Τι σημαίνει να είσαι επαγγελματίας ηθοποιός στην Ελλάδα του 2025;
Κοίτα, καταρχάς είναι πολύ ωραίο να είσαι ηθοποιός γενικά. Είναι πολύ ωραίο να είσαι καλλιτέχνης γενικά. Είναι ωραίο γιατί είναι πάρα πολύ όμορφη η δουλειά που κάνουμε. Ασχολούμαστε στην ουσία με τον άνθρωπο. Οπότε εγώ βρίσκω ότι είναι ένα από τα εντελώς ανθρωπιστικά επαγγέλματα. Στο κομμάτι του πόσο δημιουργικοί νιώθουμε μέσα σε αυτό. Το κομμάτι των δυσκολιών που έχει νομίζω είναι πολύ φανερό. Δυσκολευόμαστε να βρούμε δουλειά κάποιες φορές. Δυσκολευόμαστε να παραμείνουμε στη δουλειά κάποιες άλλες. Δυσκολευόμαστε να κάνουμε τα πράγματα που μας αρέσουν και επιλέγουμε, γιατί πολύ απλά δεν είναι όλα δικές μας επιλογές. Οπότε το να βρεις το χώρο σου μέσα στην Ελλάδα του σήμερα είναι αρκετά δύσκολο αλλά νομίζω όχι ακατόρθωτο.
Φοιτούσατε στο Παιδαγωγικό — πώς προέκυψε τελικά η υποκριτική; Ήταν κάτι που ονειρευόσασταν από πριν;
Δεν ήταν όνειρο. Κάπως παράλληλα συνέβησαν τα πράγματα. Δηλαδή μπήκα στο παιδαγωγικό δημοτικής εκπαίδευσης και την ίδια χρονιά έδωσα στη δραματική σχολή του Εθνικού Θεάτρου εξετάσεις και πέρασα. Οπότε τα πρώτα δύο χρόνια φοίτησης μου στη δραματική σχολή τα έκανα παράλληλα με το παιδαγωγικό μη ξέροντας τι θα κερδίσει και τελικά κέρδισε η υποκριτική. Το παράξενο και το fun fact είναι ότι εγώ δεν ήξερα πόσο δύσκολο είναι να περάσεις στη σχολή μου. Οπότε ήμουν αρκετά άγραφο χαρτί. Οι άλλοι συνάδελφοι ήταν πολύ πιο έτοιμοι γι’ αυτό. Εγώ ήμουν λίγο στον κόσμο μου. Αυτό λειτούργησε.
Σας στήριξε η οικογένειά σας στην απόφαση να ακολουθήσετε την υποκριτική ή προτιμούσε τη σιγουριά του Παιδαγωγικού;
Όχι ευτυχώς στήριξε πολύ το περιβάλλον. Ξέρεις, προέρχομαι από μία οικογένεια που δεν είναι ιδιαίτερα καλλιτεχνική. Αλλά ταυτόχρονα είναι μία οικογένεια που δίνει χώρο στις επιλογές των ανθρώπων. Το προτιμώ από το να ήταν μία εντελώς καλλιτεχνική οικογένεια που θα έλεγε πρέπει οπωσδήποτε να κάνεις θέατρο με αυτούς τους τρόπους, με αυτά τα μέσα και από αυτές τις διαδρομές. Γιατί στην πραγματικότητα κάνοντας αυτό το επάγγελμα μπορεί να λοξοδρομήσεις πάρα πολλές φορές στην προσπάθειά σου να βιοποριστείς και να ρισκάρεις καλλιτεχνικά. Οπότε ήμουν τυχερή να μην έχω μία πιεστική οικογένεια.
