Σχεδόν όλα τα κομμάτια μου δεν μ’ αρέσουν μετά από καιρό.
Δ.: Για ποιον τραγουδιστή θα θέλατε να γράψετε και δεν θα μας πέρναγε ποτέ από το μυαλό;
Σ.Κ.: Υπάρχει ένας έξοχος βαρύτονος Γεωργιανός, ο Γκότσα Αμπουλάτζε.Γράφει και ο ίδιος τραγούδια. Με έχει συγκινήσει πάρα πολύ η φωνή του.
Δ.: Για ποιον μεγάλο τραγουδιστή δεν θα γράφατε;
Σ.Κ.: Θα έγραφα για οποιονδήποτε καλό τραγουδιστή. Δεν έχω στεγανά.
Δ.: Στίχος, μουσική, ερμηνεία: τι είναι πιο σημαντικό σε ένα τραγούδι;
Σ.Κ.: Πρέπει ο στίχος να μιλάει, να είναι ουσιαστικός. Χωρίς τον στίχο δεν μπορεί να σταθεί ένα καλό τραγούδι. Βεβαίως η μελωδία και βεβαίως η ερμηνεία, αλλά εν αρχή ην ο λόγος.
Δ.: Κάποιο κομμάτι σας που δεν σας αρέσει;
Σ.Κ.: Κοιτάχτε, σχεδόν όλα μ’αρέσουν την ώρα που γίνονται και σχεδόν όλα δεν μ’αρέσουν μετά από καιρό. Μετά από πολύ καιρό έρχονται και με ξανασυναντάνε αυτά που αξίζουν και τότε έχω και εγώ την χαρά να τα ανακαλύπτω από την αρχή. Να ακούω μια εισαγωγή, ας πούμε, και να λέω «Αχ, καλός είμαι εδώ».
Θα ήθελα να γευτώ την καθημερινότητα του 5ου αιώνα π.Χ.
Δ.: Θεωρείτε ότι οι παλαιότεροι καλλιτέχνες πρέπει να έχουν ρόλο συμβουλάτορα προς τους νεότερους;
Σ.Κ.: Είναι πάρα πολύ βαρετό αυτό το πράγμα. Ιδιαίτερα για αυτούς που αποδέχονται την συμβουλή. Πρέπει να βρίσκεις πάντα τρόπο να βοηθήσεις χωρίς να επιβάλλεις. Επίσης, έχει πάρα πολύ ενδιαφέρον να δεις μέσα από την ελευθερία που παρέχεται στον νεότερο τι μπορεί να γεννηθεί.
Δ.: Τι μπορεί να σας κάνει να βαρεθείτε στην καθημερινότητα και τι στην τέχνη;
Σ.Κ.: Η ρουτίνα. Η επανάληψη. Το copy paste. Και στις δύο περιπτώσεις.
Δ.: Εκτός από μουσικός, ποιο επάγγελμα θα θέλατε να κάνετε αλλά θεωρείτε ότι δεν θα μπορούσατε;
Σ.Κ.: Δεν θά’θελα κάτι άλλο, μ’αρέσει αυτό που μού’λαχε.
Δ.: Αν μπορούσατε να ταξιδέψετε σε μια άλλη εποχή, ποια θα ήταν αυτή;
Σ.Κ.: Θα ήθελα να διακτινιστώ, η αλήθεια είναι, στον 5ο αιώνα π.Χ. Θα ήθελα να γευθώ την καθημερινότητα αυτή. Γι’αυτό και η σχέση μου με τα κείμενα της εποχής αυτής είναι και πάρα πολύ στενή. Τα κατανοώ σχεδόν απολύτως στη γλώσσα τους.
Ο Μαρξ έχει χρεωθεί κάτι παραπάνω από την αληθινή ερωτική του υπόσταση.
Δ.: Έχετε δηλώσει panerotic, άνθρωπος της πνευματικότητας, και κομμουνιστής. Πόσο εύκολα συγκεράζονται αυτές οι τρεις ταυτότητες;
Σ.Κ.: Όλα αυτά απλώς απορρέουν από τις συμπεριφορές μου. Και επίσης αντιπαθώ τρομερά τις ετικέτες. Και στις τρεις αυτές ιδιότητες που μου λέτε οι προσωπικές μου επιλογές χωράνε πολύ νερό. Πολλά «ναι μεν, αλλά». Γι’αυτό πάντα προτιμώ την ελευθερία της επόμενης μέρας.
