Ποια είναι όμως η Νεφέλη Μαϊστράλη; Εμείς συναντηθήκαμε μαζί της κάπου σε ένα καφέ στα Εξάρχεια, δίπλα στο θέατρο Βεάκη ένα μεσημέρι του Ιούνη με μια απροσδόκητη ζέστη. Παραγγείλαμε δύο φρέντο σκέτα , και μέχρι να το καταλάβουμε είχε έρθει ήδη η ώρα που θα έπρεπε να φύγει για το θέατρο, για την προ-τελευταία της παράσταση του «Πόθεν Έσχες».
Την παράσταση ανέβασε η ομάδα 4Frontal σε σκηνοθεσία των Γιώτα Σερεμέτη και Κώστα Φιλίππογλου. Η Νεφέλη Μαϊστράλη, είναι μια απο τις νέες και ανερχόμενες δραματουργούς στην Αθηναϊκή σκηνή αφού τα τελευταία τέσσερα χρόνια εκείνη και οι 4Frontal, έχουν παρουσιάσει δύο sold out παραστάσεις οι οποίες συζητήθηκαν πολύ, τους «Αριστερόχειρες» και τις «Σπυριδούλες».
Γεννήθηκε το 1988 κι μεγάλωσε στην Αθήνα. Αποφοίτησε το 2011 απο το Ωδείο Αθηνών και από τότε έχει εργαστεί ως ηθοποιός σε διάφορες παραγωγές του ελληνικού Εθνικού Θεάτρου, των Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, του Θεάτρου Νέου Κόσμου και άλλων ενώ έχει συνεργαστεί με πολλούς σκηνοθέτες της Ελληνικής σκηνής.
Συζητήσαμε για πολλά, για το τότε, το τώρα, το μετά. Μοιραστήκαμε ανησυχίες και προβληματισμούς μας αλλά γελάσαμε κιόλας. Μας μίλησε για την ζωή της , την πορεία της και το έργο της. Εγώ απόλαυσα την κουβέντα και επιφυλάσσομαι για την επόμενη, όπως είμαι σίγουρη και για εσάς όταν θα διαβάσετε αυτή την συνέντευξη.
Η αρχή
Αμέσως μετά το σχολείο πέρασες στην Νομική όμως στα 19 σου έκανες την επιλογή να μπεις στο Ωδείο Αθηνών. Τι είναι αυτό που σε ώθησε σε αυτή την επιλογή;
Το ένα κομμάτι είναι πως πάντα είχα πολύ καλή σχέση με τη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο ως θεατής οπότε αυτό μου ήταν πάρα πολύ βοηθητικό, και μου δημιουργούσε πάντα μια αγάπη για όλο αυτό το κομμάτι των ανθρωπιστικών σπουδών-κατευθύνσεων. Η Νομική ήταν μια ασφαλής επιλογή τότε λόγω βαθμολογίας, άλλα ήξερα ότι κάτι θέλω να κάνω, κάπως να το εμπλουτίσω όλο αυτό. Επειδή η ζωή πάντα κάτι σου ανοίγει και κάπως τα φέρνει, δούλευα ταξιθεσία 19 χρονών στο Παλλάς- μικρό παιδί- και εκεί τους έβλεπα και κάπως ήθελα να εμπλακώ, δεν είχα στο μυαλό μου ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Είχα στο μυαλό μου πως ήθελα μια εμπλοκή με αυτό. Πέρασα στο Ωδείο, έδωσα εξετάσεις γιατί δεν υπήρχε περιθώριο οικονομικά για προετοιμασία -γιατί δεν το είχα στο μυαλό μου ότι θα γίνω- είχα πει ότι θα πάω θα κάνω ρόλους και λίγο να το γνωρίσω. Περνάω τελικά στο Ωδείο και αρχίζει να μου αρέσει πάρα πολύ, και το ένα έφερε το άλλο και έτσι έγινε.
Είναι κάτι πολύ όμορφο και το συλλογικό θέατρο, είναι κάτι πολύ σημαντικό για πάρα πολλούς λόγους, και για να μάθεις και για να παίξεις, να επενδύσεις σε κάτι.
