Ο Σταύρος Λίτινας είναι σκηνοθέτης, χορογράφος, χορευτής, αρχιτέκτονας και
σκηνογράφος. Σπούδασε αρχιτεκτονική στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.
Είναι ιδιοκτήτης του θεάτρου Arroyo και ασχολείται με τον χορό φλαμένκο και έχει την
ομώνυμη σχολή χορού. Στη συνέντευξη μας μιλάει για τα πρώτα του βήματα στον
καλλιτεχνικό χώρο τα εμπόδια που συνάντησε αλλά και τις συμβουλές που δίνει στα νέα
παιδιά που θέλουν ασχοληθούν με τον καλλιτεχνικό κόσμο.
Πως ξεκίνησε η καριέρα σας στο χώρο του χορού και της σκηνοθεσίας ;
Ξεκίνησα με τον ελληνικό παραδοσιακό χορό που ήταν για μένα ένα μέσο μη λεκτικής
επικοινωνίας, μια φυγή, μια ανάγκη να εκφραστώ με το σώμα μου. Μεγάλωσα σε μία
συντηρητική οικογένεια, όπου δεν υπήρχε λεκτική έκφραση συναισθημάτων, και αυτό
λειτούργησε ως μονόδρομος για να εκφράζω αυτό που νιώθω με χορό. Όταν πέρασα στην
αρχιτεκτονική σχολή στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και βρέθηκα στην Αθήνα,
ασχολήθηκα με διάφορα είδη χορού και κατέληξα στο φλαμένγκο, που ήταν αυτό που μου
άρεσε πιο πολύ.
Ποια είναι τα κύρια θέματα που αναδεικνύετε μέσα από τα έργα σας ;
Με απασχολούν πάρα πολύ οι σχέσεις εξουσίας. Αυτός είναι ο βασικός άξονας που επιλέγω
τα έργα που ανεβάζω. Μέσα από το κλασσικό ρεπερτόριο επιλέγω έργα που μιλούν και
εμβαθύνουν πχ στον τρόπο που κάποιος μπορεί να χειριστεί τον άλλον και να του
επιβληθεί.
Ποια έργα θεωρείτε σημαντικά στην καριέρα σας και γιατί ;
Δεν ξέρω αν υπάρχουν έργα περισσότερο ή λιγότερο σημαντικά… Αγαπώ πολύ το πρώτο
έργο το οποίο έδωσε και το στίγμα στη δουλειά μου, το Δεσποινίς Τζούλια του Α.
Στρίντμπεργκ αλλά και το Κουαρτέτο του Χ. Μίλλερ.
Έχετε συναντήσει εμπόδια και πως τα ξεπεράσατε ;
Η μεγαλύτερη δυσκολία είναι να σε εμπιστευτεί ο κόσμος, ότι μπορείς δηλαδή να
ανεβάσεις ένα κλασσικό έργο χωρίς λόγια, μόνο με χορό, το οποίο θα παρακολουθήσει και
θα καταλάβει. Οι θεατές λειτουργούν κυρίως εγκεφαλικά. Το μεγάλο στοίχημα είναι να
κάνεις κάτι το οποίο να προσλαμβάνεται με τις αισθήσεις και να είναι κατανοητό. Μετά
από τόσα χρόνια, υπάρχει κοινό το οποίο παρακολουθεί φανατικά τις παραστάσεις μας.
Αυτό συμπαρασύρει κι άλλο κόσμο και έτσι δημιουργείται μία σχέση εμπιστοσύνης.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σας καλλιτέχνης –σκηνοθέτης ;
Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που θαυμάζω. Ενδεικτικά αναφέρω τον Δημήτρη
Παπαϊωάννου, τον Λευτέρη Βογιατζή, το Στάθη Λιβαθινό, την Άντζελα Μπρούσκου…
.
Πως επιλέγετε τα έργα σας κάθε φορά ;
Ξεκινάω πάντα από το κείμενο. Μετά προσεγγίζω το συγγραφέα στο σύνολο του
διαβάζοντας τα βιβλία του αλλά και αναλύσεις που έχουν γραφτεί γι αυτόν. Στη συνέχεια
ξεκινά η διαδικασία της μεταγραφής στη γλώσσα του χορού.