Υπήρξε κάποιο σχόλιο ή συμβουλή από ένα δικό σας πρόσωπο στην αρχή της πορείας σας στην υποκριτική, το οποίο κρατάτε ακόμη μέσα σας;
Από δασκάλους ο Ακύλλας Καραζήσης που είναι ένας ηθοποιός που εκτιμώ βαθιά και τον είχα δάσκαλο. Μας είχε πει κάτι πολύ ωραίο.. Τώρα τις προάλλες είχα πάει σε μια παράσταση και ήταν συνάδελφοι ηθοποιοί και χορευτές και μου έλεγαν «αχ θέλω τώρα τόσο πολύ να παίξω» και λέω «άντε ρε θέλετε τόσο πολύ να παίξετε;» και λέει «ναι εσύ δεν θες πριν ξεκινήσεις παράσταση;» Λέω «εγώ 9 στις 10, όχι!» Μου αρέσει πολύ η δουλειά μου αλλά δεν μπορώ να πω τι ωραία θα πάμε να παίξουμε το girls and boys, πρέπει να πάρω πέντε λεπτά να πω «Χριστέ μου τι θα ζήσουμε!» Είχε πει λοιπόν ο Ακύλλας μία φορά: «Εγώ υποπτεύομαι βαθιά τους ηθοποιούς που πάνε χαρούμενοι να παίξουν». Και λένε φύγαμε πάμε να παίξουμε Τσέχωφ. Τους υποπτεύομαι βαθιά. Γιατί λες, στην πραγματικότητα κάνω μία τόσο δύσκολη δουλειά, η οποία έχει τόσο πολύ μεγάλη κατάθεση που δεν γίνεται να μη νιώθεις ένα μικρό φόβο, ένα μικρό κράτημα, ένα μικρό δέος πριν πας να παίξεις. Δεν γίνεται, αν δεν το νιώθεις κάτι δεν πάει καλά. Εγώ υπάρχουν μέρες που λέω, γιατί κάνω αυτή τη δουλειά. Πείτε μου γιατί ο οικειοθελώς το κάνω.
Και κάτι πολύ ωραίο επίσης που το έχει πει ο Δημήτρης Ήμελλος ο οποίος δίδασκε στο εθνικό αλλά δεν δίδασκε το έτος μου. Ωστόσο μία φορά είχε έρθει να μας κάνει ένα τρίωρο σεμινάριο σε όλα τα έτη το οποίο όχι τώρα που έφυγε από τη ζωή, γενικά λέγαμε ότι δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Είχαν έρθει και φοιτητές του κρατικού θέατρου και ήμασταν πολλοί. Οπότε είχαμε κάνει ένα πολύ μεγάλο κύκλο και κάναμε μία θεατρική άσκηση που ο καθένας έμπαινε στο κύκλο και έκανε κάτι που έπρεπε να είναι ας πούμε τρομακτικό ή έπρεπε να είναι αηδιαστικό ή είχε συγκεκριμένη λειτουργία. Ας πούμε λοιπόν ότι δεν έπαιζε καλά ο μέσα που είχε πάει. Δεν το πετύχαινε. Αλλά ο έξω ο θεατής αντιδρούσε σαν να έχει αηδιάσει. Τι καταλαβαίνουμε λοιπόν από αυτό; Ότι πολύ περισσότερο από το πως παίζεις εσύ τη στιγμή που παίζεις, είναι το πως αντιδράει ο συνάδελφός σου την ώρα που παίζεις. Άρα πολλές φορές το μεγαλύτερο στοίχημα στην υποκριτική είναι το πως θα παίξουμε μαζί. Γιατί εγώ αν παίζω καταπληκτικά την τρομακτική αλλά οι υπόλοιποι πάνω στη σκηνή δεν τρομάζουν έχουμε αποτύχει. Ενώ μπορεί να παίξουμε πολύ πιο μέτρια μπάλα να είμαστε όλοι στα ίσα, να μην είναι κανείς φοβερός ηθοποιός, αλλά να είμαστε τόσο πολύ συντονισμένοι στο ότι βλέπουμε την ίδια εικόνα που αυτό να είναι πολύ μεγαλύτερο.
Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε στο “Girls and Boys”; Ήταν μια απλή απόφαση ή είχατε δει το έργο και σας άγγιξε με κάποιο τρόπο;
Δεν την είχα δει, παρότι είχε ξαναπαιχτεί και με επιτυχία, πριν από μερικά χρόνια στην καραντίνα. Μου έγινε μία πρόταση να παίξω έναν μονόλογο από την παραγωγή του θεάτρου της Θεσσαλονίκης, που κάνει την παραγωγή στην δουλεία αυτή, οπότε μπήκαμε στη διαδικασία με τη σκηνοθέτιδα και διαβάσαμε πάρα πολλά έργα και έτσι καταλήξαμε σε αυτό, διότι διαβάσαμε πολλά και τα απορρίψαμε και είπαμε ότι αυτό θέλουμε να το κάνουμε τώρα. Οπότε ήταν αρκετά προσωπική επιλογή. Δεν ήταν ανάθεση, θέλω να πω. Ήταν έλα, και διάλεξε έναν μονόλογο, το οποίο σου ανοίγει πάρα πολύ τη βεντάλια.
Σε σχέση με τον ρόλο σας στον “Γλάρο”, για τον οποίο ήσασταν υποψήφια για το βραβείο Μελίνα Μερκούρη: πώς προσεγγίζετε έναν τόσο κλασικό ρόλο σε σύγκριση με έναν σύγχρονο, όπως στο “Girls and Boys”;
Κοίταξε να δεις. Το Girls and Boys είναι και μονόλογος και έχω άλλου τύπου ανάληψη ευθύνης γιατί συμμετείχα σε όλα τα στάδια του. Από τη μετάφραση που έβαλα λίγο το χεράκι μου, από το κομμάτι της σκηνοθεσίας που επειδή ήταν ένας προς έναν πάλι βάλαμε λίγο πολύ μαζί όλοι τα χέρια μας. Είναι ένα υλικό πιο… Πώς να το πω τώρα. Πιο… Πιο ανοιχτό. Όσον αφορά το ρόλο της Μάσα, στο Γλάρο ξεκίνησα πραγματικά μελετώντας πάρα πολύ το έργο και τα υπόλοιπα έργα του Τσέχωφ και αφήνοντας πάρα πολύ μεγάλη εμπιστοσύνη στον σκηνοθέτη μου, ο οποίος είχε οραματιστεί κάτι πολύ συγκεκριμένο και μαζί πήγαμε προς μία πολύ συγκεκριμένη κατεύθυνση και ψάχναμε πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση. Πάρα πολύ. Στο Girls and Boys δεν ξέραμε ακριβώς ποια θέλαμε να είναι η κατεύθυνση. Οπότε υπάρχουν κομμάτια ελευθερίας που τα έχω ακόμα και τώρα που έχω παίξει πολλές παραστάσεις. Προσπαθώ δηλαδή ακόμη να αυτοσχεδιάζω, να το κρατάω ζωντανό, να αλλάζω πράγματα. Η σκηνοθέτιδα έρχεται σε κάθε παράσταση οπότε λέμε μήπως πειράξουμε κάτι. Στη Μάσα προσπαθούσα να είμαι πιστή σε αυτό που έχω αποφασίσει να κάνω.