Δ.: Ποια προσωπικότητα της ιστορίας θεωρείτε παρεξηγημένη;
Σ.Κ.: Τον Μαρξ. Έχει χρεωθεί κάτι πιο βαρύ από την αληθινή ερωτική του υπόσταση.
Δ.: Ποια προσωπικότητα της ιστορίας θεωρείτε υπερεκτιμημένη;
Σ.Κ.: Οι βασιλιάδες γενικά είναι πρόσωπα – με εξαιρέσεις, φυσικά – που δε μου γεννούν καμία βεβαιότητα. Τους βλέπω πάντα με τρελή καχυποψία.
Δ.: Τοποθετείστε ευθαρσώς για τα πολιτικά πρόσωπα και πράγματα. Κάποια πολιτική σας τοποθέτηση για την οποία έχετε μετανιώσει;
Σ.Κ.: Κοιτάχτε, αυτά είναι ρευστά. Πολλές φορές δίνουμε μεγαλύτερη σημασία από ό,τι πρέπει και πολλές φορές έχουμε ένα ενισχυμένο πάθος όταν γενικά διαπιστώνουμε ότι υπάρχει μία κακοποίηση της καθημερινότητας από πανάθλιες εξουσίες. Μ’αρέσει να υπερασπίζομαι τα πράγματα που έχω ταχθεί και στηρίξει. Παρ’όλα αυτά, θα με δείτε να μην τραβάω κανένα ζόρι αν πρέπει να αλλάξω ματιά επειδή βλέπω κάτι που δε μ’αρέσει καθόλου σ’αυτό που χτες υπερασπίστηκα.
Δ.: Ποιο είναι το ιδανικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα για εσάς;
Σ.Κ.: Ελεύθερη δημοκρατική κοινωνία. Μεροκάματα που να επιτρέπουν στον άνθρωπο να ζήσει αξιοπρεπώς. Ελεύθερος χρόνος.
Η σάτιρα δεν πρέπει να έχει όρια. Πρέπει να έχει γούστο.
Δ.: Τι θα εξαλείφατε από τον κόσμο;
Σ.Κ.: Την κακία.
Δ.: Θα γινόσαστε πολιτικός;
Σ.Κ.: Ποτέ. Είναι συνώνυμο του ψεύδους. Αναγκάζεσαι να πεις ψέματα θες, δεν θες.
Δ.: Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο;
Σ.Κ.: Μα τον αλλάζει, γι’αυτό και είναι ο ρόλος της τόσο αγαπημένος. Για σκεφτείτε έναν κόσμο χωρίς μουσική.
Δ.: Τι δεν έχετε κάνει στην μουσική που θα θέλατε να κάνετε;
Σ.Κ.: Τα περισσότερα τα έχω δοκιμάσει. Με απασχολεί πάντα ο ήχος που έρχεται από ένα αντικείμενο, ένα κελάηδισμα, ένα τρίξιμο. Μια φορά, αντί για ντραμς, γεμίσαμε έναν ντενεκέ με σπασμένα πιάτα και τον χτύπαγα με έναν κόπανο. Ήταν άλλο συναίσθημα.
Δ.: Η σάτιρα έχει όρια;
Σ.Κ.: Η σάτιρα είναι σάτιρα. Νομίζω δεν πρέπει να έχει όρια. Πρέπει, όμως, να έχει γούστο.
Δ.: Χωρίς τι και χωρίς ποιον δεν θα μπορούσατε να σκεφτείτε την ζωή σας;
Σ.Κ.: Χωρίς μουσική και χωρίς θέατρο, και χωρίς την Λίνα.
Δ.: Ετοιμάζετε τώρα κάτι που να σας έχει ενθουσιάσει;
Σ.Κ.: Ναι. Όχι ένα, πολλά. Δεν θα πω,σόρυ.