Μέσα από τα χρόνια σου στο Ωδείο Αθηνών, δημιούργησες με τους συμφοιτητές σου τους 4Frontal. Θέλεις να μου μιλήσεις για αυτό αλλά και για την συνεργασία σας;
Οι 4Frontal δημιουργήθηκαν το 2011. Τότε ήμασταν 10 άτομα από το ίδιο έτος της σχολής. Είμαστε μαζί μέχρι και σήμερα 13 χρόνια μετά, και η συνεργασία μας πάει πολύ καλά. Κοίτα τώρα δεν δουλεύουμε όλοι -και οι δέκα δηλαδή – κάπως έχουν υπάρξει κατευθύνσεις, υπάρχουν κάποιοι που δεν ασχολούνται, δηλαδή κάνουν τελείως άλλες δουλειές. Είμαστε όλοι σε μια επικοινωνία, αλλά ενεργοί είμαστε ας πούμε οι πέντε που την δουλεύουμε, αλλά έχει μια συνεχή παρουσία όλα αυτά τα χρόνια. Είναι κάτι πολύ όμορφο και το συλλογικό θέατρο, είναι κάτι πολύ σημαντικό για πάρα πολλούς λόγους, και για να μάθεις και για να παίξεις, να επενδύσεις σε κάτι. Δουλεύεις μαζί με ανθρώπους που γνωρίζεις και εκτιμάς και μαθαίνεις μαζί τους, δεν έχεις να αποδείξεις κάτι. Είναι πολύ ωραίο αυτό. Παρόλο που η συμφωνία μας στην αρχή ήταν πως δουλεύουμε όλοι εκτός γιατί βιοποριζόμασταν απο αυτό, είχαμε όλοι στο νου μας πως αν κάποιος βρει μια δουλειά για παράδειγμα στο εμπορικό θέατρο, θα πάει θα κάνει την δουλειά και θα γυρίσει πάλι στην οικογένεια. Υπήρχαν παιδιά που την στήριξαν περισσότερο στις σκηνοθεσίες, εμένα ας πούμε μου άρεσε να παίζω και να γράφω και άρχισα να αναλαμβάνω διασκευές και να παίζω.
Με διάλεξαν και μπήκα στον χορό και χόρεψα.
Το 2021 ξεκίνησες στο εργαστήριο σύγχρονης γραφής του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά με το Θ. Πουρσαλίδη. Πώς πήρες αυτή την απόφαση; Ιδιαίτερα εν καιρώ πανδημίας;
Αυτό ήταν ακριβώς που με βοήθησε διότι η δουλειά μας έχει φρενήρης ρυθμούς. Όταν ήρθε η πανδημία εγώ ήμουν σε πολύ καλή φάση στην πρώτη αλλά όχι στην δεύτερη, γιατί δούλευα στο Εθνικό στην πρώτη και αυτό με βοήθησε πάρα πολύ διότι είχα χρήματα, και δεν αντιμετώπισα μεγάλη δυσκολία. Ήθελα πάντα να γράψω και κάπως βρήκα κάτι για να μην με πάρει απο κάτω τελείως, αλλά και κάπως για να διοχετεύσω όλο αυτό που αισθανόμουν – ευτυχώς δεν ήμουν μόνη στο σπίτι είχα τον σύντροφο μου – κάτι το οποίο ήταν τρομερά βοηθητικό. Έτσι άρχισα να ψάχνω στο διαδίκτυο, ήξερα ότι θέλω να γράψω αλλά δεν ήξερα τι ακριβώς να κάνω, πήγα λίγο με το κάτσε να δοκιμάσω. Έψαχνα διάφορα εργαστήρια που είχαν βγει εκείνη την περίοδο και έστελνες ανώνυμα σκηνές και ήταν δωρεάν, διάλεγαν δέκα σκηνές απο αυτές για να συμμετέχουν στο εργαστήρι με σκοπό να γραφτούν έργα. Με διάλεξαν και μπήκα στον χορό και χόρεψα. Μου άρεσε πολύ, με κέρδισε. Εγώ πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό, στην ζωή δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να σου ανοίξει μια εμπειρία- και δεν μιλάω για εκείνες που σου καταστρέφουν την ζωή- όλο αυτό έχει μια τρομερή αγωνία για τον άνθρωπο. Σαν αυτό που συμβαίνει στα 18 μας, έλα τώρα δεν είναι εύκολα αυτά τα πράγματα, έχεις κάποιες γεύσεις για το πως είναι η ζωή και τι θα ήθελες να.. αλλά μπαίνοντας, αν είσαι ανοιχτός καταλαβαίνεις ότι μπορείς να επιλέξεις κάτι άλλο και να είναι τελικά κάτι πολύ ξεχωριστό για τη ζωή σου. Εμένα η γραφή έτσι ήρθε στην ζωή μου και ειδικά σε μια χώρα που δεν έχει επενδύσει καθόλου στη γραφή.