Σε ξάφνιασε το γεγονός ότι ένας άντρας, όπως ο Ντένις Κέλι, κατάφερε να γράψει έναν τόσο βαθύ και έντονα γυναικείο χαρακτήρα; Και πώς ένιωσες για το γεγονός ότι μέσα από το έργο δείχνει κάποιες φορές με το δάχτυλο τη συμπεριφορά των αντρών;
Ναι, και στην αρχή ήμουν και λίγο επιφυλακτική, να σου πω την αλήθεια, για το αν πρέπει να ανέβει ένα έργο. Στην αρχή μου φαινόταν εντελώς φεμινιστικό γραμμένο από άντρα. Δεν το πολύ καταλάβαινα. Τελικά αναθεώρησα και στα δύο σκέλη. Δεν θεωρώ ότι είναι τόσο απολύτως φεμινιστικό με αυτή την έννοια. Επίσης, δεν θεωρώ ότι στ’ αλήθεια κουνάει πολύ το δάχτυλο. Εγώ μπορεί να ήθελα να το κουνάει και με άλλο τρόπο και πιο πολύ. Αυτά ήταν τα θέματα δραματουργίας που έλεγα με το έργο που έχω. Αλλά νομίζω ότι αυτό που κάνει πάρα πολύ ωραία το έργο, που το έχει πετύχει πολύ, είναι ότι μπαίνει πάρα πολύ βαθιά στην γυναικεία ψυχοσύνθεση. Και νομίζω ότι έχει ο συγγραφέας την οξυδέρκεια τα δικά του αντρικά χαρακτηριστικά να μην τα αφήσει έξω να τα εντάξει μέσα σε αυτό. Αυτό νομίζω ότι είναι που το κάνει τόσο πετυχημένο. Και πλέον έχω πάψει να σκέφτομαι ότι το γράφει ένας άντρας γιατί πια έχουμε βάλει και με τη σκηνοθέτιδα που είναι γυναίκα τόσο πολύ τα δικά μας στοιχεία και έχουμε προσπαθήσει να το φέρουμε τόσο πολύ στο σήμερα, στην Ελλάδα του σήμερα. Γιατί όσοι είδατε την παράσταση, το κομμάτι που αναφέρει κάποια στατιστικά στοιχεία και λοιπά, ο Ντένις Κελί είχε τα δικά του αγγλικά στοιχεία, εμείς κάναμε την δική μας έρευνα και γράψαμε τα δικά μας. Οπότε έχουμε κάνει μία μικρή διασκευή σε αυτά τα σημεία. Πλέον σκέφτομαι ότι αυτό είναι το Girls and Boys το δικό μας και όχι το δικό του.
Το έργο αναφέρεται σε μια βία που ξεκινά σχεδόν αόρατα. Πιστεύετε ότι αυτή η σιωπηλή βία είναι παρούσα στην καθημερινή μας ζωή;
Εντελώς. Και νομίζω ότι το πετυχαίνει αυτό και το έργο να το κάνει. Και αυτό είναι μία από τις νίκες του. Γιατί… Κοίτα, εγώ πιστεύω πάρα πολύ ότι υπάρχει και η έμφυλη διάσταση. Όσο και να λέμε ότι φυσικά είμαστε όλοι άνθρωποι, όλοι προσπαθούμε να είμαστε σε μία σχέση, δεν υπάρχει απόλυτη ευθύνη του ενός. Παρ’ όλα αυτά πιστεύω πολύ στην έμφυλη διάσταση. Πιστεύω ότι υπάρχει μια μεγαλύτερη ροπή σε σχέση με τους άντρες προς τη βία που δεν τους την καταλογίζω. Νομίζω ότι είναι προϊόν της πατριαρχίας μέσα στην οποία έχουμε ζήσει. Όχι ότι οι άντρες είναι χειρότεροι άνθρωποί από μας. σε Καμία περίπτωση. Νομίζω ότι όλα αυτά τα κομμάτια που έχουν να κάνουν με τη βία στην πυρηνική οικογένεια, όπως είναι στη παράστασή μας, αυτό που βλέπουμε, είναι τόσο εσωτερικευμένα που πολλές φορές δεν μπορούμε να τα αναγνωρίσουμε. Είναι τόσο εσωτερικευμένα που και ως κοινωνίες δεν δίνουμε τον πραγματικό χώρο να τα αναλογιστούμε. Και γι’ αυτό υπάρχει κάθε φορά μια τόσο μεγάλη έκπληξη όταν λέμε, μα αυτός ήταν πολύ καλό παιδί αλλά χτυπούσε τη γυναίκα του ή σκότωσε τη γυναίκα του ή οτιδήποτε. Νομίζω ότι αυτό συμβαίνει γιατί δεν είμαστε πολύ έτοιμοι και το λέω και για μένα, να αντιληφθούμε πόντο πόντο τα στάδια αυτά της βίας που υπάρχουν και τα οποία η γυναίκα αυτή, η ηρωίδα, όταν φτάνει στο τέλος του έργου θέλει πραγματικά να κάνει μια ανασκόπηση και να δει τι δεν πήγε καλά και πού. Γιατί σίγουρα κάτι δεν πήγε καλά και με αυτή.
