Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης μοιράζεται την πορεία του από την ηθοποιία και τη φωτογραφία έως τη «Λότζα της Γειτονιάς». Ένας πολυτάλαντος καλλιτέχνης που εξερευνά την ενηλικίωση, την τέχνη και τη ζωή, ισορροπώντας ανάμεσα στο θέατρο, την τηλεόραση και τις προσωπικές του ανησυχίες.
Πέμπτη 6 Φεβρουαρίου. Συννεφιά. Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης μπαίνει μέσα κρατώντας το κράνος της μηχανής του. Μας καλησπερίζει όλους, πολύ φιλικός και πρόσχαρος, σα να είχαμε ξανασυναντηθεί. Κάθεται στην καρέκλα του, έτοιμος να ξεκινήσουμε τη συνέντευξη, αφού το βασικό για εκείνον είναι «να συζητήσουμε».
Η αρχή της καλλιτεχνικής πορείας
Ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης αποφάσισε να ακολουθήσει τον δρόμο της ηθοποιίας στα 20 του χρόνια.
«Μικρός ήμουν ένας «κάγκουρας» που σκαρφάλωνε στα δέντρα και έπαιζε ποδόσφαιρο συνέχεια!»
Χωρίς ακόμη να το γνωρίζει, κυκλοφορούσε μέσα του η αίσθηση των τεχνών, αφού το ερέθισμα υπήρχε στην οικογένειά του. Με τον πατέρα του να παίζει μουσική και να χορεύει για χρόνια στο Λύκειο Των Ελληνίδων, ο «μικρός» Σπύρος στην Ορεστιάδα, ενδόμυχα έκρυβε έναν καλλιτέχνη. Χωρίς να το γνωρίζει για αρκετά χρόνια.
«Επέλεξα το θέατρο και ήταν μια πολύ εύκολη απόφαση για εμένα. Είναι κάτι συγκλονιστικό!»
Ο τότε 20χρονος Σπύρος ήταν φοιτητής στο Φυσικό Αθήνας, εν δυνάμει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και πρόσφατα συγκλονισμένος με το θέατρο. Βρέθηκε σε ένα σταυροδρόμι με δύο πλέον επιλογές, αφού το Φυσικό δεν τον άγγιζε τόσο πολύ. Επέλεξε τον δρόμο της ηθοποιίας, χωρίς καμία δυσκολία και δεύτερες σκέψεις.
Η απόφασή του απέκτησε θεμέλια όταν δημιούργησε μαζί με φίλους του τη θεατρική ομάδα C for Circus. Ένα πρότζεκτ, μία παρέα με θεατρικούς όρους και δεσμούς, που από το ξεκίνημά της μέχρι και σήμερα, έχει ανεβάσει πολλές και σημαντικές θεατρικές παραστάσεις.
Φτάνοντας στο σήμερα, ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης, ένας πολυπράγμων καλλιτέχνης που θα επέλεγε τον Άμλετ να βγει για δείπνο αφού «ποιος δε θα ήθελε να βγει με τον Άμλετ», νιώθει ότι έχει ακόμη πολλά να δώσει. Παρόλο που κάνει ήδη αρκετά.
Πρωταγωνιστεί στη θεατρική παράσταση Blue Train. Ένα έργο που αφορά την ανήσυχη ζωή ενός 45χρονου ομοφυλόφιλου άνδρα, βασταζόμενος από επιπόλαιες σχέσεις και καταχρήσεις, βιώνει μια κρίση ηλικίας.
Ο ίδιος νιώθει πολύ κοντά στον Μιχάλη, τον πρωταγωνιστή.
«Με απασχολεί κι εμένα το θέμα της ενηλικίωσης. Το αν τα έχω κάνει όλα σωστά μέχρι τώρα».
Γι’ αυτό και πάνω στη σκηνή νιώθει πολύ άνετα και φυσικά, όταν υποδύεται τον Μιχάλη. Κατά κάποιον τρόπο αισθάνεται ότι ενσαρκώνει έναν άνθρωπο πολύ κοντά σε αυτόν. Με τις ίδιες ανησυχίες και προβληματισμούς.
«ο Μιχάλης είναι ένα σύμπτωμα της κοινωνίας μας. Υπάρχει παντού σε όλους μας αυτή η κρίση».
Σε μια παράσταση «ανθρώπινη και χωρίς ανατροπές» όπως τη χαρακτήρισε, ο ρόλος του προσπαθεί να μεταφέρει στο κοινό ότι δεν είναι κακό να ζητά κανείς βοήθεια όταν τη χρειάζεται. Έστω και ένα τηλεφώνημα σε ένα οικείο πρόσωπο.
