξέρεις τι είναι, από που ήρθε, γιατί ήρθε τόσο ξαφνικά. Και όταν συμβαίνει και από τις 2 πλευρές και υπάρχει αυτός ο έντονος δεσμός, έχετε να μοιραστείτε τόσα πολλά..
Τι ρόλο έχει ο έρωτας στη ζωή σου;
Για μένα είναι πολύ όμορφο συναίσθημα. Εάν το έχεις βιώσει έστω και μια φορά είσαι πολύ τυχερός άνθρωπος. Σίγουρα είναι κάτι που κάνει το κύκλο του. Πάει και έρχεται. Ο έρωτας δεν συμβαίνει πολλές φορές θεωρώ, αλλά τις φορές που συνέβη, συνοδεύτηκε από αγάπη, και αυτό δεν θα φύγει ποτέ. Είναι τύχη να σου συμβεί. Αλλά μεγαλύτερη τύχη είναι να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.
Φοβάσαι να ερωτευτείς;
Καθόλου, παρότι είναι ένα συναίσθημα που εκεί που σε απογειώνει, μπορεί να σε ρίξει στα τάρταρα και να σε πατήσει κάτω. Αλλά τι επιλέγεις; Να μη το βιώσεις καθόλου και να κατεβάσεις ρολά; Να πεις όχι δεν υπάρχει, δεν έχω ερωτευτεί και να κλείσεις μια πόρτα που μπορεί να σε πάει παρακάτω; Ή επιλέγεις να ερωτευτείς και να ανακαλύψεις 5 πράγματα; Αυτό είναι η ζωή. Δεν ήρθαμε να πούμε τι ωραία και ανθηρά που είναι όλα. Και θα πονέσουμε και θα πληγώσουμε και θα πληγωθούμε.
Υπάρχει κάποια συμβουλή συναδέλφου σου που κρατάς και θες να την μοιραστείς;
Στην πρώτη μου παράσταση, είχα μια φράση, έπρεπε να πω «Ορίστε κύριε μια βιολέτα». Έλεγα «γιατί έχω μια τόσο μικρή ατάκα;» Και τότε μια συνάδελφος, η Λύδια Φωτοπούλου, εξαιρετική ηθοποιός, μου είπε «Τη πιο μικρή ατάκα να έχεις, κάθε βράδυ θα προσπαθείς να την πεις με διαφορετικό τρόπο». Και τότε σκέφτηκα ότι δεν έχει σημασία η ποσότητα, αλλά το πώς θα το πεις. Αν καταφέρεις να το πεις με διαφορετικό τρόπο, η δουλειά σου δεν θα είναι βαρετή.
Τι θα έλεγες στον μικρό σου εαυτό;
Ανάμενε, έρχονται πολύ όμορφα πράγματα.
Μπορείς να φανταστείς τον εαυτό σου σε 10 χρόνια από σήμερα;
Οχι, μου αρέσουν οι εκπλήξεις. Θα αφήσω τη ζωή να μου τα φέρει.
Γιώργο σε ευχαριστώ..