Τι θεωρείτε ότι σας τρομάζει περισσότερο στην κοινωνία σήμερα; Γνωρίζοντας πως είστε ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένη κοινωνικά.
Ναι, τι με τρομάζει λοιπόν… με τρομάζει περισσότερο απ’ όλα το πόσο αργά έρχεται οποιαδήποτε αλλαγή. Αυτό που με απογοητεύει περισσότερο από όλα, όλα, όλα, όλα, είναι ότι φοβάμαι ότι είναι πάρα πολλές οι ήττες που έχουμε σε ανθρωπιστικό και κοινωνικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια και πολύ φοβάμαι ότι αυτές οι ήττες δημιουργούν ένα πολύ λοξό συναίσθημα στον κόσμο ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, ότι και να κατέβουμε σε μια συγκέντρωση μάλλον δεν θα αλλάξει τίποτα, ότι και να κατεβήκαμε για τα Τέμπη πάρα πολύς κόσμος πάλι δεν πολύ άλλαξε και τόσο πολύ το σκηνικό. Οπότε αυτές οι απανωτές ήττες νομίζω ότι μας αναισθητοποιούν σιγά σιγά, και το λέω και για εμένα. Αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο από όλα. Θέλω να θυμίζω στον εαυτό μου ότι γενικότερα όλες οι ιστορικές αλλαγές κάπως έτσι πρέπει να έρχονται. Δηλαδή δεν νομίζω ότι ένιωθε κανείς ποτέ αυτοπεποίθηση ότι θα πάει να κάνει έναν αγώνα και θα νικήσει. Μάλλον από μία συσσώρευση θυμού, οργής, αδικίας. Μάλλον από όλα αυτά προέρχονται όλες οι αλλαγές. Αλλά αυτή τη στιγμή το νιώθω αρκετά δυστοπικό. Και το κομμάτι του πώς μεταφέρεται η πληροφορία. Γενικά το πώς μεταφέρεται η πληροφορία είναι μία τεράστια ευθύνη. Εγώ εκεί ζορίζομαι αρκετά. Στο πώς παρότι έχουμε τόσο μεγάλη πρόσβαση στην πληροφορία, αυτή η πληροφορία ποτέ δεν είναι απολύτως καθαρή, δεν μπορείς να πεις ότι δεν είναι στρατευμένη. Με ζορίζει.
