Ο Χρήστος Ντούλας είναι από εκείνες τις περιπτώσεις ανθρώπων που δεν περιορίζονται σε μία μόνο ιδιότητα. Ηθοποιός με έντονη σκηνική παρουσία αλλά και πρώην ποδοσφαιριστής, ξεκίνησε να κυνηγάει την μπάλα από τα έξι του χρόνια στον Άρη Πετρούπολης, ενώ έφτασε να παίξει επαγγελματικά για έξι μήνες στον Ατρόμητο Πειραιά .Τη φετινή σεζόν τον απολαύσαμε στη δραματική σειρά Διάφανη Αγάπη του ALPHA, ενώ το καλοκαίρι βρέθηκε σε περιοδεία με τον Λάκη Λαζόπουλο στην παράσταση Όταν Πέθανα. Σήμερα, συνδυάζει την αγάπη του για την τέχνη με το πάθος του για την αδρεναλίνη: θέατρο, extreme sports, νυχτερινά γυρίσματα και μια καθημερινότητα γεμάτη πειθαρχία και ένταση. Με απόλυτη ειλικρίνεια μιλά για το πώς αποφορτίζεται, για τη διαχείριση της δημοσιότητας αλλά και για τα όρια της οικειότητας με τον κόσμο. Ο κοινός παρονομαστής σε όλα; Η έντονη σωματική και ψυχική παρουσία, η ανάγκη να δοκιμάζει τον εαυτό του ξανά και ξανά.
Πώς μπήκε το θέατρο στη ζωή σου; Ήσουν από τα παιδιά που έπαιζαν σε σχολικές παραστάσεις ή το μικρόβιο ήρθε αργότερα; Ήθελες πάντα να γίνεις ηθοποιός ή σκεφτόσουν και κάτι άλλο;
Μπορώ να πω ότι αυτό το ταξίδι ξεκίνησε γύρω στα 17. Υπήρχαν κάποια κίνητρα πιο μικρός, δηλαδή γύρω στα 9-10, αλλά δεν είχαν εκδηλωθεί όλα τα ερεθίσματα για να μπορώ να πω ότι ενδιαφέρομαι και θέλω να ασχοληθώ με αυτό. Τα πρώτα ερεθίσματα είχαν να κάνουν με το θέατρο, σε κάτι σχολικές παραστάσεις. Δεν ήταν κάτι συγκεκριμένο όμως, ήταν περισσότερο αυτοσχεδιασμοί που γινόντουσαν σε καλοκαιρινές εκδηλώσεις στο σχολείο, όχι οι κλασικές χριστουγεννιάτικες ή του τέλους της χρονιάς. Από εκείνα τα πρώτα χρόνια δεν μου έχει μείνει κάτι πολύ συγκεκριμένο, αλλά σίγουρα υπήρχε μια πρώτη σπίθα. Οπότε, μετά, στα 18 είπα ότι θα κάνω αυτό.
Πριν πάρεις αυτή την απόφαση, υπήρχε κάτι άλλο που σε ενδιέφερε;
Ασχολούμουν πάρα πολύ με το ποδόσφαιρο. Το ξεκίνησα από έξι χρονών και ήμουν πολύ επικεντρωμένος σε αυτό. Μου άρεσε πάρα πολύ και, στην πραγματικότητα, αυτό ήταν το πρώτο μου όνειρο. Δεν είχα στο μυαλό μου κάτι άλλο, όπως να γίνω γιατρός, δικηγόρος ή δάσκαλος, ούτε είχα σκεφτεί την ιδέα να έχω ένα πτυχίο ως εναλλακτική. Ήμουν απόλυτα αφοσιωμένος σε αυτό που ήθελα, υπήρχε στοχοπροσήλωση.
