Η Νατάσα Εξηνταβελώνη είναι ηθοποιός του θεάτρου, της τηλεόρασης, του κινηματογράφου αλλά και σε κοινωνικά δίκτυα. Η καριέρα της ακολουθεί ανοδική πορεία εδώ και πολλά χρόνια και η άνεσή της επί σκηνής είναι κάτι αδιαμφισβήτητη. Κι όμως η υποκριτική ήταν κάτι που απλώς προέκυψε στην ζωή της ενώ σπούδαζε παράλληλα παιδαγωγικά, όπως μας εξήγησε σε συνέντευξη του Ant1MediaLab. Είχαμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί της σχετικά με διάφορα θέματα, από την τελευταία της παράσταση, το Girls & Boys, μέχρι και τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει η κοινωνία της χώρας μας σήμερα.
Τηλεόραση ή θέατρο;
“Η τηλεόραση ή το σινεμά και το θέατρο πραγματικά εγώ θεωρώ ότι θα έπρεπε να είναι διαφορετικά επαγγέλματα. Δυστυχώς στην δραματική σχολή προετοιμαζόμαστε περισσότερο για το θέατρο παρά για το κινηματογράφο. Οπότε άμα κάποιος θέλει να ταχθεί προς την κατεύθυνση της κάμερας, μάλλον θα πρέπει είτε να το βρει δουλεύοντας είτε να κάνει μια επόμενη σχολή. Μ’ αρέσει λίγο παραπάνω το θέατρο. Νιώθω ότι παίρνω καλύτερους χρόνους στο θέατρο. Έχω περισσότερο χρόνο προετοιμασίας. Είμαι στην ευχάριστη θέση να βλέπω καλούς σκηνοθέτες οι οποίοι θα σου δώσουν κάποιο υλικό για να μελετήσεις πριν ξεκινήσεις να δουλεύεις το ρόλο. Και όταν στηθεί η παράσταση, κάνεις τις πρόβες σου. Μετά και αυτή είναι μια άλλη διαδικασία, πολύ διαφορετική και κάπως λίγο σχετίζεται με τον άνθρωπο. Νομίζω ότι υπάρχει μια μικρή τελετουργία που ακολουθεί ο κάθε ηθοποιός. Είναι πολύ διαφορετική από άνθρωπο σε άνθρωπο και τη βρίσκεις μέσα από τη δουλειά. Δεν ξέρεις από πριν.”
Σαν καταξιωμένη ηθοποιός έχει πολλές επιλογές για δουλειά σε θέατρο αλλά και μπροστά στην κάμερα. Ζητάμε να μας εξηγήσει με ποια κριτήρια επιλέγει τους ρόλους που επιλέγει.
“Το περίεργο με αυτή τη δουλειά είναι ότι δεν ξέρεις πότε θα είσαι πολυάσχολος και πότε όχι. Πολύ συχνά, αν έρθουν δύο προτάσεις που σε ικανοποιούν και οι δύο είναι πολύ πιθανό να πάρεις και τις δύο. Οπότε, είναι πολύ πιθανό να δουλεύεις πάρα πολύ μία περίοδο που μπορεί να έχεις και θέατρο και τηλεόραση. Εγώ το έκανα για δύο χρονιές. Αν έπρεπε να διαλέξω κάτι και δεν μπορούσε να τα παντρέψω και τα δύο, στα διάλεγα με βάση περισσότερο τους συνεργάτες και την πιο αποδοτική συνεργασία.”
Δημήτρης Καρατζάς
Φέρνει σαν παράδειγμα την συνεργασία της με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζά. “Αυτός, είναι ένας καλλιτέχνης που νομίζω ότι θα επέλεγα να δουλέψω μαζί του και για πολύ μικρό ρόλο και για πολύ μεγάλο ρόλο. Και σε μικρό θέατρο και σε μεγάλο θέατρο. Αυτό έχει να κάνει με το ότι νιώθω καλλιτεχνικά να συνδέομαι πάρα πολύ όμορφα και μπορώ να είμαι όσο πιο αποδοτική γίνεται. Έχει να κάνει και με το πόσο με εμπνέει αυτός ο άνθρωπος, με τον τρόπο που δίνει τις οδηγίες και με το πόσο πολύ ξέρει τι θέλει αλλά και με το τι ωραία σύμπαντα δημιουργεί.”