Υπάρχει κάτι που σας ενοχλεί ως ηθοποιό κατά τη διάρκεια της παράστασης, ίσως από τη συμπεριφορά κάποιων θεατών;
Σε ευχαριστώ πολύ για αυτήν την ερώτηση. Πολύ. Ειδικά σε φάσεις που είμαι κουρασμένη. Δεν θα το εκφράσω. Βασικά μπορεί και να το εκφράσω κάποιες φορές. Ναι, με ενοχλεί πάρα πολύ. Κοίτα, με ενοχλεί να τραβάει κάποιος βίντεο ή φωτογραφία. Έχει συμβεί σε παράσταση σ’ ένα μονόλογο που είχα στο τέλος κάποια κυρία έβγαλε το κινητό να τραβάει βίντεο με φλάς κι όλας. Οπότε σταμάτησα την παράσταση και της είπα 9 φορές περίπου σας παρακαλώ κατεβάστε το κινητό για να συνεχίσουμε την παράσταση. Και εκείνη δεν το κατέβαζε. Λοιπόν είναι πάρα πολύ άβολο αυτό και άκομψο. Δεν μου αρέσει όταν μιλάνε μεταξύ τους οι άνθρωποι. Τώρα στο μονόλογο που έχω καθαρή απεύθυνση, δηλαδή πραγματικά βλέπω πρόσωπα είμαι πολύ πιο επιρρεπής σε όλα. Δηλαδή τώρα την τρίτη μία κυρία ήταν πρώτη σειρά και προσπαθούσε να βάλει το μπουφάν της. Δεν έχω δει άνθρωπο να βάζει το μπουφάν του με πιο άβολο και περίεργο τρόπο. Δηλαδή πραγματικά… Έκανε πάρα πολύ θόρυβο. Οπότε σε κάποια φάση σταμάτησα και είπα ας βοηθήσει κάποιος στην κυρία να βάλει το μπουφάν της, σας παρακαλώ. Ήταν και στην αρχή της παράστασης που είχε έτσι κι αλλιώς αρκετά έτσι, ανάλαφρη χροιά. Με ενοχλούν τα μπουκαλάκια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιος που πίνει νερό πρέπει να κάνει κι αυτό (ζούληγμα μπουκαλιού).
Πώς διαχειρίζεστε επομένως την αλληλεπίδραση με το κοινό κατά τη διάρκεια ενός μονόλογου; Σας επηρεάζει η συμπεριφορά των θεατών και πώς το ενσωματώνετε στην παράσταση;
Άκου να δεις τι γίνεται. Στο μονόλογο έχεις πάρει μια απόφαση που την έχω πάρει εγώ. Ότι θέλω να παίζω με το κοινό. Τι σημαίνει αυτό Σημαίνει ότι αν εγώ δω ένα θεατή που με συγκεντρώνει στην παράσταση θα γυρνάω συνέχεια σε αυτόν. Μία κυρία, θυμάμαι μια φορά που ήταν δεύτερη σειρά και ήταν εκεί και καταλάβαινα ότι παρακολουθεί με το που ήθελα εγώ ως ηθοποιός εντελώς εγωιστικά να συγκεντρωθώ κοίταζα αυτήν την κυρία που ήταν πιο συγκεντρωμένη από μένα. Λοιπόν, ένα. Όταν έχεις αποφασίσει ότι θα το εντάξεις όλο αυτό το πράγμα, δηλαδή αν χτυπήσει το κινητό σου δεν θα κάνω ότι δεν χτυπάει, θα κάνω ότι χτυπάει. Θα περιμένω να το κλείσεις. Όταν προσπαθείς να τα εντάξεις όλα αυτά είναι και υποκριτικά λάθος να μην εντάξεις και αυτό κανονικά πρέπει να το εντάξεις. Κανονικά πρέπει όλα να τα εντάξεις. Δηλαδή ή θα κλείσεις τον τέταρτο τοίχο που λέμε στο θέατρο όταν εμείς έχουμε ένα σαλόνι και εσείς κοιτάτε από την κλειδαρότρυπα ας πούμε σαν να μην είμαστε εμείς εκεί ή αν παίζουμε μαζί γιατί είναι μονόλογος με επηρεάζουν όλα. Όλα. Όλα μπορεί να είναι εν δυνάμει πολύ ενοχλητικά. Επίσης μου έχει τύχει και η κυρία να μιλάει κανονικά να μου απαντάει. Να έχει ρητορικά ερωτήματα η παράσταση τύπου «Καταλαβαίνετε τί σας λέω?» «Ναι!» Αυτό έχει και ένα ενδιαφέρον.
