Πώς βιώνετε την ιδιότητα του ηθοποιού;
Είναι πραγματικά ένα όμορφο επάγγελμα. Δεν είναι απλώς δημιουργικό· σχετίζεται άμεσα με τον άνθρωπο, με τον πυρήνα του. Το θεωρώ, λοιπόν, ένα βαθιά ανθρωποκεντρικό λειτούργημα. Από την άλλη, οι δυσκολίες είναι υπαρκτές: υπάρχουν στιγμές που δεν βρίσκεις δουλειά, άλλες που πρέπει να κάνεις πράγματα που δεν επέλεξες, γιατί δεν είναι όλα στο χέρι μας. Στην Ελλάδα του σήμερα είναι απαιτητικό να βρεις τον χώρο σου, αλλά όχι ακατόρθωτο.
Η οικογένειά σας σας στήριξε στην καλλιτεχνική σας πορεία;
Ναι, και μάλιστα χωρίς να είναι ιδιαίτερα κοντά στις τέχνες. Δεν είχαμε καλλιτεχνικές παραδόσεις, αλλά υπήρχε πάντα σεβασμός στην προσωπική επιλογή. Προτιμώ αυτό το περιβάλλον από μια πιεστικά «καλλιτεχνική» οικογένεια που θα μου υπαγόρευε το πώς και το πού να κινηθώ. Σ’ αυτό το επάγγελμα χρειάζεται να πειραματιστείς, να ρισκάρεις και να επιβιώσεις. Ήμουν τυχερή που είχα χώρο να κινηθώ ελεύθερα.
Ποια είναι η διαδικασία προετοιμασίας για έναν ρόλο;
Θεωρώ ότι τηλεόραση, θέατρο και σινεμά λειτουργούν με τόσο διαφορετικούς όρους, που θα μπορούσαν να είναι ξεχωριστά επαγγέλματα. Στις δραματικές σχολές, η εκπαίδευση εστιάζει κυρίως στο θέατρο. Έτσι, για να μάθεις να δουλεύεις μπροστά στην κάμερα, συχνά πρέπει να το μάθεις στην πράξη. Στο θέατρο, ευτυχώς, δεν είμαστε μόνοι· δουλεύουμε ομαδικά, και όταν έχεις καλούς σκηνοθέτες, σου προσφέρουν εργαλεία και υλικό για να μελετήσεις. Εγώ προσωπικά ξεκινώ πάντα με ζέσταμα – σωματικό και φωνητικό –, μουσική, και μια εσωτερική εστίαση. Ο κάθε ηθοποιός έχει τη δική του μικρή «τελετουργία» πριν ανέβει στη σκηνή.
Προτιμάτε τηλεόραση ή θέατρο;
Το θέατρο με γεμίζει περισσότερο. Μου προσφέρει χρόνο να δουλέψω, να προσεγγίσω πιο ουσιαστικά τον ρόλο. Η τηλεόραση, από την άλλη, με έχει διδάξει όσα δεν έμαθα στη σχολή. Είναι ένα σχολείο από μόνη της. Όμως, επειδή ο προγραμματισμός είναι πάντα ρευστός, μπορεί να βρεθείς να κάνεις και τα δύο ταυτόχρονα – το έχω ζήσει. Αν πρέπει να επιλέξω, θα το κάνω βάσει των συνεργατών. Η χημεία με τους ανθρώπους μετράει περισσότερο απ’ όλα.
Έχετε απορρίψει δουλειές λόγω κακής συνεργασίας;
Ναι, και δεν το μετανιώνω. Δεν μπορούμε να γνωρίζουμε από την αρχή με ποιους ταιριάζουμε. Εγώ θέλω να δουλεύω με ανθρώπους που με σέβονται και με εμπνέουν, όχι απλώς να βρίσκομαι σε μια δουλειά. Αν δεν είμαι καλά ψυχικά, αυτό φαίνεται και στη σκηνή και στην κάμερα.
Το ταλέντο ή η επιμονή κάνει τη διαφορά;
Το ταλέντο για μένα είναι αυτό που προκύπτει από τη δουλειά. Δεν είχα από την αρχή φωνή τραγουδιστή ή σώμα χορευτή, όπως κάποιοι συμφοιτητές μου. Αυτό όμως δεν με εμπόδισε· βρήκα τα δυνατά μου σημεία και τα δούλεψα. Πρέπει να παραμένεις σε εγρήγορση, ακόμα και όταν δεν εργάζεσαι ενεργά. Η προετοιμασία δεν σταματά ποτέ.
Τι σας ανησυχεί στην εποχή που ζούμε;
Με θλίβει πόσο αργά αλλάζουν τα πράγματα. Οι συνεχείς ήττες σε κοινωνικό και ανθρωπιστικό επίπεδο μάς έχουν κάνει κυνικούς. Οι κινητοποιήσεις για τα Τέμπη, για παράδειγμα, δεν έφεραν το αποτέλεσμα που περιμέναμε. Νιώθω ότι αυτό μας αναισθητοποιεί. Πρέπει να υπενθυμίζουμε στον εαυτό μας ότι οι μεγάλες αλλαγές έρχονται από τη συσσώρευση αγανάκτησης και αγώνα, όχι από βεβαιότητες. Με προβληματίζει, επίσης, η παραπληροφόρηση· ενώ η πληροφορία είναι παντού, είναι δύσκολο να τη διακρίνεις καθαρά.
Σας ενοχλεί κάτι όταν βρίσκεστε επί σκηνής;
Βεβαίως. Το πιο ενοχλητικό είναι να τραβούν φωτογραφίες ή βίντεο κατά τη διάρκεια της παράστασης ειδικά με φλας. Μου έχει τύχει να σταματήσω την παράσταση και να απευθυνθώ ευγενικά στο κοινό για να συνεχίσω. Είναι άβολο. Επίσης, οι ψίθυροι και οι συνομιλίες αποσυντονίζουν, ιδιαίτερα όταν υπάρχει απευθείας επικοινωνία με το κοινό, όπως στους μονολόγους.
Υπάρχει κάποιος ρόλος που ονειρεύεστε;
Πιο πολύ από το να υποδυθώ έναν ρόλο, με απασχολεί να γράψω κάτι που να με αφορά. Αν αυτό το παίξει κάποιος άλλος, δεν πειράζει. Το ζητούμενο είναι να δημιουργήσω κάτι που θα ήθελα να δω να ζωντανεύει στη σκηνή.
Πιστεύετε ότι το θέατρο ή γενικά η τέχνη μπορεί να επηρεάσει την κοινωνία;
Ναι, και μάλιστα σε πολλά επίπεδα. Το θέατρο έχει τεράστια γκάμα και χωράει τα πάντα. Είναι ένα μέσο βαθιά συμπεριληπτικό. Δεν χρειάζεται να είναι πάντα κοινωνικά στρατευμένο· ακόμα και τα κλασικά έργα μπορούν να μιλήσουν για το σήμερα. Ο θεατής στο θέατρο είναι ασφαλής – ξέρει ότι βλέπει κάτι που δεν τον απειλεί άμεσα, κι έτσι μπορεί να δεχτεί αλήθειες και ερωτήματα που σε άλλες συνθήκες δεν θα ανεχόταν. Μέσα από τις ιστορίες, μπορούμε να δημιουργήσουμε χώρο για σκέψη, συναισθηματική συμμετοχή, και ίσως αλλαγή.