Εγώ πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό, στην ζωή δεν ξέρεις ποτέ τι μπορεί να σου ανοίξει μια εμπειρία- και δεν μιλάω για εκείνες που σου καταστρέφουν την ζωή- όλο αυτό έχει μια τρομερή αγωνία για τον άνθρωπο.
Οι «Αριστερόχειρες» και το κοινωνικοπολιτικό θέατρο
Εκεί, στο διαγωνιστικό κομμάτι γράφεις τους «αριστερόχειρες». Ήταν η αρχή για όσα ακολούθησαν;
Οι «Αριστερόχειρες» πήραν την δεύτερη θέση στο διαγωνιστικό κομμάτι του εργαστηρίου. Είχα ξεκινήσει την γραφή με τις διασκευές και εκεί ήταν που είχα το πρώτο μου ολοκληρωμένο έργο.
ο Μπρεχτ είναι ένας τύπος που εμένα με έχει αλλάξει , με έχει συγκινήσει βαθιά αυτή η γραφή.
Πώς αποφάσισες να ασχοληθείς με το κοινωνικοπολιτικό θέατρο; (Αριστερόχειρες, Σπυριδούλες, Μπλε καστόρινα παπούτσια, Η εκπαίδευση εις τα του οίκου δια νεαράς κορασίδας, Κακούργα πεθερά, Πόθεν Έσχες)
Κοίτα εγώ έχω μια σύνδεση με την πολιτική, και με την δουλειά που κάνουμε εγώ έχω μια αίσθηση ότι το θέατρο είναι μια πολιτική πράξη, είναι συλλογικού τύπου πολιτική πράξη. Μπορεί να αλλάξει όχι τον κόσμο αλλά μπορεί να προτείνει τρόπους σκέψης, να κινητοποιήσει, να εμπνεύσει ή να σε παροτρύνει να κουβεντιάσεις το τι συμβαίνει. Εγώ γεννήθηκα και σε μια εποχή που τα πολιτικά πράγματα στη χώρα – για τα δικά μου δεδομένα- είναι τρομερά θολά τα κείμενα τα πολιτικά με συγκινούσαν πάντα. Δηλαδή ο Μπρεχτ είναι ένας τύπος που εμένα με έχει αλλάξει, με έχει συγκινήσει βαθιά αυτή η γραφή. Για αυτό ξεκίνησα να γράφω αυτού του είδους το θέατρο, γιατί με συγκινεί.
«Πόθεν Έσχες»
Τον Μάιο, ανέβασες στο θέατρο Βεάκη την παράσταση «Πόθεν Έσχες». Ποια ήταν η έμπνευση σου; Ποιος είναι ο Φώντας Κουτελάνος;
Αυτός ο άνθρωπος, είναι πολλοί άνθρωποι. Η σκέψη μου ήταν να γίνει ένα σύμβολο πολλών χαρακτήρων που μπορεί και να ξέρουμε όλοι μας. Να φτιάξω ένα χαρακτήρα που να είναι οικείος και όλοι ξέρουμε για τι μιλάμε, αλλά δεν κλείνεται στο ένα. Είναι συμβολικό, ανοίγει.
Όταν αποφάσισες να ενσωματώσεις στο έργο φωτογραφίες των προβλημάτων που απασχολούν την κοινωνία στο σήμερα, όπως πρόσωπα και υποθέσεις, είχες δεύτερες σκέψεις;
Κοίτα να δεις τώρα τι ενδιαφέρον έχει αυτό το πάντρεμα, αυτό είναι μια συνεργασία βαθιά με τον Απόστολο Κουτσιανικούλη που έχει κάνει τα βίντεο και με το σκηνοθετικό team την Σερεμέτη και τον Φιλίππογλου. Όταν εγώ έγραψα το “αθώος”, είχαμε την σκέψη ότι θέλαμε να το πάμε τελείως στο σήμερα, φαινόμενα του τώρα. Ο Αποστόλης μπήκε τελείως on board, και είπε εντάξει πάμε να το κάνουμε αλήθεια και όπως προκύψει.
