Η ταλαντούχα ηθοποιός Νατάσα Εξηνταβελώνη έχει καταφέρει να ξεχωρίσει τόσο στο θέατρο όσο και στην τηλεόραση. Απόφοιτη της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, έχει χαράξει μια εντυπωσιακή πορεία, με συμμετοχές σε σημαντικές θεατρικές παραγωγές και τηλεοπτικές σειρές που αγαπήθηκαν από το κοινό. Την απολαύσαμε πρόσφατα στον συγκλονιστικό μονόλογο “Girls and Boys” του Dennis Kelly, σε σκηνοθεσία Λητώ Τριανταφυλλίδου, όπου συγκίνησε με την ερμηνεία καθώς θίγει θέματα που απασχολούν τους ανθρώπους στην εποχή μας. Η Νατάσα Εξηνταβελώνη μοιράζεται μέσα από την πρόσφατη συνέντευξή της, με τους μαθητές του ant1 media lab, όλους τους προβληματισμούς της αναφορικά με την κοινωνία αλλά και πολλές ακόμα σκέψεις της σχετικά με το θέατρο.
Πως προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σας;
“ Δεν ήταν όνειρό μου το να ασχοληθώ με αυτό τον χώρο. Μπήκα στο παιδαγωγικό Δημοτικής Εκπαίδευσης και την ίδια χρονιά έδωσα και εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου όπου και πέρασα.Τα πρώτα 2 χρόνια φοίτησης μου εκει τα έκανα παράλληλα με το παιδαγωγικό όμως τελικά με κέρδισε η υποκριτική”.
Ποιά ήταν η στάση του οικογενειακού σας περιβάλλοντος στην απόφαση αυτή;
“ Ήμουν πραγματικά τυχερή καθώς η οικογένειά μου στεκόταν στο πλευρό μου και με υποστήριξε πολύ σε αυτό. Παρόλο που δεν προέρχομαι από μια οικογένεια ιδιαίτερα καλλιτεχνική, οι γονείς μου μου έδωσαν χώρο στο να επιλέξω, κάτι που εκτιμώ. Ίσως να το προτιμώ που δεν έχω καλλιτεχνική οικογένεια διότι ίσως να με οδηγούσε σε συγκεκριμένα μέσα και δρόμους έτσι ώστε να ακολουθήσω το θέατρο”.
Ποιές κατά την άποψή σας είναι οι δυσκολίες του θεάτρου που καλείται να αντιμετωπίσει ένας ηθοποιός;
“Το να βρούμε δουλειά και να παραμείνουμε για πολύ καιρό σε μια συγκεκριμένη αντίστοιχα, νομίζω είναι ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια αυτής της δουλειάς. Στην Ελλάδα του σήμερα αυτό είναι κάτι που δεν είναι ακατόρθωτο, αλλά σίγουρα παραμένει να είναι δύσκολο. Εγώ, δεν πιστεύω στο ταλέντο αλλά στη συνεχή και σκληρή δουλειά που χρειάζεται κάποιος να καταβάλλει με σκοπό την επιτυχία. Το ταλέντο είναι η πραγματική δουλειά και γιαυτό πρέπει να μην επαναπαύεσαι ποτέ”.
Πως προετοιμάζεστε για έναν ρόλο;
“Υπάρχει μια τελετουργία που ακολουθεί ο κάθε ηθοποιός με σκοπό να προετοιμαστεί για ένα ρόλο την οποία την ανακαλύπτεις μέσα από τη δουλειά. Εγώ όσον αφορά το θέατρο, πηγαίνω συνήθως αρκετά νωρίτερα, κάνω το ζέσταμά μου, τόσο το σωματικό όσο και το φωνητικό, ακούω λίγη μουσική, συντονίζομαι με το χώρο και μετά πηγαίνω να παίξω. Δυστυχώς στη δραματική σχολή σπουδάζαμε περισσότερο για το θέατρο παρά για τον κινηματογράφο και θεωρώ ότι το θέατρο και το σινεμά θα έπρεπε να είναι 2 διαφορετικά επαγγέλματα. Το θετικό είναι ότι στο θέατρο δεν δουλεύεις μόνος, αλλά με μια ολόκληρη ομάδα που προετοιμάζει τα πράγματα και σε βοηθάει”.
Στην σημερινή κοινωνία υπάρχει κάτι που να σας τρομάζει;
“ Όπως ανέφερα και στην πρόσφατη συγκέντρωση για την Παλαιστίνη, αυτό που με τρομάζει αληθινά είναι το πόσο αργά έρχεται η οποιαδήποτε αλλαγή. Φοβάμαι τα τελευταία χρόνια οι ήττες σε ανθρωπιστικό επίπεδο είναι πάρα πολλές και ότι σιγά σιγά μας αναισθητοποιούν. Ο κόσμος πιστεύει ότι και να πάει σε μια συγκέντρωση, δεν θα αλλάξουν πολλά πράγματα όμως προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι όλες οι ιστορικές αλλαγές έτσι ξεκίνησαν. Από μια συσσώρευση θυμού που οι άνθρωποι ήθελα να εκφράσουν βγαίνοντας στους δρόμους. Αντίστοιχα πιστεύω πολύ και στη σημασία του τρόπου μετάδοσης της πληροφορίας, που είναι μεγάλη ευθύνη. Είναι πολύ δύσκολο με όλη αυτή την γκάμα πληροφοριών που διαθέτει ο κόσμος να εντοπίσει κάτι μη στρατευμένο”.
Θεωρείτε πως ο τύπος της βίας που περιγράφεται στο “Girls and Boys”, αντικατοπτρίζεται με κάποιο τρόπο στη σημερινή μας κοινωνία;
“Εντελώς! Πιστεύω ότι αυτή είναι και μια από τις νίκες αυτού του έργου, καθώς το πετυχαίνει ακριβώς. Πιστεύω ότι υπάρχει η έμφυλη διάσταση και μια μεγαλύτερη ροπή προς τη βία σε σχέση με τους άντρες. Αυτό είναι αποτέλεσμα της πατριαρχίας μέσα στην οποία μεγαλώνουμε και γιαυτό δεν τους την καταλογίζω. Στην παράσταση όπως και στην καθημερινή μας ζωή, όλα αυτά τα σημεία που έχουν να κάνουν με τη βία είναι τόσο εσωτερικευμένα που πολλές φορές δεν μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε, ή και που ως κοινωνία δεν δίνουμε χώρο σε αυτά έτσι ώστε να συζητηθούν αρκετά”.
Υπάρχει κάτι που σας ενοχλεί στις παραστάσεις σας όταν συμβαίνει από το κοινό;
“Κατά τη διάρκεια μιας παράστασής μου ζητάω απλά σεβασμό. Με ενοχλεί πάρα πολύ όταν με τραβάνε βίντεο με ανοιχτό φλας και όταν μιλάνε μεταξύ τους. Επίσης με ενοχλούν πολύ και τα πλαστικά μπουκαλάκια με νερό που κάνουν θόρυβο τη στιγμή που παίζω. Δεν μου αρέσει είναι αρκετά άβολο. Αντίθετα αν δω έναν θεατή ο οποίος με ηρεμεί και φαίνεται να είναι προσηλωμένος, θα συγκεντρωθώ σε αυτόν κατά τη διάρκεια της παράστασης και θα απευθύνομαι σε εκείνον.