Πώς ζήσατε την εμπειρία της προβολής της ταινίας σας στις Κάννες; Και πώς φαντάζεστε το επόμενο βήμα στην καριέρα σας, ειδικά στο σινεμά και το θέατρο;
Μ’ αρέσει πολύ το σινεμά κα μπορεί να κάνω σινεμά φέτος. Θα φανεί τώρα σε λίγο καιρό. Κάτι που θα το Θέλα πολύ. Στις Κάννες το ωραίο είναι ότι απευθύνεσαι σε έναν διεθνές κοινό. Την ταινία, την είχα δει πρώτη φορά στις Κάννες, στην μεγαλύτερη αίθουσα που μπορείς να το δεις. Έλεγα, γιατί, γιατί. Μόνο το ρουθούνι σου ήτανε περίπου τόσο (πολύ μεγάλο). Πολύ θα ήθελα να κάνω σινεμά, καλό σινεμά, με όρους κανονικού σινεμά και όχι ελληνικού που θα είναι όλοι υποπληρωμένοι και θα πρέπει να κάνουμε μία σκηνή σε μισή ώρα και εύχομαι πραγματικά να συμβεί αυτό. Νιώθω ότι έχει πολλές αρετές και επίσης μου αρέσει πολύ το σινεμά. Νομίζω ότι έχουμε μεγαλώσει όλοι περισσότερο με σινεμά παρά με θέατρο για να λέμε την αλήθεια. Είναι περισσότερες οι ταινίες που έχουμε δει παρά τις παραστάσεις. Τι άλλο να πούμε για τις κάνες, δεν ξέρω. Όλα τα περιμένεις λίγο καλύτερα νομίζω από ό,τι είναι. Οπότε εγώ εκεί πίστευα ότι θα είναι μόνο κόκκινο χαλί. Όχι, δεν είναι. Έχει απίστευτη κίνηση. Σου πατάνε το φόρεμα σε τραβάνε. Αλλά η επίγευση είναι πολύ γλυκιά.
Ποια είναι τα όνειρα σας για το μέλλον; Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεστε να υποδυθείτε ή να σκηνοθετήσετε;
Κοίτα επειδή γράφω και αυτό είναι που θέλω περισσότερο να δω, περισσότερο με ενδιαφέρει να γράψω πράγματα που θέλω να πω και ας μην τα παίξω εγώ, ας τα παίξει κάποια άλλη ηθοποιός. Να σκηνοθετήσω εγώ αποκλείεται, δεν θέλετε. Δεν έχω skills καθόλου τέτοια. Έχω skills επιβίωσης, δηλαδή τώρα και στον μονόλογο που ήμασταν λίγο παρεϊστικα, πολλά πράγματα δεν ήταν ακριβώς σκηνοθετημένα. Έχω ένστικτο επιβίωσης του πώς θα λειτουργήσω, αλλά να πάρω εγώ την ευθύνη να σκηνοθετήσω έναν ηθοποιό με τίποτα. Ή να διδάξω, δεν είναι κάτι που θα το έκανα, με τίποτα.
Φαίνεται ότι έχετε μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον πατέρα σας — τον έχουμε δει μάλιστα να σας συνοδεύει και σε παραστάσεις. Τι σημαίνει για εσάς αυτή η σχέση; Ποιο ρόλο έχει στη ζωή σας;
Είναι ο έρωτας της ζωής μου. Τον λατρεύω. Είναι ο καλύτερος μπαμπάς. Είναι πολύ υποστηρικτικός. Είναι το κομμάτι που με κρατά έτσι προσγειωμένη. Πολύ μεγάλα ποσά αγάπης. Έχει ένα πρόβλημα υγείας τα τελευταία χρόνια που έπαθε εγκεφαλικό. Βασικά, καλά είναι. Μιλάει λίγο σπαστά τα ελληνικά. Δηλαδή θα είχε πολύ πλάκα να πάρουν σε αυτόν μία συνέντευξη. Είναι καρμική σχέση. Νομίζω, δηλαδή, με τον μπαμπά μου, αν δεν ήταν μπαμπάς μου, με ένα μαγικό τρόπο θα τον γνώριζα σε αυτή τη ζωή.