Η συνεργασία στην οποία αναφέρεται είναι για τον “Γλάρο” του Τσέχωφ από πέρυσι. Εκεί έπαιζε τον ρόλο της Μάσα. Ένας ρόλος που μας εξηγεί ότι την σημάδεψε. “Συνδέθηκα με αυτόν τον ρόλο με έναν τρόπο που δεν έχει συμβεί στο παρελθόν, οπότε από εκεί και πέρα υπάρχουν κάποια καλλιτεχνικά στάνταρ που έχουν δημιουργηθεί. Με έναν τρόπο, δηλαδή, ακόμα και στη δουλειά που κάνω φέτος, θέλω να βρω τέτοια ψήγματα σύνδεσης. Έχει μεγάλη αξία για μένα, επειδή πρόκειται για έναν ρόλο που δεν ήταν ούτε πρωταγωνιστικός, ούτε τίποτα από όλα αυτά. Για μένα είναι μία απόδειξη ότι έχει να κάνει με το πόσο εγώ προσωπικά συνδέθηκα με αυτόν τον ρόλο και όχι με το πόσο μεγάλος είναι ο ρόλος ή η ευθύνη του.”
Αυτόν τον καιρό ετοιμάζεται η νέα τους συνεργασία στο θεατρικό “Καθαροί, Πιά” της Σάρα Κέιν. Θα ανέβει 5 Δεκεμβρίου στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Σχετικά με αυτό δηλώνει πως είναι μεγάλη πρόκληση το έργο αυτό αν και έχει ξανακάνει δουλειές της ίδιας συγγραφέα.
Girls & Boys
Γράφτηκε από τον Ντένις Κέλι και είναι ένας μονόλογος μίας γυναίκας που αφηγείται την ιστορία μιας θυελλώδους σχέσης από την αρχή μέχρι και το πικρό τέλος. Η παράσταση σκηνοθετήθηκε από την Λυτώ Τριανταφυλλίδου. Αν και πρόκειται για θεατρικό, το έργο χρησιμοποιεί βιντεοκάμερες και προβολείς, δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι παρακολουθεί ο θεατής ένα ντοκιμαντέρ.
“Μου έγινε μια πρόταση να παίξω έναν μονόλογο από την παραγωγή. Οπότε μπήκαμε στη διαδικασία με τη σκηνοθέτιδα και διαβάσαμε πάρα πολλά έργα και καταλήξαμε σε αυτό. Ήταν αρκετά προσωπική η επιλογή.” Έτσι περιγράφει την αρχή της ενασχόλησης με το Girls & Boys η Νατάσα Εξηνταβελώνη, παραδέχεται επίσης ότι πριν από αυτό δεν είχε δει το έργο αν και είχε ανέβει στην Ελλάδα και παλιότερα. Εμβαθύνοντας σχετικά με τις πρώτες ημέρες της προετοιμασίας για την παράσταση, δεν κρύβει ότι είχε ενδοιασμούς για το αν θα έπρεπε να ανέβει ένα τόσο φεμινιστικό έργο που κουνάει το δάχτυλο στους άντρες, το οποίο όμως γράφτηκε από άντρα. “Τελικά, αναθεώρησα και στα δύο σκέλη. Δεν θεωρώ ότι είναι τόσο απολύτως φεμινιστικό με αυτή την έννοια. Και επίσης, δεν θεωρώ ότι κουνάει πολύ το δάχτυλο. Αυτό που κάνει πάρα πολύ ωραία το έργο, που το έχει πετύχει πολύ, είναι ότι μπαίνει πάρα πολύ βαθιά στη γυναικεία ψυχοσύνθεση. Και νομίζω ότι έχει ο συγγραφέας την οξυδέρκεια τα δικά του αντρικά χαρακτηριστικά να μην τα αφήσει έξω. Να τα εντάξει μέσα σε αυτό. Αυτό νομίζω ότι είναι που το κάνει τόσο πετυχημένο. Και πλέον έχω πάψει να σκέφτομαι ότι το γράφει ένας άντρας. Γιατί πια έχουμε βάλει και με τη σκηνοθέτιδα, που είναι γυναίκα, πάρα πολλά δικά μας στοιχεία. Οπότε πλέον σκέφτομαι ότι αυτό είναι το Girls and Boys το δικό μας, και όχι το δικό του.”
Instagram – natasaexidaveloniΚοινωνικά θέματα
Μιας και το έργο αυτό αποσκοπεί ούτως η άλλως στην κινητοποίηση της σκέψης του κοινού σχετικά με θέματα της κοινωνίας μας η συζήτηση πέρασε από το έργο στην ελληνική πραγματικότητα σήμερα.