Εγώ θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν υπήρχαν αντιδράσεις. Όχι για να γίνουμε προβοκάτορες για την φάση αλλά για να υπάρξει αλήθεια κουβέντα για αυτό που συμβαίνει σήμερα να υπάρξουν άνθρωποι που θα πούνε όχι, να αντιδράσουνε ότι δεν είναι έτσι.
Υπήρξαν αντιδράσεις;
Όχι. Εγώ χάρηκα πολύ με το βίντεο του Αποστόλη γιατί πραγματικά όταν γράφεις κάτι και βλέπεις έναν συνεργάτη να το μεταπλάθει με τέτοιο ενδιαφέροντα τρόπο και συγκινητικό είναι μεγάλη ευλογία, και με τους σκηνοθέτες το ίδιο. Γιατί στο φινάλε και για τους τρείς πυλώνες ήτανε κέντρο. Δεν υπήρξαν αντιδράσεις-δυστυχώς- γιατί το έργο δεν έχει ταξιδέψει τόσο ώστε να προκαλέσει, δηλαδή εγώ θα χαιρόμουν πάρα πολύ αν υπήρχαν αντιδράσεις. Όχι για να γίνουμε προβοκάτορες για την φάση, αλλά για να υπάρξει αλήθεια κουβέντα για αυτό που συμβαίνει σήμερα. Να υπάρξουν άνθρωποι που θα πούνε όχι, να αντιδράσουνε ότι δεν είναι έτσι.
Το κοινό πιστεύεις συμμερίζεται τις πεποιθήσεις και αντιλήψεις σου;
Το κοινό νομίζω πως μπαίνει στη διαδικασία να σκεφτεί τι συμβαίνει στη παράσταση. Επειδή η παράσταση δεν έχει ταξιδέψει τόσο πολύ, ακόμα είναι σε ένα πολύ προστατευμένο περιβάλλον, επειδή σε εμένα υπάρχει ένα στίγμα πολιτικού θεάτρου το οποίο ακολουθώ οι άνθρωποι που έρχονται αισθάνομαι ότι έχουμε μια σύμπνοια, μια επαναστατικού τύπου, αγωνιστικού τύπου σύμπνοια. Να βρεθούμε να τα πούμε να τα συμφωνήσουμε, πως όλη αυτή η κατάσταση η οποία δεν συνέβη μόνη της, θα παραμένει όσο εμείς ξεχνάμε. Γιατί με αυτό έχω πρόβλημα, με την μνήμη, γενικώς. Η μνήμη είναι κάτι που με αφορά. Το πως αντιδρά η ανθρώπινη μνήμη στην συνείδηση ενός λαού. Πόσο φέρεις τα τραύματα του παρελθόντος, πόσο τα ξεπερνάς, πόσο τα δουλεύεις και ξέρεις τι σου συμβαίνει, ποιος είσαι. Να σου πω την αλήθεια το βίντεο περισσότερο έχει να κάνει με αυτό, γιατί η ζωή σε παίρνει φαλάγγι και οι άνθρωποι που έρχονται εκεί έχουμε κάπως συμφωνήσει πως όλο αυτό συμβαίνει, είναι γεγονότα που τα έχουμε δει και απο την τηλεόραση. Το ίδιο το φινάλε είναι απο πράγματα που παιζόντουσαν στην απλή τηλεόραση.
Όταν υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν καμία επαφή με όλο αυτό και μετά ίσως κουβεντιάζουν κάτι τέτοιο και για όλο αυτό, για εμένα αυτό είναι τεράστιο κέρδος για την δουλειά μου, ψηλώνω δύο πόντους.
