Τι σημαίνει να είσαι επαγγελματίας ηθοποιός στην Ελλάδα του 2025;
Κοίτα, καταρχάς είναι πολύ ωραίο να είσαι ηθοποιός γενικά. Είναι πολύ ωραίο να είσαι
καλλιτέχνης γενικά. Είναι ωραίο γιατί είναι πάρα πολύ όμορφη η δουλειά που κάνουμε.
Ασχολούμαστε στην ουσία με τον άνθρωπο. Οπότε εγώ βρίσκω ότι είναι ένα από τα
εντελώς ανθρωπιστικά επαγγέλματα. Στο κομμάτι του πόσο δημιουργικοί νιώθουμε
μέσα σε αυτό. Το κομμάτι των δυσκολιών που έχει νομίζω είναι πολύ φανερό.
Δυσκολευόμαστε να βρούμε δουλειά κάποιες φορές. Δυσκολευόμαστε να
παραμείνουμε στη δουλειά κάποιες άλλες. Δυσκολευόμαστε να κάνουμε τα πράγματα
που μας αρέσουν και επιλέγουμε, γιατί πολύ απλά δεν είναι όλα δικές μας επιλογές.
Οπότε το να βρεις το χώρο σου μέσα στην Ελλάδα του σήμερα είναι αρκετά δύσκολο
αλλά νομίζω όχι ακατόρθωτο.
Πώς προέκυψε η δραματική σχολή μετά το παιδαγωγικό τμήμα;
Κάπως παράλληλα έγιναν τα πράγματα. Την ίδια χρονιά που μπήκα στη σχολή, έδωσα
εξετάσεις και στο Εθνικό Θέατρο. Σκεφτόμουν «πάμε να το δούμε και αυτό» και τελικά
πέρασα. Τα πρώτα δύο χρόνια της δραματικής, φοιτούσα και στις δύο παράλληλα, αλλά
τελικά με κέρδισε η υποκριτική. Το οικογενειακό μου περιβάλλον, στήριξε την απόφαση,
παρόλο που δεν ανήκω σε μία καλλιτεχνική οικογένεια. Μπορώ να πω πως σε αυτό το
κομμάτι ήμουν αρκετά τυχερή, υπήρχε πάντα σεβασμός στις προσωπικές επιλογές.
Πως προετοιμάζεσαι για έναν τηλεοπτικό η θεατρικό ρόλο;
Καταρχάς, θα πρέπει να ξεχωρίσουμε την τηλεόραση και το σινεμά. Αυτά είναι οριακά
δυο διαφορετικά επαγγέλματα, και είναι κάτι που δεν μας το δίδαξαν στην θεατρική
σχολή γιατί εκεί μας προετοίμασαν για ρόλους αποκλειστικά θεατρικούς. Τώρα αν
κάποιος θέλει να ταχθεί προς την κατεύθυνση της κάμερας θα πρέπει ή να το βρει
δουλεύοντας ή πηγαίνοντας σε διαφορετική σχολή. Κάποια επιλεγόμενα μαθήματα
είχαμε στην δραματική σχολή για κινηματογράφο.
Στο θέατρο σίγουρα πρέπει να δουλεύεις από πριν αλλά ευτυχώς δεν δουλεύεις μόνος. Υπάρχει μια ομάδα που προετοιμάζει όλα τα της παράστασης. Εγώ είμαι σε ευχάριστη θέση να δουλεύω με πολύ καλούς σκηνοθέτες, οι οποίοι θα σου δώσουν κάποιο υλικό για να
μελετήσεις πριν καν αρχίσεις να δουλεύεις τον ρόλο, αν το έργο είναι μεταφρασμένο θα
πάρεις και ένα δεύτερο χαρτί να σε βοηθήσει να καταλάβεις την υπόθεση καλύτερα.Μέχρι που θα φτάσεις να δουλεύεις πάνω στο έργο και φτάνεις στο σημείο που θα πας να παίξεις στο θέατρο. Εγώ θα πάω αρκετά νωρίτερα στο θέατρο, θα κάνω το ζέσταμα μου και σωματικό και φωνητικό, θα ακούσω μουσική, θα συντονιστώ με τον χώρο και μετά θα πάω να παίξω. Υπάρχει μια μικρή τελετουργία που ακολουθεί ο κάθε ηθοποιός και την ανακαλύπτεις μέσα από την δουλειά. Είναι ανάλογα με τον άνθρωπο.
