Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης μας επισκέφθηκε στο Ant1MediaLab για μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης. Ο γνωστός ηθοποιός και φωτογράφος μίλησε για το “Blue Train” στο οποίο πρωταγωνιστεί αυτόν τον καιρό, για την τέχνη της υποκριτικής γενικότερα και μας έδωσε μια ιδέα για το τι συμβαίνει στα παρασκήνια της ζωής του. Για όσους δεν γνωρίζουν το “Blue Train” έχει να κάνει με τον Μιχάλη, έναν 45χρονο ομοφυλόφιλο τον οποίο δεν αποδέχεται η οικογένειά του. Η παράσταση τον δείχνει να συναναστρέφεται με 4 άτομα της ζωής του, εξερευνώντας το πολύ συχνό κοινωνικό φαινόμενο της ηλικιακής κρίσης.
Ο Μιχάλης του ¨Blue Train” αντιμετωπίζει κρίση συνειδητοποιώντας την μοναξιά της ζωής του και “ενηλικιώνεται” πολύ αργότερα από το φυσιολογικό. Έχεις αντιμετωπίσει παρόμοια κρίση στη ζωή σου;
Εγώ προσωπικά είμαι πάρα πολύ κοντά στον Μιχάλη, σαν άνθρωπος. Έχω τα δικά μου θέματα με την ενηλικίωση, την σταδιοδρομία αλλά και την αποδοχή από τους γονείς μου. Το λέω ανοιχτά επειδή θεωρώ ότι είναι οκέι να συμβαίνει αυτό σε έναν άνθρωπο και ότι είναι ένα σύμπτωμα της κοινωνίας μας. Όλοι αντιμετωπίζουμε παρόμοια προβλήματα με τον Μιχάλη. Το νόημα της παράστασης και το μήνυμα που θέλω να περάσει μέσα από αυτή είναι ότι είναι καλό να αποδεχόμαστε ότι έχουμε πρόβλημα και να μην φοβόμαστε να ζητάμε βοήθεια από τους συνανθρώπους μας.
Όταν στο τέλος της παράστασης ο Μιχάλης κάνει τελικά το βήμα να ζητήσει για πρώτη φορά βοήθεια και παίρνει τηλέφωνο το ακαθόριστο πρόσωπο της επιλογής του, εσύ ποιο πρόσωπο πιστεύεις ότι καλεί;
Εγώ προσωπικά πιστεύω και φαντάζομαι ότι παίρνει τηλέφωνο τον πατέρα του. Είναι ένα πρόσωπο που δεν υπάρχει σαν ρόλος στην παράσταση. Ο Μιχάλης αναφέρεται σε αυτόν μονάχα ως σύζυγο της μητέρας του και δεν τον αποκαλεί ποτέ μπαμπά. Η σχέση του με τον πατέρα του επομένως είναι σε κακή κατάσταση και η επισκευή αυτής μπορεί να αποτελέσει μέρος της αλλαγής πορείας που φαίνεται να κάνει στο τέλος. Ίσως να παίζει ρόλο και η δική μου σχέση με τον πατέρα μου που με βοηθάει να το φανταστώ. Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει τέτοια ρήξη φυσικά αλλά ένα αγόρι πάντα έχει την ανάγκη για αποδοχή από την πατρική φιγούρα της ζωής του. Μάλιστα υπάρχει μία στιγμή στην παράσταση που ο Μιχάλης ρωτάει την μητέρα του σχετικά με την υγεία του πατέρα. Πως είναι η καρδιά του, ρωτάει συγκεκριμένα. Εμένα ο μπαμπάς μου έκανε πραγματικά τριπλό bypass πριν λίγο καιρό. Αυτή η ατάκα ξαφνικά ζωντάνεψε μέσα μου τότε.
Ταυτίστηκες πολύ με τον ρόλο στην προκειμένη περίπτωση, πως το διαχειρίζεσαι όταν δεν μπορείς να ταυτιστείς με κάποιον χαρακτήρα που υποδύεσαι;
Θέλοντας και μη, όλοι οι άνθρωποι είμαστε όλα. Εφόσον έχει υπάρξει μία γυναίκα που έχει σκοτώσει τα παιδιά της, τότε εν δυνάμει όλες οι γυναίκες μπορούν να σκοτώσουν τα παιδιά τους. Υπάρχει το συλλογικό ασυνείδητο το οποίο μας επιτρέπει όλους, σχεδόν ανεπαίσθητα, να ανακαλέσουμε συναισθήματα και ερεθίσματα τα οποία δεν έχουμε βιώσει ποτέ στην πραγματικότητα. Έτσι γίνεται η δουλειά του ηθοποιού. Το πιο σημαντικό είναι πάντα η ειλικρίνεια. Ακόμα κι αν παίζεις τον χειρότερο εγκληματία πρέπει να πιστεύεις στον χαρακτήρα σου, να μην τον υπονομεύεις. Έτσι πάντα βρίσκουμε κομμάτια ρόλων με τα οποία μπορούμε να ταυτιστούμε.
Ποιες δυσκολίες αντιμετώπισες για να πετύχεις το τελικό αποτέλεσμα στο “Blue Train”?