Έχεις δηλώσει σε συνέντευξη σου πως αυτό που σε ενοχλεί στην κοινωνία και κυρίως στην ηλικιακή ομάδα που βρίσκονται γύρω στα 30 είναι το «απολιτίκ». Γιατί πιστεύεις πως η νέα γενιά ασπάζεται την πεποίθηση αυτή ;
Νομίζω πως έχουν κουραστεί, δηλαδή ότι υπήρξε τέτοιο σερβίρισμα του τι σημαίνει πολιτική εμπλοκή στα πράγματα, που επετεύχθη απο τις ανώτερες δυνάμεις η μη εμπλοκή στα πράγματα. Κάτι το οποίο είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα μιας πολιτικής κατάστασης, ενός φαινομένου. Το να να έχεις μια δημοκρατία που δεν συμμετέχει πραγματικά ο κόσμος σε αυτή, είναι φανταστικό, κάνεις ότι θες, χωρίς κιόλας να προκαλείς καμία αντίδραση διότι έχεις δημοκρατία δεν είναι δηλαδή ότι έχουμε καμία χούντα, οπότε είναι όλα σε καταστολή. Περνάμε ότι θέλουμε, κάνουμε ότι θέλουμε, μέχρι να μπει στο δικό μας σπίτι εγώ θα πω. Αυτό συμβαίνει με το απολιτίκ, ότι μέχρι να μπει στο σπίτι σου η φάση. Είναι κάποιοι που προσπαθούν να αντιδράσουν, αλλά βλέπεις ένας κούκος δεν φέρνει την Άνοιξη -προφανέστατα- και επίσης είναι τόσο ισχυρά πλέον τα social media που όποιος έχει χρήματα και μπορεί να κάνει καλή προώθηση του εαυτού, του μπορεί απλά να υπάρχει και να κάνεις ότι θέλει με απόλυτη ατιμωρησία.
Έχω πολλές φορές οδηγό το θυμό το ξέρω και μεγαλώνοντας προσπαθώ αυτό να το ηρεμήσω, αλλά είμαι θυμωμένη.
Θεωρείς έχει να κάνει με τις παθογένειες που αναφέρεις στο έργο του τότε δηλαδή αλλά και του σήμερα;
Νομίζω επειδή εγώ στο μυαλό μου τα έχω πιο απλά, πως αυτή η πολυπόθητη επανάσταση θα έρθει όταν πραγματικά όλοι αισθανθούμε την οικονομική κατάσταση να μας πνίγει. Επειδή συμβαίνει, ο άνθρωπος αρχίζει να ασχολείται όταν δυσκολεύεται. Δουλεύουμε πάρα πολύ και δεν έχουμε καν το χρόνο να σκεφτούμε. Μπαίνουμε σε μια διαδικασία απλώς να δουλεύουμε, να μην προλαβαίνουμε να κατέβουμε σε μια πορεία ή να μην μιλάμε για την Παλαιστίνη, φοβόμαστε γιατί θα απολυθούμε – αλήθεια σου λέω θα απολυθείς αν μιλήσεις για αυτό- που είναι η ελευθερία του λόγου, μέχρι που φτάνει, ποια είναι τα όρια της. Αυτό είναι πολύ σημαντικό για έναν άνθρωπο.
Έχω πολλές φορές οδηγό το θυμό το ξέρω και μεγαλώνοντας προσπαθώ αυτό να το ηρεμήσω, αλλά είμαι θυμωμένη. Υπήρξα πολύ θυμωμένη στους “Αριστερόχειρες”, και μέσα σε μια καραντίνα και σε ένα σύστημα υγείας που παραπέει, η φτώχεια θερίζει, ήμουν πολύ θυμωμένη γράφοντας και είμαι ακόμα. Οπότε αυτό , με κάνει πολύ τυχερή που μπορώ να παντρεύω τη δουλειά μου με αυτή τη συναισθηματική και πνευματική κατάσταση που αισθάνομαι. Γιατί φαντάσου να συζητάμε όλα αυτά μαζί, και αύριο να ξεκινούσε το οχτάωρο μου και να ήμουν δημόσιος υπάλληλος ή να δουλεύω στο σουπερμάρκετ και να έπρεπε να πάω χαμογελαστή να λέω καλημέρα. Είναι πολύ δύσκολο, και υπάρχουν άνθρωποι που το ζούνε αυτό και θέλω να μπορώ να δίνω φωνή σε αυτούς τους ανθρώπους.
