Πως είναι να είσαι ηθοποιός στην Ελλάδα του 2025;
Καταρχάς είναι πολύ ωραίο να σαι καλλιτέχνης και ηθοποιός γενικά. Στη ουσία ασχολείσαι με τον άνθρωπο όποτε εγώ το βρίσκω ότι είναι ένα από τα πιο ανθρωπιστικά επαγγέλματα. Τώρα το κομμάτι των δυσκολιών είναι πολύ φανερό γιατί υπάρχουν κάποιες φορές που δεν βρίσκεις εύκολα δουλειά δυσκολεύεσαι να μείνεις στην δουλειά δυσκολεύεσαι να κανείς πράγματα που σου αρέσουν γιατί δεν είναι όλα δικές μας επιλογές όποτε το να βρεις τον χώρο σου μέσα στην Ελλάδα του σήμερα είναι αρκετά δύσκολο αλλά νομίζω όχι ακατόρθωτο.
Από το παιδαγωγικό πως προέκυψε η υποκριτική ήταν ένα όνειρο;
Η υποκριτική δεν ήτανε όνειρο. Κάπως παράλληλα έγιναν τα πράγματα. Την ίδια χρονιά που μπήκα στη σχολή, έδωσα εξετάσεις και στο Εθνικό Θέατρο. Σκεφτόμουν «πάμε να το δούμε και αυτό». Και πέρασα. Τα πρώτα δύο χρόνια της δραματικής, φοιτούσα και στις δύο παράλληλα, αλλά τελικά με κέρδισε η υποκριτική. Το οικογενειακό μου περιβάλλον, στήριξε την απόφαση, παρόλο που δεν ανήκω σε μία καλλιτεχνική οικογένεια. Μπορώ να πω πως σε αυτό το κομμάτι ήμουν αρκετά τυχερή, υπήρχε πάντα σεβασμός στην προσωπική επιλογή.
Πως προετοιμάζεσαι για έναν τηλεοπτικό η θεατρικό ρόλο;
Καταρχάς θα πρέπει να ξεχωρίσουμε την τηλεόραση και το σινεμά γιατί οριακά είναι δυο διαφορετικά επαγγέλματα, και είναι κάτι που δεν μας το δίδαξαν στην θεατρική σχολή γιατί εκεί μας προετοίμασαν για ρόλους αποκλειστικά για το θέατρο. Τώρα αν κάποιος θέλει να ταχθεί στην κατεύθυνση της κάμερας θα πρέπει η να το βρει δουλεύοντας η να πάει σε άλλη σχολή. Κάποια επιλεγόμενα μαθήματα είχαμε στην δραματική σχολή για κινηματογράφο.
Σίγουρα πρέπει να δουλεύεις από πολύ πριν ευτυχώς δεν δουλεύεις μόνος/η. Υπάρχει μια ομάδα που προετοιμάζει τα πράγματα εγω είμαι σε ευχάριστη θέση να δουλεύω με πολύ καλούς σκηνοθέτες οι οποίοι θα σου δώσουν κάποιο υλικό για να ξεκινήσεις πριν καν αρχίσεις να δουλεύεις τον ρόλο, αν το έργο είναι μεταφρασμένο θα πάρεις και ένα δεύτερο χαρτί να σε βοηθήσει να μπεις στο νόημα της ιστορίας. Υπάρχει μια μικρή τελετουργία που ακολουθεί ο κάθε ηθοποιός και την ανακαλύπτεις μέσα από την δουλειά. Είναι ανάλογα με τον άνθρωπο. Εγώ θα πάω αρκετά νωρίτερα στο θέατρο, θα κάνω το ζεσταμά μου σωματικό και φωνητικό, θα ακούσω μουσική, θα συντονιστώ με τον χώρο και μετά θα πάω να παίξω.
Ποια είναι η προτεραιότητα σου : Θέατρο ή Tηλεόραση ;
Μου αρέσει περισσότερο το θέατρο. Νιώθω ότι έχω περισσότερο χρόνο να προετοιμαστώ για τον ρόλο. Το περίεργο είναι πως σε αυτήν την δουλειά, δεν ξέρεις πότε έαν και πότε θα είσαι πολυάσχολος. Εάν έχω παραδείγματος χάριν ταυτοχρόνως δύο προτάσεις για θέατρο και για τηλεόραση, θα τις αποδεχτώ και τις δύο. Κυρίως γιατί στο επάγγελμα του ηθοποιού, μπορεί να υπάρξουν ολόκληροι μήνες που δεν θα έχεις δουλεία. Το κύριο κριτήριο επιλογής μου, βασίζεται στους συνεργάτες και εκεί που νιώθω πως θα υπάρξει πιο αποδοτική συνεργασία.
Το ταλέντο η σκληρή δουλειά είναι το συστατικό για μια επιτυχημένη πορεία;
Νομίζω το ταλέντο είναι η σκληρή δουλειά που χεις ρίξει. Εγώ δεν μπορώ να πω ότι είμαι ένας άνθρωπος με πολλά ταλέντα. Όταν μπήκα στην σχολή είχα και συμμαθητές μου οι οποίοι τραγουδούσαν σαν επαγγελματίες κάποιοι χόρευαν σαν χορευτές εγώ δεν είχα τέτοιες τεχνικές ευκολίες. Στη πορεία βρίσκεις την βάση σου τα στοιχεία σου και δουλεύεις πάνω σε αυτά. Και πρέπει να είσαι ενεργός και να μην επαναπαύεσαι γιατί θα υπάρξουν διαστήματα στα οποία θα είσαι εκτός δουλειάς. Όποτε όταν θα έρθει η επόμενη δουλειά πρέπει να είσαι διαθέσιμος.