Πώς αντέδρασαν οι γονείς σου όταν τους είπες ότι θέλεις να γίνεις ηθοποιός;
Οι γονείς μου ήταν άνθρωποι που μου έλεγαν “κάνε ό,τι θέλεις στη ζωή σου, αλλά να πάρεις και την ευθύνη”. Δηλαδή να ξέρεις ότι αυτό που θα κάνεις είναι επιλογή σου και να είσαι σίγουρος γι’ αυτό. Το αποφάσισα και το έκανα. Με το που τελείωσα το σχολείο, στα 18, είπα ότι θα δώσω σε δραματική σχολή, θα περάσω, θα τελειώσω και θα ασχοληθώ με αυτό.
Τι σε οδήγησε να επιλέξεις τη σχολή Βεάκη, πώς ήταν τα χρόνια εκεί; Ποιο μάθημα σου άρεσε περισσότερο και αν υπήρξε κάποιος που σε επηρέασε σημαντικά;
Επέλεξα τη σχολή Βεάκη γιατί ήθελα να ασχοληθώ με τη δραματική τέχνη. Τα χρόνια εκεί ήταν απαιτητικά, με μαθήματα κάθε μέρα από το πρωί μέχρι το βράδυ, περίπου 14 μαθήματα το εξάμηνο. Στη σχολή κάναμε αρκετές παραστάσεις, οι οποίες μας έδιναν πολύτιμη εμπειρία στο να δουλεύουμε ως ομάδα και να εφαρμόζουμε όσα μαθαίναμε. Το αγαπημένο μου μάθημα ήταν η υποκριτική και η κινησιολογία, καθώς βοηθούσαν και σε άλλες δραστηριότητες όπως το ποδόσφαιρο. Δυσκολεύτηκα στο μάθημα του σολφέζ, επειδή δεν είχα μουσική εμπειρία. Ο καθηγητής υποκριτικής Κώστας Μπερικόπουλος με βοήθησε πολύ, μαθαίνοντάς μου πειθαρχία και πώς να δουλεύω με το κείμενο.
Ως προς το θέατρο ,ποια ήταν η εμπειρία σου με την παράσταση «Όταν πέθανα» και η συνεργασία σου με τον Λάκη Λαζόπουλο;
Η συνεργασία ξεκίνησε με οντισιόν, την οποία πέρασα, και ο Λάκης ήταν παρών. Ήταν σημαντικό βήμα για μένα, γιατί κατάλαβα πώς δουλεύει κάποιος που έχει καταφέρει πολλά. Το έργο ήταν κωμωδία με πολιτικά και κοινωνικά μηνύματα, αλλά και με στόχο να κάνει το κοινό να γελάσει, κάτι πολύ δύσκολο. Μια αξέχαστη στιγμή ήταν όταν στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια παράστασης έπεσαν τα φώτα και ο ήχος, αλλά συνεχίσαμε όλοι μαζί και το κοινό το εκτίμησε.
Πώς ήταν η εμπειρία της περιοδείας με την παράσταση και η σχέση σου με την ομάδα;
Δεν είχα ξανακάνει περιοδεία και πέρασα πολύ ωραία με την ομάδα, που περιελάμβανε καταξιωμένους ηθοποιούς όπως την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου, τον Διονύση Ατζαράκη κ.ά. Δεν αντιμετώπισα δυσκολίες και μου έχει μείνει μια πολύ όμορφη ανάμνηση. Θα το ξαναέκανα σίγουρα.
Και να περάσουμε και στα τηλεοπτικά .Πώς προέκυψε ο ρόλος σου στη σειρά «Διάφανη Αγάπη» και τι σου αρέσει σε αυτόν;
Με προσέλαβαν μέσω οντισιόν, και ευχαριστώ όλη την παραγωγή και τον σκηνοθέτη Σπύρο Ρασιδάκη. Η σειρά είχε πολλές δυσκολίες λόγω εξωτερικών γυρισμάτων και καιρικών συνθηκών. Ο ρόλος μου δεν ήταν «καλό παιδί», αλλά κάποιος που μαζί με τον πατέρα του κάνει κακά πράγματα για να γίνει ισχυρότερος. Ο τηλεοπτικός μου πατέρας είναι ο Περικλής Κασσανδρινός, που με βοήθησε πολύ με συμβουλές.