Εκείνος λοιπόν σε ένα σενάριο πραγματικό και κάτω από τη θεατρική σκηνή θα τηλεφωνούσε στον πατέρα του. Όπως ανέφερε, ένα οικογενειακό θέμα υγείας που αφορά τον πατέρα του, έκανε τη σκηνή του τηλεφωνήματος να «ζωντανέψει» μέσα του.
«Ο σκοπός μας δεν είναι να κάνουμε θέατρο για να γιατρευτούμε». Ωστόσο, πιστεύει ότι κάτι τέτοιο είναι πιθανό να συμβεί και να ανακαλυφθούν στοιχεία του χαρακτήρα του που προηγουμένως δε γνώριζε.
«Είναι ωραίο το να παραμυθιάζεσαι και να θέλεις να φανταστείς»
Μετά από κάθε παράσταση φεύγει ανάλαφρος, αφού έχει τη δυνατότητα να εκφραστεί με τα σωματικά του μέσα, το μυαλό και κυρίως την ψυχή του. Πλέον δε νιώθει κανένα βάρος, κανένα φορτίο που καλείται να σηκώσει μαζί με κάθε ρόλο. «Με έναν μαγικό τρόπο» η σκηνή τον κάνει να ξεχνά τα προβλήματα της καθημερινότητας. Μικρά ή μεγάλα.
Εάν κάτι τον δυσκολεύει στη συγκεκριμένη παράσταση, αυτό είναι ότι βρίσκεται συνεχώς πάνω στη σκηνή και όπως ανέφερε χαρακτηριστικά δε βάζει γλώσσα μέσα του! Καλείται να παίξει τον γιο, τον φίλο, τον πρώην, τον σύντροφο.
«ήμουν τέσσερις διαφορετικοί άνθρωποι το οποίο ήταν εξαιρετικά προβληματικό, ενώ είμαι ένας άνθρωπος».
«Θέλω να σκηνοθετήσω μια σειρά. Ν’ αλλάξω τον τρόπο που υπάρχουν οι σειρές στην ελληνική τηλεόραση»
Στην ερώτηση αν προτιμά το θέατρο την τηλεόραση εκείνος απάντησε πως δε θα υπήρχε άλλη απάντηση από το θέατρο.
Ωστόσο αυτή την περίοδο αν κάποιος του πρότεινε μια «τρομερή» -όπως χαρακτήρισε- δουλεία στην τηλεόραση, θα διάλεγε εκείνη.
Στο θέατρο νιώθει ότι ξέρει τους «κανόνες» και τους «κώδικες». Εξάλλου ασχολείται με αυτό 15 χρόνια.
«Στην τηλεόραση, έχοντας κάνει 8 χρόνια, αυτήν την στιγμή, νιώθω πως υπάρχουν πράγματα ακόμα που δεν έχω ανακαλύψει». Και αυτό του εξάπτει την περιέργεια και το ενδιαφέρον. Το πώς ένας ηθοποιός μπορεί να παίζει με την κάμερα. Τι μπορεί να κάνει τεχνικά και υποκριτικά για να αποκωδικοποιήσει αυτή τη σχέση κάμερας-ηθοποιού.
Αυτό που ακόμη δεν έχει αποκωδικοποιήσει, είναι το πώς μιλούν οι ηθοποιοί σε τηλεοπτικά έργα και ταινίες. Ο τρόπος εκφοράς του σεναρίου μπροστά από την κάμερα είναι κάτι που τον μπερδεύει, καθώς το θεωρεί αφύσικο και «μογγολικό».
Γι’ αυτό και θα ήθελε πολύ να σκηνοθετήσει κάτι τηλεοπτικό. Θα του άρεσε η ιδέα οι ηθοποιοί να μεταφέρουν τα λόγια τους πιο ρεαλιστικά.
Νιώθει ακόμη ότι στην τηλεόραση ο ηθοποιός δεν προλαβαίνει να μαλακώσει, να εξελίξει τον ρόλο του.
Αυτή είναι και η δυσκολία του στην τηλεοπτική σειρά του Ant1 «Μάγισσα-φλεγόμενη καρδιά». Εκεί υποδύεται έναν αρκετά περίπλοκο χαρακτήρα, έναν ιησουΐτη μοναχό, στην ενετοκρατούμενη Μάνη του 18ου αιώνα. Γι’ αυτόν η μόνη δυσκολία του ρόλου αυτού, είναι ότι δεν προλαβαίνει να τον αξιοποιήσει όσο θα επιθυμούσε.
«Με βάση από τους χρόνους που γίνονται τα πράγματα της τηλεόρασης αναγκάζεσαι να παίξεις…safe».