Ο τίτλος πως προέκυψε;
Κοίτα εμένα μου αρέσουν και οι μικροί τίτλοι, αυτοί που κάπως συμβαίνουν. Αυτό ήταν σαν να άνοιγε το κουβάρι της ιστορίας “που τα βρήκες τα λεφτά Φώντα Κουτελάνε” και απο που προκύπτουν όλα αυτές οι παθογένειες της χώρας, είχε μια διττή σημασία.
Βιοπορισμός μέσα από το θέατρο και γυναίκα
Έχεις καταφέρει να βιοπορίζεσαι από αυτό συνάντησες δυσκολίες ως γυναίκα; Και τονίζω το ότι είσαι γυναίκα διότι σε συνέντευξη σου έχεις εκφράσει τον προβληματισμό σου για τα βιώματα των γυναικών, αλλά και για το γεγονός ότι ο χώρος ήταν αρκετά ανδροκρατούμενος. Πώς αισθάνεται η Νεφέλη στον χώρο αυτό σήμερα;
Κοίτα να δεις, πρώτα απο όλα μπήκα και ως ηθοποιός οπότε τα κάνω και τα δύο και κάπως αυτό το ένα συμπληρώνει το άλλο. Βέβαια είναι πάρα πολλές οι ώρες, κάτι το οποίο είναι δύσκολο αλλά έτσι γίνεται αυτό, και δεν μετριέται κιόλας. Τώρα, νομίζω ότι σε αυτό υπήρξα τυχερή, πρώτον η ομάδα μου έδωσε το βήμα να μπορέσω να κοινωνήσω τα υλικά μου στο κόσμο και δεύτερον, επειδή έχω βρεθεί σε αυτή την συνθήκη με το έμφυλο το οποίο συζητιέται όπως συζητιέται. Αυτό έχει δημιουργήσει και μια τάση ταυτόχρονα που οι γυναίκες κοιτάμε λίγο περισσότερο τις γυναίκες εργαζόμενες στον χώρο- λίγο ξανα λέω-, οπότε νομίζω ότι μου δόθηκε ένα παραπάνω βήμα, ήμουν λίγο πιο τυχερή λόγω και της χρονικής συγκυρίας.
Η «φωνή» μέσα απο τα έργα
Μέσα από τα έργα σου δίνεις «φωνή» και «ψυχή» σε εκείνους που ίσως δεν είχαν ή έχουν. Για παράδειγμα στις «Σπυριδούλες», σε πράγματα δηλαδή που υπάρχουν και διαιωνίζονται μέχρι και σήμερα.
Ναι, και εγώ δηλαδή για να συνδέσω και το έμφυλο με την ταξικότητα ,με το ότι βλέπουμε τις διακρίσεις σε γυναίκες οι οποίες δεν έχουν τα κοινωνικά και τα πολιτικά μέσα που μπορεί να έχει μια αστή γυναίκα με άλλη παιδεία με άλλες ευκαιρίες στη ζωή, και μπορεί να μαθαίνει να προστατεύεται καλύτερα. Δηλαδή, μια γυναίκα που μπορεί να είναι είτε ανήλικη είτε ανήλικη και μετανάστρια ας πούμε, αυτό είναι ένα τρίπτυχο το οποίο είναι τρομερά εύκολο να γίνεις θύμα ορέξεων έμφυλης βίας. Και υπάρχει και σήμερα.
Σε εμπνέουν οι πραγματικές ιστορίες ανθρώπων δηλαδή;
Γενικά όλες οι ιστορίες αυτό είναι η δουλειά μας, αντλώ απο τις αληθινές ιστορίες και τις πειράζω και πολύ. Η ζωή ρε ΄συ είναι… πραγματικά σε ξεπερνάει και έχουμε και μια μόνο δεν έχουμε και άλλη.
