Με αφορμή την αξεπέραστη κινηματογραφική ταινία της Εύας Νάθενα «Η Φόνισσα», που στηρίζεται στο μυθιστόρημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη, πήγαμε και είδαμε με τα μάτια μας, τον λόγο που προκάλεσε τόσο χαμό στο ελληνικό κοινό.
Η υπόθεση του έργου
Το έργο περιγράφει την κοινωνία του 1900, σε ένα άγονο ελληνικό νησί, όπου ζει η χήρα Χαδούλα Φραγκογιαννού. Πρόκειται για μια σκληρή γυναίκα που έχει κερδίσει τη μάχη της επιβίωσης στην τοπική πατριαρχική κοινωνία, χάρη στο «ταλέντο» που έχει κληρονομήσει από τη μητέρα της. Ποιο είναι αυτό; Να λυτρώνει τα θηλυκά μωρά από τη μοίρα τους. Δηλαδή, από τη δύσκολη ζωή της εποχής που πρόκειται να βιώσουν.
Η σκηνοθεσία
Στο σκηνοθετικό της ντεμπούτο, η έμπειρη ενδυματολόγος Εύα Νάθενα αναλαμβάνει έναν νέο ρόλο καθώς μπαίνει στη σφαίρα του κινηματογράφου. Με την αισθητική της και την τεχνογνωσία της, μεταμορφώνει το δραματικό της ταξίδι σε έναν έντονο και αναπόφευκτο κοινωνικό-ηθικό εφιάλτη. Σε συνεργασία με τη σεναριογράφο Κατερίνα Μπέη, γνωστή για την εξαιρετική της δουλειά σε ταινίες, διατηρεί την αυθεντικότητα των διαλόγων, όπως τους έχει γράψει ο Παπαδιαμάντης, αλλάζει τη σειρά των φόνων και προσαρμόζει το τέλος. Αυτή η τροποποίηση στοχεύει να διερευνήσει μια πιο ψυχολογική προοπτική παρά μια μεταφυσική ή τραγική ερμηνεία της καθόδου της πρωταγωνίστριας Χαδούλας στα βάθη του σκότους που περιέγραψε ο Παπαδιαμάντης.
Οι εντυπώσεις μας
Πραγματικά είναι μία πληθωρική ερμηνεία με διαχρονικά μηνύματα, που τονίζονται με σαφήνεια και αποτυπώνουν με σκληρό τρόπο την κακοποίηση-υποτίμηση της γυναίκας στο πέρασμα των αιώνων. Χτισμένη με απόλυτη σιγουριά, η «Φόνισσα» καταγράφει με αμεσότητα τον σκοταδισμό της πατριαρχικής κοινωνίας που θεωρεί «κατάρα» τη γέννηση ενός κοριτσιού ή την αναγκαιότητα της προίκας. Μέσα από την καταγραφή ενός κόσμου που ζει σε συνθήκες απίστευτης φτώχειας, η απόδοση του δράματος της Φραγκογιαννούς δεν αφορά μόνο στη διαιώνιση μιας απίστευτης αδικίας κατά των γυναικών, αλλά σκιτσάρει το πρόσωπο της φρίκης που προέρχεται από τη θρησκευτική παράνοια, την ψυχολογική και σωματική κακοποίηση και κυρίως τη συλλογική ενοχή.