Πώς διαχειρίζεστε επομένως την αλληλεπίδραση με το κοινό κατά τη διάρκεια ενός
μονόλογου; Σας επηρεάζει η συμπεριφορά των θεατών και πώς το ενσωματώνετε
στην παράσταση;
Στο μονόλογο έχεις πάρει μια απόφαση. Ότι θέλω να παίζω με το κοινό. Τι σημαίνει
αυτό; Σημαίνει πως αν εγώ δω ένα θεατή που με συγκεντρώνει στην παράσταση θα
γυρνάω συνέχεια σε αυτόν. Θυμάμαιι μια φορά μία κυρία που ήταν δεύτερη σειρά και
ήταν εκεί και καταλάβαινα ότι παρακολουθεί, με το που ήθελα εγώ, ως ηθοποιός,
εντελώς εγωιστικά να συγκεντρωθώ, κοίταζα αυτήν την κυρία που ήταν πιο συγκεντρωμένη από μένα. Λοιπόν, ένα. Όταν έχεις αποφασίσει ότι θα το εντάξεις όλο αυτό το πράγμα, δηλαδή αν χτυπήσει το κινητό σου δεν θα κάνω ότι δεν χτυπάει, θα κάνω ότι χτυπάει. Θα περιμένω να το κλείσεις. Όταν προσπαθείς να τα εντάξεις όλα αυτά είναι και υποκριτικά λάθος να μην εντάξεις και αυτό. Κανονικά πρέπει να το εντάξεις. Κανονικά πρέπει όλα να τα εντάξεις. Δηλαδή ή θα κλείσεις τον τέταρτο τοίχο που λέμε στο θέατρο, όταν εμείς έχουμε ένα σαλόνι και εσείς κοιτάτε από την κλειδαρότρυπα ας πούμε, σαν να μην είμαστε εμείς εκεί ή αν παίζουμε μαζί γιατί είναι μονόλογος με επηρεάζουν όλα. Όλα. Όλα μπορεί να είναι εν δυνάμει πολύ ενοχλητικά. Επίσης μου έχει τύχει και η κυρία να μιλάει κανονικά, να μου απαντάει. Να έχει ρητορικά ερωτήματα η παράσταση, τύπου «Καταλαβαίνετε τί σας λέω?» «Ναι!» Αυτό έχει και ένα ενδιαφέρον.
Τι θεωρείτε ότι σας τρομάζει περισσότερο στην κοινωνία σήμερα; Γνωρίζοντας
πως είστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη κοινωνικά.
Με τρομάζει περισσότερο απ’ όλα, το πόσο αργά έρχεται οποιαδήποτε αλλαγή. Αυτό
που με απογοητεύει περισσότερο από όλα, είναι ότι φοβάμαι ότι είναι πάρα πολλές οι
ήττες που έχουμε σε ανθρωπιστικό και κοινωνικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια και πολύ
φοβάμαι ότι αυτές οι ήττες δημιουργούν ένα πολύ λοξό συναίσθημα στον κόσμο, πως
δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ότι και να κατέβουμε σε μια συγκέντρωση
μάλλον δεν θα αλλάξει τίποτα, ότι και να κατεβήκαμε για τα Τέμπη πάρα πολύς κόσμος,
πάλι δεν πολύ άλλαξε και τόσο το σκηνικό. Οπότε αυτές οι απανωτές ήττες νομίζω ότι
μας αναισθητοποιούν σιγά σιγά, και το λέω και για εμένα. Αυτό είναι που με τρομάζει
περισσότερο από όλα. Θέλω να θυμίζω στον εαυτό μου, πως γενικότερα όλες οι
ιστορικές αλλαγές κάπως έτσι πρέπει να έρχονται. Δηλαδή δεν νομίζω ότι ένιωθε κανείς
ποτέ αυτοπεποίθηση ότι θα πάει να κάνει έναν αγώνα και θα νικήσει. Μάλλον από μία
συσσώρευση θυμού, οργής, αδικίας. Μάλλον από όλα αυτά προέρχονται όλες οι
αλλαγές. Αλλά αυτή τη στιγμή το νιώθω αρκετά δυστοπικό. Και το κομμάτι του πώς
μεταφέρεται η πληροφορία. Γενικά το πώς μεταφέρεται η πληροφορία είναι μία
τεράστια ευθύνη. Εγώ εκεί ζορίζομαι αρκετά. Στο πώς παρότι έχουμε τόσο μεγάλη
πρόσβαση στην πληροφορία, αυτή η πληροφορία ποτέ δεν είναι απολύτως καθαρή, δεν
μπορείς να πεις ότι δεν είναι στρατευμένη. Με ζορίζει.