“Πιστεύω πολύ στην έμφυλη διάσταση. Πιστεύω ότι υπάρχει μια μεγαλύτερη ροπή σε σχέση με τους άντρες προς τη βία. Δεν τους την καταλογίζω. Νομίζω ότι είναι προϊόν της πατριαρχίας μέσα στην οποία έχουμε ζήσει. Νομίζω ότι όλα αυτά τα κομμάτια που έχουν να κάνουν με τη βία στην πυρηνική οικογένεια, όπως είναι στη παράστασή μας, αυτό που βλέπουμε, είναι τόσο εσωτερικευμένα που πολλές φορές δεν μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε. Και γι’ αυτό υπάρχει κάθε φορά μια τόσο μεγάλη έκπληξη όταν λέμε «μα αυτός ήταν πολύ καλό παιδί, αλλά χτύπησε τη γυναίκα του». Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί δεν είμαστε πολύ έτοιμοι, και το λέω και για μένα, να αντιληφθούμε πόντο-πόντο τα στάδια αυτά της βίας που υπάρχουν και τα οποία η γυναίκα αυτή, η ηρωίδα, όταν φτάνει στο τέλος του έργου, θέλει πραγματικά να κάνει μια ανασκόπηση και να δει τι δεν πήγε καλά και πού.”
Μας εκμυστηρεύεται ακόμα ότι η μεγαλύτερή της ανησυχία έχει να κάνει με το πόσο αργά φαίνεται να έρχονται οι αλλαγές στον κόσμο. Φέρνοντας σαν παράδειγμα τις μεγάλες πορείες διαμαρτυρίας για τα Τέμπη που δεν απέφεραν άμεσα καμία μεγάλη αλλαγή, δηλώνει κάπως αναισθητοποιημένη αλλά και απογοητευμένη. “Αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο από όλα. Θέλω να θυμίζω στον εαυτό μου ότι γενικότερα όλες οι ιστορικές αλλαγές κάπως έτσι πρέπει να έρχονται. Δεν νομίζω ότι ένιωθε κανείς ποτέ αυτοπεποίθηση ότι θα πάει να κάνει έναν αγώνα και θα νικήσει.”
Προσθέτει ότι ένα ακόμα θέμα που την ενοχλεί είναι η μέθοδος διάδοσης της πληροφορίας στις μέρες μας. “Παρότι έχουμε τόσο μεγάλη πρόσβαση στην πληροφορία αυτή η πληροφορία ποτέ δεν είναι απολύτως καθαρή, ποτέ δεν μπορείς να πεις ότι δεν είναι στρατευμένη.”
Δημοσιογράφοι
Η μετάδοση της πληροφορίας είναι ένα μέρος της δουλειάς του δημοσιογράφου. Η Νατάσα Εξηνταβελώνη έχει λόγο να ανησυχεί σχετικά με αυτό το θέμα και μας περιγράφει μία πολύ κακή εμπειρία συνέντευξης ως παράδειγμα αποφυγής. “Έχει έρθει δημοσιογράφος να πάρει συνέντευξη πολύ αναλυτική για τη Βίλα. Για μεσημεριανή εκπομπή. Αρχίζουμε και παίζουμε με τις δύο κολλητές μου φίλες, τη Λίλα και την Αγγελική. Η δε Αγγελική είναι και μία πανέξυπνη και ίσως το πιο διαβασμένο άτομο που έχω γνωρίσει ιστορικά. Οπότε αρχίζει και γίνεται και πολύ αναλυτική και λέει πολύ ιστορικά πράγματα. Λέω και εγώ “τι ωραία, κάνουμε επανάσταση εδώ πέρα”. Πάμε στα μεσημεριανά και λέμε για τη Βίλα Γκριμάλντι. Στο τέλος μου λέει “θα σας κάνω και μία γρήγορη ερώτηση αν ισχύει κάτι”. Δεν θυμάμαι καν τι απάντησα, προφανώς δεν απάντησα, αλλά παίχτηκε μόνο αυτό. Αυτό με έβγαλε εκτός αυτού. Εκτός αυτού. Μεγάλη αγένεια. Όχι τόσο για μένα, περισσότερο για τις φίλες μου. Λέω κάτσε.
Στο μέλλον
Σε βάθος χρόνου θέλει να ασχοληθεί με πολλά καλλιτεχνικά πράγματα. Μεταξύ αυτών το σινεμά αλλά “με όρους κανονικού σινεμά, και όχι ελληνικό που θα είναι όλοι υποπληρωμένοι και πρέπει να κάνουμε μια σκηνή σε μισή ώρα”. Δηλώνει επίσης ότι θέλει να γράψει θεατρικά και να πάρει επιχειρηματικά ρίσκα κι ας μην παίξει εκείνη καθόλου. Αποκλείει ωστόσο την σκηνοθεσία κάθετα αλλά και την διδασκαλία, λέγοντας ότι δεν της ταιριάζει κι ας σπούδαζε παλιότερα παιδαγωγικά. Στο κοντινό μέλλον έχει 3 μήνες ξεκούρασης και χωρίς να μπει σε λεπτομέρειες μας είπε ότι θα την ενδιέφερε να κάνει διακοπές χωρίς δομή, σε στυλ backpacking, σε κάποια χώρα του εξωτερικού.