Για τον ίδιο η Μάγισσα είναι μια καλή ευκαιρία να διευρύνει τη φαντασία του. Να ζήσει σ’ ένα παραμύθι, έστω και κάτω από τους περιορισμένους τηλεοπτικούς ρυθμούς.
«Φοβάμαι ότι δεν θα καταφέρω να ζήσω πράγματα στη ζωή μου οπότε προσπαθώ συνεχώς να ανακαλύπτω καινούργια πράγματα να εξελιχθώ»
Όπως η ηθοποιία, έτσι και η φωτογραφία μπήκε στη ζωή του το ίδιο απροσδόκητα. Έχοντας έντονο το στοιχείο του ανικανοποίητου, ξαφνικά πιάνοντας μια φωτογραφική μηχανή κατάλαβε ότι ο κόσμος της φωτογραφίας ον ενδιαφέρει εξίσου. Όσο εξερευνούσε και περιεργαζόταν την κάμερα και τις λειτουργίες της και όσο βελτιωνόταν, βρήκε κι έναν άλλο, διαφορετικό τρόπο να εκφραστεί.
Για εκείνον δεν είναι ένα επάγγελμα, ούτε κι ένα απλό χόμπι. Είναι περισσότερο μια εξωτερίκευση των σκέψεων του για τη ζωή.
«Η φωτογραφία συμπληρώνει κάποια κομμάτια του εαυτού μου. Ό,τι φωτογραφίζω είμαι εγώ».
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Αυτό που του αρέσει να φωτογραφίζει είναι κυρίως μικρά παιδιά, γυναίκες με καλλίγραμμα σώματα και άνθρωποι ηλικιωμένοι. Για πολύ καιρό δε μπορούσε να σκεφτεί αν και γιατί υπάρχει σύνδεση ανάμεσα σε αυτά που φωτογραφίζει. Γιατί ακολουθεί αυτό το μοτίβο και αν υπάρχει εν τέλει ένα μοτίβο. Σύμφωνα με τον ίδιο υπάρχει ένα σενάριο. Ο παιδικός του εαυτός που θαυμάζει το γυναικείο σώμα αλλά κάποια στιγμή θα γεράσει μόνος.
«Ίσως αυτό που φοβάμαι περισσότερο είναι η μοναξιά». Όπως χαρακτηριστικά είπε, ο θάνατος δεν είναι κάτι που τον απασχολεί σε αντίθεση με την κοινή γνώμη, αλλά η μοναξιά. Ίσως κι ένας μοναχικός θάνατος. Γι’ αυτό και το να ασχολείται με πολλά διαφορετικά πράγματα τον κρατά ζωντανό. Αισθάνεται περισσότερο πλήρης.
Μια λότζα γεμάτη ιστορίες
Από ρόλους στη σκηνή και εικόνες μέσα από τον φακό, ο Σπύρος Χατζηαγγελάκης πέρασε σε κάτι πιο… χειροπιαστό. Τη «Λότζα της Γειτονιάς». Ένα ταχυφαγείο νέας γενιάς στα Εξάρχεια, που προσφέρει σπιτικά, με πολύ απλές γεύσεις, και παραδοσιακά πιάτα από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Ή μάλλον κάτι σαν το σπίτι της γιαγιάς κάθε ανθρώπου. Ένα μαγαζί που φτιάχτηκε για να καλύψει δύο βασικές ανάγκες.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Την ανάγκη κάθε εργαζόμενου να τρέφεται σωστά και υγιεινά και την πραγματική εσωτερική ανάγκη κάθε ενήλικα να συνδέεται με τις ρίζες του. Με το σπιτικό φαγητό των γιαγιάδων.
«(Οι άνθρωποι έρχονται) για να τρέξουν όλες τις αισθήσεις τους με τη γεύση, που είναι πολύ συγκεκριμένη, την έννοια του φιλέματος, της οικειότητας, τις μυρωδιές, τις εικόνες μιας ξυλόσομπας ενός μαρμάρινου πάγκου ή ενός τρανζίστορ».
Όπως και σε όλα όσα κάνει, στη «Λότζα» ο Σ. Χατζηαγγελάκης δείχνει πώς η τέχνη και οι αναμνήσεις μπορούν να γεμίσουν τη ζωή του.
Αν και τα πολλά του ενδιαφέροντα φαίνονται να απλώνονται σε διαφορετικά πεδία, φαίνεται πως βρίσκει σε όλα αυτά την ίδια ανάγκη. Να ανακαλύπτει και να συνδέεται με το κόσμο γύρω του, να κρατά ζωντανή την τέχνη και τις μνήμες του, χωρίς ποτέ να νιώθει μόνος.
