Η Νατάσα Εξηνταβελώνη ήρθε χαρούμενη και προσιτή εκείνη την Πέμπτη στη σχολή του Ant1 MediaLab, έτοιμη να ακούσει και να απαντήσει στις ερωτήσεις μας με ειλικρίνεια και ζεστασιά.Η γνωστή ηθοποιός μοιράστηκε μαζί μας τον τρόπο που προσεγγίζει τους ρόλους της από κλασικά έργα μέχρι σύγχρονες παραστάσεις αλλά και τη σημασία της συνεργασίας της με τους σκηνοθέτες.
Υπάρχουν καλλιτέχνες που δρουν στη σκηνή και άλλοι που ανήκουν ολόκληροι σε αυτή. Η Νατάσα Εξηνταβελώνη δεν είναι μόνο μια ηθοποιός που έχει ξεχωρίσει μέσα από την τηλεόραση, τον κινηματογράφο και το θέατρο είναι μια παρουσία που φέρνει μαζί της μια βαθιά πίστη στον άνθρωπο και την τέχνη. Μια καλλιτέχνης με σκέψη, ήθος και ευαισθησία.
Γέννημα θρέμμα από το Περιστέρι, η Νατάσα ακροβατούσε ανάμεσα στις σπουδές της στο τμήμα Παιδαδωγικών και στο Εθνικό Θέατρο.
«Ήμουν άγραφο χαρτί».
Δε γνώριζε πόσο δύσκολο είναι να μπει κανείς στο Εθνικό. Κι όμως εκείνη τα κατάφερε με ευκολία! Μπήκε χωρίς να έχει μεγάλες προσδοκίες, χωρίς φόβο, χωρίς να ξέρει καλά-καλά τι σημαίνει να είσαι ηθοποιός. Κι αυτό ίσως ήταν το μεγαλύτερο της πλεονέκτημα. Δεν κουβαλούσε άγχος ούτε πίεση. Ήταν απλώς ο εαυτός της.
Για εκείνη η υποκριτική δεν ήταν όνειρο. Ίσως περισσότερο μια παρόρμηση που τελικά αποδείχθηκε η καλύτερη επιλογή. Για δύο χρόνια σπούδαζε και στις δύο σχολές μέχρι που ο κόσμος της υποκριτικής κέρδισε μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά της!
«Το επάγγελμα μας είναι κατεξοχήν ανθρωπιστικό»
Για την Νατάσα Εξηνταβελώνη, η υποκριτική δεν είναι μια απλή καλλιτεχνική έκφραση. Είναι ένας τρόπος να εμβαθύνεις στον άνθρωπο.
«(Η ηθοποιία) είναι ένα από τα εντελώς ανθρωπιστικά επαγγέλματα», αναφέρει.
Παρά τις δυσκολίες, την αβεβαιότητα, τις εξαντλητικές συνθήκες, την ανασφάλεια του βιοπορισμού δε θεωρεί ακατόρθωτο να παραμένει δημιουργική στο επάγγελμά της.
Η ίδια ονειρεύεται μια Ελλάδα όπου ο καλλιτέχνης μπορεί να ζει από τη δουλειά του και να ανήκει ουσιαστικά στο κοινωνικό σώμα.
Ελευθερία επιλογών και οικογενειακό «έδαφος»
Η σταθερότητα της δεν φαίνεται να είναι μόνο θέμα χαρακτήρα.
«Ήμουν πολύ τυχερή», παραδέχεται.
Η οικογένειά της δεν άσκησε πίεση, δεν προγραμμάτισε την πορεία της. Της έδωσε χώρο. Δεν προέρχεται από καλλιτεχνικό περιβάλλον, κι αυτό αντίθετα από ό,τι θα νόμιζε κανείς, λειτούργησε ευεργετικά για εκείνη.
Την ελευθέρωσε. Της έδωσε τη δυνατότητα να ανακαλύψει τη διαδρομή της χωρίς να βαραίνεται από προσδοκίες και εξωτερικές πιέσεις.
Κάθε ρόλος, μια διαφορετική διαδικασία
Το θέατρο, η τηλεόραση και ο κινηματογράφος είναι τρεις εντελώς διαφορετικοί κόσμοι για εκείνη. Η υποκριτική γλώσσα αλλάζει, και μαζί της αλλάζει και η προετοιμασία. Η κάμερα, όπως λέει, «δεν μαθαίνεται στη σχολή», είναι ένα πεδίο που κατέκτησε με δοκιμή και λάθος. Το θέατρο, από την άλλη, έχει τον ρυθμό της πρόβας, του ζωντανού παλμού. Κάθε ρόλος απαιτεί άλλον δρόμο. Mελέτη, αναζήτηση, τελετουργίες πριν την παράσταση, μικρές επαφές με τον εαυτό της και με το κοινό.