Ποιος είναι ο τρόπος που αποφορτίζεσαι μετά από μία παράσταση ;
Σε μία καλή παράσταση το ίδιο το έργο, επιτελεί αυτόν το σκοπό. Η ίδια η κάθαρση που νιώθει το κοινό στο τελός της παράστασης, είναι και δικό μου βίωμα. Νιώθω πως περισσότερο βασανίζομαι, πριν από την παράσταση παρά έπειτα. Σκέψου πως πέρυσι παίζαμε από την Τετάρτη έως την Κυριακή και το Σάββατο είχαμε διπλή παράσταση. Μετά την ολοκλήρωση της δεύτερης, ήθελα πάρα πολύ χρόνο για να ξεκουραστώ, αλλά λόγω σωματικής και όχι ψυχολογικής κούρασης, εξαιτίας του ρόλου.
Υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί στους θεατές του θεάτρου ; Δεδομένου ότι υπάρχει αμέση επαφή με τον ηθοποιό.
Με ενοχλεί να βγάζει κάποιος βίντεο η φωτογραφία. Μου έχει τύχει να σταματήσω την παράσταση και να απευθυνθώ ευγενικά στο κοινό για να συνεχίσω. Είναι άβολο. Έχει συμβεί σε παράσταση, την στιγμή που είχα έναν δραματικό μονόλογο μία κυρία να βγάζει βίντεο με φλας. Όταν έχεις αποφασίσει ότι θέλεις να παίξεις μαζί με το κοινό σου, είναι υποκριτικά λάθος, να μην εντάξεις όλα αυτά τα απρόοπτα, που μπορεί να συμβούν σε μία παράσταση.
Πως αισθάνεσαι που βλέπεις τον εαυτό σου σε μια οθόνη;
Αυτό που πρέπει να παλέψεις όταν είναι να δεις τον εαυτό σου τεράστιο είναι ότι εστιάζεις πολύ στα κακά σου. Καταρχάς θα δεις πράγματα που δεν θα σου αρέσουν στην φωνή σου, στην μούρη σου η ακόμα και το πως παίζεις. Μεγαλώνοντας θα βλέπεις περισσότερο την μεγάλη εικόνα και θα καταλάβεις ότι δεν πρέπει να εστιάζεις στα κακά σου που όλοι έχουμε. Αλλά σίγουρα αυτό που μπορώ να πω είναι ότι οι πρώτες αυτές εμπειρίες ήταν τρομακτικές.
Τι σε τρομάζει στην κοινωνία σήμερα;
Με τρομάζει περισσότερο από όλα το ποσό αργά έρχεται η οποιαδήποτε αλλαγή. Με στεναχωρεί το πόσες ήττες έχουμε σε ανθρωπιστικό επίπεδο τα τελευταία χρόνια και φοβάμαι αυτές οι ήττες δημιουργούν ένα πολύ λοξό συναίσθημα στον κόσμο ότι δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα όπως για παράδειγμα κατέβηκε παρά πολύς κόσμος για τα Τέμπη αλλά και πάλι δεν άλλαξε τόσο πολύ το σκηνικό όποτε όλες αυτές οι ήττες μας αναισθητοποιούν. Λέω στον εαυτό μου ότι όλες οι ιστορικές αλλαγές κάπως έτσι πρέπει να ήρθαν γιατί κανείς δεν ερχόταν με αυτοπεποίθηση σε έναν αγώνα ότι θα κερδίσει με την μια.
Υπήρξε κάποια συμβουλή στην αρχή της καριέρας σου από κάποιον άνθρωπο και το αφομοιώνεις μέχρι και σήμερα;
Συμβουλές έχω λάβει από δασκάλους όπως ο κύριος Καραζήσης που είναι ένας ηθοποιός που εκτιμώ βαθιά και τον είχα δάσκαλο. Μας είχε πει κάτι πολύ ωραίο. «Υποπτεύομαι βαθιά τους ηθοποιούς που πάνε χαρούμενοι να παίξουν», γιατί στην πραγματικότητα κάνουμε μια τόσο δύσκολη δουλειά και που υπάρχει τόσο μεγάλη κατάθεση δεν γίνεται να μην αισθάνεσαι λίγο φόβο, ένα μικρό κράτημα, δέος πριν πας να παίξεις. Αν δεν το νιώσεις αυτό κάτι δεν πάει καλά. Και κάτι ακόμα που έχω αφομοιώσει είναι κάτι που είχε πει ο Δημήτρης Ήμελλος που έφυγε από την ζωή φέτος, ήταν καθηγητής στο εθνικό αλλά δεν τον πρόλαβα εγώ ήταν σε μεγαλύτερα έτη αλλά μας είχε κάνει ένα τρίωρο σεμινάριο με όλα τα έτη το οποίο δεν θα το ξεχάσουμε ποτέ. Μας είχε πει το εξής: «το μεγαλύτερο στοίχημα στην υποκριτική είναι το πως θα παίξουμε μαζί». Δηλαδή αν παίξω εγώ τέλεια την τρομαγμένη και το κοινό να μην αντιδράσει έχω αποτύχει, η αντιστοίχως αν παίξω με πιο μέτρια μπάλα και το κοινό ανταποκριθεί τότε το χεις πετύχει. Και είναι κάτι που τα σκέφτομαι μέχρι και σήμερα.