Η προσωπική σας ζωή σας επηρεάζει την καλλιτεχνική σας ;
Προσπαθώ να μην επηρεάζει η προσωπική μου ζωή την καλλιτεχνική, όσο αυτό είναι
δυνατό, γιατί είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Δεν μου αρέσει να αφηγούμαι πράγρατα
από την προσωπική μου ζωή, αλλά να επικοινωνώ τη σκέψη και τους προβληματισμούς
μου με όχημα το έργο του συγγραφέα.
Πόσο εύκολο είναι να κάνετε τόσα πράγματα μαζί να είστε ιδιοκτήτης σε θέατρο
αρχιτέκτονας και ηθοποιός ;
Δεν έκανα ποτέ ένα πράγμα. Μπορεί να έχω πχ μια αρχιτεκτονική μελέτη σε εξέλιξη και
παράλληλα να κάνω πρόβα ή να έχω παράσταση. Με κάποιο περίεργο τρόπο όλα
λειτουργούν συμπληρωματικά. Δε βιάζομαι να δημιουργήσω ένα έργο, μια παράσταση και
έτσι δε βάζω χρονικά όρια. Όταν αισθανθώ ότι κάτι είναι ώριμο το παρουσιάζω.
Πως βλέπετε το μέλλον του χορού στην Ελλάδα ;
Ο κόσμος αγαπάει πολύ το θέατρο αλλά ο χορός είναι σε δεύτερη μοίρα. Το ελληνικό κοινό
έχει μια έντονη θεατρική ταυτότητα. Ο χορός (συγκεκριμένα είδη) ακολουθεί πολύ αργά.
Λάτιν, φλαμένκο, χορός της κοιλιάς και πολλά άλλα είδη είναι σχεδόν ανύπαρκτα σε
επίπεδο δημιουργικής παραστατικών τεχνών.
Ποιο έργο σας έχει δυσκολέψει περισσότερο ;
Δεν μπαίνω ποτέ προετοιμασμένος στη διαδικασία παραγωγής μιας παράστασης.
Παραμένω ανοικτός και ουδέτερος απέναντι στο συγγραφέα και το έργο του μέχρι να
μπορέσω να σχηματίσω τη δική μου οπτική. Μπορεί να διαβάζω για αρκετό καιρό και στο
τέλος η μεταγραφή του έργου σε χορό να είναι αδύνατη. Έτσι λειτουργώ με μια απορία
μέχρι ο δρόμος να «αποκαλυφθεί» και το έργο να μπει στη διαδικασία της μεταγραφής. Ο
βασιλιάς Ληρ του Σαίξπηρ ήταν από τα πιο δύσκολα έργα ασχολήθηκα μέχρι τώρα. Ο
κόσμος το αντιμετώπισε με μεγάλο ενθουσιασμό. Ήταν όμως για μένα ένα δύσκολο
εγχείρημα, καθώς είναι ένα έργο βασισμένο κυρίως στον λόγο.
Τι συμβουλή θα δίνατε σε ένα νέο άτομο ;
Να διαβάζει! Ο κόσμος της τέχνης περνά στο χώρο της έκφρασης αποφεύγοντας πολλές
φορές το χώρο της γνώσης. Τα ερεθίσματα σήμερα προέρχονται κυρίως μέσω της
τεχνολογίας, παρέχοντας μια ευκολία που μας απομακρύνει λίγο από τη διαδικασία της
ουσιαστικής μελέτης.
Υπάρχει χώρος για νέους ανθρώπους ;
Νομίζω ότι πάντα υπάρχει χώρος για να εκφράσει κάποιος αυτό που θέλει. Σίγουρα
υπάρχουν δυσκολίες π.χ οικονομικές, όμως πάντα υπάρχει χώρος για νεότερους
ανθρώπους , ειδικά όταν έχουν κάτι να πουν.