Από τον Τσέχωφ στο «Girls and Boys»
Όταν τη ρωτούν πώς προετοιμάζεται για έναν κλασικό ρόλο, όπως η Μάσα σε έργο του Τσέχωφ, σε σχέση με μια πιο σύγχρονη παράσταση όπως το Girls and Boys, η Νατάσα εξηγεί πως η προσέγγιση είναι πολύ διαφορετική.
Για τη Μάσα, η προετοιμασία ήταν εντατική και αρκετά μελετημένη. Ήταν απαραίτητο να διαβάσει προσεκτικά το συγκεκριμένο έργο, αλλά και άλλα του Τσέχωφ, για να καταλάβει το πλαίσιο και τον χαρακτήρα. Εκεί ακολουθούσε μια συγκεκριμένη κατεύθυνση που είχαν αποφασίσει μαζί με τον σκηνοθέτη, δουλεύοντας συστηματικά πάνω σε αυτήν.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αντίθετα, στο Girls and Boys τα πράγματα ήταν πιο ανοιχτά. Επειδή πρόκειται για μονολόγο και η ίδια συμμετείχε ενεργά σε όλα τα στάδια, από τη μετάφραση μέχρι τη σκηνοθεσία, υπήρχε μεγαλύτερη ελευθερία και πειραματισμός. Δεν υπήρχε απόλυτη βεβαιότητα για την τελική μορφή, με αποτέλεσμα ακόμα και σήμερα, μετά από πολλές παραστάσεις, να προσπαθεί να κρατάει το κείμενο ζωντανό μέσα από μικρές αλλαγές και αυτοσχεδιασμούς.
Για τη Νατάσα οι συνεργασίες είναι το κλειδί
Ποτέ δεν διάλεξε δουλειά απλώς για το «μέσο». Ούτε το θέατρο είναι από μόνο του πιο ποιοτικό, ούτε η τηλεόραση υποχρεωτικά «εύκολη». Για εκείνη, το βασικό κριτήριο είναι οι συνεργασίες.
«Μ’ αρέσει λίγο παραπάνω το θέατρο». Εκεί νιώθει ότι οι ρυθμοί κυλούν πιο αργά, πιο ομαλά. Κι έτσι έχει περισσότερο χρόνο για να προετοιμαστεί για τον εκάστοτε ρόλο που καλείται να ερμηνεύσει.
Η τηλεόραση από την άλλη της έχει μάθει πολλά. Στον χώρο αυτό έμαθε τεχνικές που δε συναντά κανείς στις σχολές υποκριτικής.
«Είναι όντως μεγάλο σχολείο»
σημαντικό, να μπορείς να πεις όχι. Δεν διστάζει λοιπόν να απορρίψει πρόταση αν νιώσει ότι ο χώρος είναι τοξικός, όσο δελεαστική κι αν είναι.
Το ταλέντο δεν αρκεί
Η Νατάσα μάς μιλά με επιμονή για τη δουλειά πίσω από την επιτυχία. Το ταλέντο, όπως το αντιλαμβάνεται, είναι συνήθως το αποτέλεσμα συστηματικής προσπάθειας, παρατήρησης και πειραματισμού.
«Ο μόνος τρόπος να είσαι έτοιμος όταν σε καλέσουν, είναι να δουλεύεις ακόμη κι όταν δεν σε καλούν».
Συμφωνά με την ίδια, η ηθοποιία δεν σταματά ποτέ. Είναι ένα επάγγελμα που ζητά διαρκή σωματική και πνευματική επαγρύπνηση.
«Με τρομάζει το πόσο αργά έρχεται οποιαδήποτε αλλαγή
»
«Μάλλον από μια συσσώρευση θυμού, οργής, αδικίας μάλλον από όλα αυτά προέρχονται όλες οι αλλαγές. Αλλά αυτή τη στιγμή το νιώθω αρκετά δυστοπικό, λέει, αναφερόμενη στις αδικίες, στις αντιφάσεις, στη φτώχεια, στην πολιτική απάθεια. Κι όμως, δεν παραδίνεται.