Μία δυσκολία της συγκεκριμένης παράστασης είναι ότι βρίσκομαι πάνω στην σκηνή και μιλάω συνεχώς επί 1μιση ώρα. Είναι δύσκολο να παραμείνω απόλυτα ειλικρινής καθ’ όλη τη διάρκεια. Επίσης επειδή η παράσταση είναι δυαδική και οι πρόβες γινόντουσαν τμηματικά αντιμετώπισα ένα πρόβλημα συνοχής κατά το στάδιο της παραγωγής. Δηλαδή αρχικά έκανα πρόβες τμήματα στα οποία μιλούσα στο κάθε ένα με τον έκαστο συνάδελφο και μόνο. Όταν ήρθε η ώρα να ενωθούν όλα τα τμήματα στην γενική πρόβα συνειδητοποίησα ότι ήμουν 4 διαφορετικά άτομα ανάλογα με τον ποιόν είχα απέναντί μου. Έπρεπε να βρω τρόπο να συνδέσω όλες τις πτυχές του χαρακτήρα μου για να ρέει από την μια σκηνή στην άλλη με πιο φυσικό τρόπο.
Πως συγκρίνεις την προετοιμασία για ένα θεατρικό με αυτήν για έναν ρόλο τηλεόρασης;
Είναι πολύ πιο δύσκολο να θυμάμαι στο θέατρο τα λόγια του κειμένου ενώ στην τηλεόραση τα μαθαίνω κατευθείαν. Είναι φοβερό πως λειτουργεί ο εγκέφαλος. Επειδή στην τηλεόραση τα λόγια τα μαθαίνεις, τα χρησιμοποιείς και τα ξεχνάς, χρησιμοποιείται ένα εφήμερο κομμάτι της μνήμης. Στο θέατρο όμως τα λόγια μένουν μαζί σου, συνυπάρχεις με αυτά στην πορεία και ως αποτέλεσμα είναι πολύ πιο δύσκολο να τα μάθω.
Τι προτιμάς τηλεόραση ή θέατρο;
Το θέατρο είναι η απάντηση, ξεκάθαρα. Ωστόσο βρίσκομαι αυτόν τον καιρό σε μία φάση που αν έπρεπε να κάνω μία μόνο δουλειά θα διάλεγα τηλεόραση. Επειδή στο θέατρο είμαι 15 χρόνια νιώθω ότι το ξέρω πολύ καλά, το κατανοώ, το έχω ζήσει. Στην τηλεόραση είμαι τώρα στον όγδοο χρόνο και νιώθω ότι ακόμα ανακαλύπτω πράγματα, με ενδιαφέρει η σχέση με την κάμερα. Θα ήθελα να σκηνοθετήσω επίσης τηλεόραση. Θα ήθελα να αλλάξω τον χώρο της ελληνικής τηλεόρασης γενικότερα.
Πως θα άλλαζες την τηλεόραση σαν σκηνοθέτης;
Οι ηθοποιοί στην τηλεόραση, όσο καταξιωμένοι κι αν είναι, δεν ακούγονται φυσιολογικοί. Με το που ξεκινήσει να γράφει η κάμερα φεύγει η ανθρωπιά από μέσα μας και εκφράζουμε κάτι πάρα πολύ safe. Είναι θέμα οικειότητας ή κώδικα της ελληνικής τηλεόρασης, απλώς έτσι συνηθίζεται και έτσι γίνεται. Είναι πρόβλημα και ότι οι σκηνές γυρίζονται σε τμήματα και χάνεται η συναισθηματική συνοχή όταν πας από την μία στην άλλη. Πάλι αναγκάζεται να παίξει safe κάποιος και λόγω χρόνου φυσικά. Θα ήθελα να αλλάξω πολλά απ’ αυτά σκηνοθετώντας στην τηλεόραση.
Έχεις ασχοληθεί επαγγελματικά και με την φωτογραφία. Πως προέκυψε αυτό;
Έχω έντονο το αίσθημα του ανικανοποίητου, γι’ αυτό το λόγο κάνω όσο περισσότερα πράγματα μπορώ. Προσπαθώ συνεχώς να εξελίσσομαι και να ανακαλύπτω καινούριες εμπειρίες. Με την φωτογραφία ασχολήθηκα εντελώς τυχαία. Απλώς τράβηξα μία μέρα κάτι και μου άρεσε. Αγόρασα εξοπλισμό και ξεκίνησα μόνος μου να φωτογραφίζω. Είμαι αυτοδίδακτος αλλά μου αρέσει πολύ και με εκφράζει. Με τον καιρό συνειδητοποίησα ότι φωτογραφίζω 3 πράγματα κυρίως. Μικρά παιδιά, ανθρώπους της 3ης ηλικίας και γυναίκες με καλοσχηματισμένα σώματα. Ερμηνεύω αυτήν την θεματολογία, χωρίς να είμαι απόλυτα σίγουρος, με το παιδί να αντιπροσωπεύει εμένα που θαυμάζω την γυναικεία ομορφιά. Παράλληλα εκφράζω και έναν φόβο ότι θα μείνω μόνος μου στα γηρατειά.
Με την υποκριτική πως ξεκίνησες;
Ξεκίνησα από φοιτητική θεατρική ομάδα ενώ σπούδαζα φυσική. Φτιάξαμε τους C for Circus και θέλαμε να ασχοληθούμε πιο σοβαρά με το κομμάτι του θεάτρου. Κάναμε εντατικές πρόβες και παραστάσεις με την ομάδα και παράλληλα ξεκίνησα να πηγαίνω και σε οντισιόν. Στα 25 αποφάσισα να δοκιμαστώ και για το εθνικό ενώ ήμουν στο όριο της ηλικίας που δέχονται συνήθως και δεν με πήραν. Η απόρριψη πρέπει να γίνει η δουλειά μας σαν ηθοποιοί και πολλοί νέοι που προσπαθούν να μπουν στο επάγγελμα σταματάνε μετά από την πρώτη. Αλλά δεν πρέπει, επειδή είναι μαραθώνιος αυτό το επάγγελμα.