Πώς διαχειρίστηκες τον ρόλο του «κακού» και πώς σου δόθηκε η κατεύθυνση από το σκηνοθέτη; Ποια είναι η ανταπόκριση του κοινού;
Υπήρχε μια δομή από το σκηνοθέτη, αλλά υπήρχε και ελευθερία διαμόρφωσης. Ο ρόλος είχε στοιχεία μοχθηρότητας και ήθελα να ξεπεράσω τον πατέρα μου σε αυτόν τον τομέα. Ο κόσμος δεν με έχει χαρακτηρίσει ακόμα «κακό», αλλά μου λένε ότι τους αρέσει η σειρά και ελπίζουν να γίνονται τέτοιες δουλειές.
Ποιες είναι οι βασικές διαφορές που νιώθεις όταν παίζεις μπροστά στην κάμερα σε σύγκριση με το σανίδι και το θέατρο; Πώς διαχειρίζεσαι τις δυσκολίες και τις συνεργασίες σε αυτές τις διαφορετικές συνθήκες;
Δεν υπάρχει διαφορά, αλλά σίγουρα υπάρχει και διαφορά. Προσαρμοζόμαστε. Ο ρόλος του ηθοποιού είναι να προσαρμόζεται σε κάθε κατάσταση. Στο σανίδι και στο θέατρο ό,τι φτιάχνεις γίνεται τη δεδομένη στιγμή· αν γίνει λάθος, συνεχίζεις. Στην τηλεόραση, σε μία σειρά, μπορείς να σταματήσεις και να διορθώσεις λάθη για να το κάνεις καλύτερο. Η συνεργασία είναι το παν και στις δύο περιπτώσεις , αν υπάρχει καλή συνεργασία, το αποτέλεσμα θα είναι καλό. Δεν έχω αντιμετωπίσει δυσκολίες με ανθρώπους ή συνεργασίες. Εγώ προσωπικά είμαι αρκετά προσαρμοστικός άνθρωπος, βάζω τα όριά μου, αλλά δείχνω ότι η δουλειά μου είναι σοβαρή και πρέπει να γίνει. Αν κάποιος βάλει τα όριά του και δεν θέλει να συνεργαστεί, τότε δυσκολεύει η κατάσταση, αλλά προσπαθώ πάντα να κρατάω την ισορροπία ώστε η δουλειά να προχωρά.
Παράλληλα με την υποκριτική, παίζεις και ποδόσφαιρο. Ποιες είναι οι ομοιότητες και οι διαφορές που βλέπεις ανάμεσα στο θέατρο και το ποδόσφαιρο; Πώς συνδυάζεις αυτές τις δύο δραστηριότητες;
Παίζω ποδόσφαιρο, αλλά όχι πια επαγγελματικά, γιατί έχω αφοσιωθεί περισσότερο στο θέατρο. Το ποδόσφαιρο έχει κινδύνους· εγώ τραυματίστηκα σε έναν αγώνα και αυτό με άφησε πίσω σε κάποια κομμάτια της δουλειάς μου. Ωστόσο, το ποδόσφαιρο και το θέατρο έχουν έναν κοινό παρανομαστή: δουλεύεις σε ομάδα και πρέπει να φέρεις καλό αποτέλεσμα. Στο ποδόσφαιρο παίζεις για τη νίκη, στο θέατρο για να προσφέρεις μια ωραία εμπειρία στο κοινό. Και στα δύο χρειάζεται ομαδικότητα και συνεργασία. Η αδρεναλίνη είναι πιο έντονη στο ποδόσφαιρο γιατί η ήττα πονάει περισσότερο, ενώ στο θέατρο η αδρεναλίνη είναι δημιουργική και δεν πρέπει να σε καταβάλλει, αλλιώς χάνεται το νόημα. Έχουμε επίσης αναπτύξει μηχανισμούς για να αντιμετωπίζουμε απρόοπτα, όπως όταν έφυγαν τα φώτα στη σκηνή, και συνεχίζουμε.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που αντιμετωπίζουν σήμερα οι νέοι ηθοποιοί στην Ελλάδα και τι θα συμβούλευες κάποιον που ξεκινά τώρα την καριέρα του στο θέατρο;