Πιστεύει πως οι μικροί, προσωπικοί αγώνες δεν είναι μάταιοι. «Κάποτε οι μικρές φωνές, αν μαζευτούν, φτιάχνουν μια κραυγή». Ίσως το θέατρο να είναι ένας τρόπος να φτιαχτεί αυτή η κραυγή, όχι με συνθήματα αλλά με σιωπές που μιλούν.
Το θέατρο ως ασφαλής χώρος αλήθειας
«Στο θέατρο μπορείς να πεις τα πάντα», τονίζει. Είναι ένας ζωντανός χώρος όπου μπορείς να αρθρώσεις αλήθειες δύσκολες, επώδυνες, ακόμα και μη αποδεκτές και να το κάνεις με τρόπο που ο άλλος θα τις ακούσει. Αυτό δεν σημαίνει ότι κάθε παράσταση είναι κοινωνικοπολιτική. Ακόμη και μια προσωπική ιστορία μπορεί να συγκλονίσει, αν ειπωθεί με αλήθεια.
Η σχέση με το σινεμά
Η σχέση της Νατάσας Εξηνταβελώνη με το σινεμά είναι βαθιά και προσωπική. Αν και μέχρι σήμερα έχει ξεχωρίσει μέσα από τη θεατρική σκηνή, το κινηματογραφικό όνειρο δεν την έχει αφήσει ποτέ.
Όπως μας εξομολογήθηκε, της αρέσει πολύ το σινεμά, ειδικά όταν γίνεται με σοβαρούς, επαγγελματικούς όρους. Το ελληνικό μοντέλο παραγωγής, όπως το περιγράφει, συχνά κουβαλά πίσω του βιασύνη και υποπληρωμένους καλλιτέχνες, όμως εκείνη ονειρεύεται ταινίες που γίνονται με σεβασμό, φροντίδα και κανονικούς ρυθμούς. Έχει ήδη στα σκαριά ένα κινηματογραφικό project, που, όπως μας είπε με χαμόγελο, «θα φανεί σε λίγο καιρό».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η πρώτη της εμπειρία σε διεθνές φεστιβάλ στις Κάννες, της έδειξε τι σημαίνει να βλέπεις το έργο σου μέσα από τα μάτια ενός παγκόσμιου κοινού.
«Ήταν σαν να βλέπεις το ρουθούνι σου σε γιγαντοοθόνη», είπε γελώντας, αλλά πίσω από το χιούμορ της φάνηκε η συγκίνηση για εκείνη την στιγμή.
«Το θέατρο δεν είναι εικόνα είναι εμπειρία»
Δεν διστάζει να εκφράσει τη δυσαρέσκειά της για τη νέα «μόδα» φωτογράφησης και κινηματογράφησης θεατρικών παραστάσεων από το κοινό. «Με εκνευρίζει», λέει απλά.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Για τη Νατάσα Εξηνταβελώνη, το θέατρο απαιτεί σιωπή, προσοχή, συμμετοχή. Δεν είναι κάτι που αποτυπώνεται απλώς σε ένα βίντεο. Είναι μια ζωντανή τελετουργία που απαιτεί παρουσία. Αυτός είναι και ο σεβασμός στον ηθοποιό, αλλά και στον θεατή.
Η Νατάσα Εξηνταβελώνη σε 10 χρόνια
Όταν τη ρωτήσαμε πού φαντάζεται τον εαυτό της σε δέκα χρόνια, η απάντηση είχε τη δική της αλήθεια και ελευθερία. Ίσως με παιδί «με τον οποιονδήποτε», είπε αφοπλιστικά.
Ίσως με δικά της θεατρικά ρίσκα, είτε ως δημιουργός είτε και ως παραγωγός. Θέλει να πει πράγματα που την απασχολούν και να γράψει έργα που έχουν κάτι να προσφέρουν, ακόμη κι αν δεν τα ερμηνεύσει η ίδια. Την ενδιαφέρει το περιεχόμενο και η ουσία, όχι το «φαίνεσθαι». Το μέλλον της, είτε στη σκηνή είτε στην οθόνη, δείχνει να έχει πάθος, σκέψη και δημιουργική επιθυμία. Όλα όσα δηλαδή κουβαλά η ίδια σε κάθε της δουλειά.
Κι αν τελικά η τέχνη είναι μια μορφή αγώνα, η Εξηνταβελώνη μας θυμίζει πως υπάρχουν αγώνες που αξίζει να τους ζεις, γιατί μέσα τους βρίσκεις τον άνθρωπο.