Σίγουρα το βασικό κομμάτι είναι η πειθαρχία. Πρέπει να είσαι πειθαρχημένος για να μπορείς να μπεις και να αντέξεις σε αυτόν τον χώρο. Σε όλες τις δουλειές υπάρχει αυτό, όμως το θέατρο έχει τη δική του μορφή πειθαρχίας, γιατί δεν είναι μια δουλειά που απλά ξεκινάς στις 9 και τελειώνεις στις 5. Περιλαμβάνει πρόβες που μπορεί να κρατήσουν παραπάνω, προσωπική μελέτη για τον ρόλο σου, και αφοσίωση που πολλές φορές ξεπερνά τα ωράρια. Επίσης, η κατάσταση στην Ελλάδα είναι δύσκολη οικονομικά και γενικά για κάποιον που ξεκινά τώρα, χρειάζεται γερό στομάχι για να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες. Το πιο σημαντικό είναι να έχεις έναν ξεκάθαρο στόχο και να τον ακολουθείς πιστά, χωρίς να χάνεις την πίστη σου. Παράλληλα, η αυτοπεποίθηση είναι απαραίτητη σε αυτή τη δουλειά, αλλά πρέπει να αποφεύγεται η έπαρση. Η αυτοπεποίθηση βοηθά να σταθείς στα πόδια σου, να αντέξεις τις δυσκολίες και να συνεργαστείς, ενώ η έπαρση μπορεί να σε βλάψει και να σε απομακρύνει από τη σωστή πορεία.
Αν έπρεπε να διαλέξεις ανάμεσα σε ποδόσφαιρο και υποκριτική, ποιο θα κρατούσες και γιατί;
Τη δεδομένη στιγμή θα κρατούσα το θέατρο, την υποκριτική δηλαδή. Το ποδόσφαιρο έχει ένα συγκεκριμένο ηλικιακό όριο , μπορείς να παίζεις μέχρι μια ηλικία, μετά μπορείς μόνο να γίνεις προπονητής. Εγώ όμως τώρα προσανατολίζομαι στο θέατρο.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεσαι να παίξεις στο θέατρο ή την τηλεόραση;
Δεν έχω σκεφτεί κάποιο συγκεκριμένο ρόλο. Νομίζω όμως πως στην Ελλάδα λείπει το στοιχείο της δράσης , κάτι που βλέπουμε σε αμερικάνικες παραγωγές. Θα ήθελα να συμβάλω ώστε να γίνει κάτι τέτοιο εδώ, είτε ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτης, ειδικά σε ταινίες δράσης. Γενικά, είμαι άνθρωπος που μου αρέσουν οι τρέλες και η αδρεναλίνη, όπως ελεύθερη πτώση ή bungee jumping, οπότε θα ήθελα να βάλω αυτή την ενέργεια στη δουλειά μου.
Όλοι θέλουν να κάνουν μεγάλους ρόλους, όπως ο Άμλετ. Εσύ;
Όλοι το θέλουν, φυσικά, αλλά το θέμα είναι αν μπορείς να τον κάνεις καλά. Δεν έχω σκεφτεί να πω ότι θα ήθελα συγκεκριμένα έναν κλασικό ρόλο, αλλά σίγουρα είναι πρόκληση.
Μετά από μια παράσταση, πώς αντιμετωπίζεις τους ανθρώπους που σε πλησιάζουν; Θέλεις παρέα ή προτιμάς σιωπή;
Υπάρχουν μέρες που θέλω να βγω, να συζητήσω με φίλους, να εκτονωθώ και να μοιραστώ εμπειρίες. Άλλες μέρες προτιμώ να πάω σπίτι, να ησυχάσω και να μείνω μόνος μου.