Θεωρείς πως πλέον έχει κουράσει η θεματολογία αυτή; Έχει πολύ-ειπωθεί; Η μήπως η «φωνή» αυτή είναι ακόμα αναγκαία;
Στην αρχή είπα και εγώ, έλα τόσες παραστάσεις γίνονται γιατί συζητούσαμε με τα παιδιά και για το έμφυλο αλλά όχι, δεν πειράζει, σε αυτό το στάδιο της κοινωνίας όσες περισσότερες γίνονται μοιραία μπορεί αυτό να περάσει και σε περισσότερο μαζικά μέσα όπως η τηλεόραση και όντως να αρχίσει το κοινό να ψυλλιάζεται πράγματα, το μαζικό κοινό δηλαδή τα οποία δεν θα περνάγανε. Ενώ δηλαδή έχω πάντα τις δεύτερες σκέψεις μου κι μπαίνω σε αυτό στην μεγάλη εικόνα, δηλαδή στην “κακούργα πεθερά” ας πούμε, που είχε πάλι το ίδιο θέμα υπήρχαν στιγμές που το σκέφτηκα. Έχω κάνει ένα τρίπτυχο για το θέμα, δηλαδή η “εκπαίδευση δια του οίκου νεαράς κορασίδας” ήτανε η ιστορία του φεμινισμού, οι “Σπυριδούλες έχουν να κάνουν με την ταξικότητα του φαινομένου και η “Κακούργα πεθερά” έχει να κάνει με τον στοχευμένο μισογυνισμό. Ήταν αυτά που εμένα με ενδιέφεραν, είναι τρεις πτυχές του φαινομένου που εμένα με ενδιαφέρουν πολύ. Όταν στην “Κακούργα πεθερά” σκεφτόμασταν μήπως όλο αυτό έχει παλιώσει, και τώρα λέμε τα ίδια και τα ίδια, και άρχισαν να γίνονται πάλι γυναικοκτονίες πέρυσι, Δεκέμβρη- Γενάρη μήνα, και ήταν δύο την περίοδο που παίζαμε κιόλας και λέμε εντάξει-όχι- μια χαρά κάνουμε και το παίζουμε. Όταν σταματήσουν λοιπόν να υπάρχουν αυτά τα φαινόμενα, τότε θα σταματήσουμε και εμείς, θα αλλάξουμε θέμα.
Τα βραβεία
Έχεις λάβει το βραβείο «Ελευθερία Σαπουτζή» το 2023 και φέτος ήσουν υποψήφια για το βραβείο «Μελίνα Μερκούρη» για τον ρόλο σου στις «Σφήκες» της Λένας Κιτσοπούλου. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για εσένα και πως το βιώνεις;
Γενικά οι βραβεύσεις είναι βραβεύσεις δηλαδή τι εννοώ – καλώς ή κακώς- σου δίνεται ένα εισιτήριο να μπορείς να σε γνωρίσουνε περισσότεροι και άρα να βρίσκεις περισσότερες δουλειές. Για να είμαστε ειλικρινείς, πρέπει να βρίσκουμε δουλειές και άρα χρήματα, αν κάτι τέτοιο σε βοηθάει να κοινωνηθεί το όνομα σου σε χώρους και κόσμο είναι πολύ σημαντικό. Επιπλέον, αυτά τα δύο βραβεία έχουν ένα χρηματικό έπαθλο το οποίο είναι σοβαρό και βοηθητικό αν θες να κάνεις αυτή την δουλειά χωρίς να έχεις κάποιες οικονομικές καβάτζες.
Τα δύο αυτά βραβεία είναι διαφορετικά, το βραβείο “Ελευθερία Σαπουτζή” είναι ένα βραβείο συνολικού καλλιτέχνη, δηλαδή έχει να κάνει κυρίως με συγγραφή, σκηνοθεσία και ηθοποιία και αφορά γυναίκες. Έχει φτιαχτεί στο όνομα μιας γυναίκας που πέθανε πάρα πολύ νέα και ήταν τρομακτική καλλιτέχνιδα ήταν διάνοια, σκηνοθέτης, συγγραφέας και ηθοποιός. Ότι ακούγεται για εκείνη είναι πολύ σπουδαίο, οπότε είναι τρομερά συγκινητικό. Τώρα το βραβείο “Μελίνα Μερκούρη”, έχει μια άλλη αίγλη, έχει να κάνει με την υποκριτική είναι πιο γκλαμουράτο ας πούμε. Δεν το περίμενα να ξέρεις, το οποίο είχε ενδιαφέρον, εννοείται ότι χάρηκα -πολύ- επίσης χάρηκα που ήμουν με αυτά τα κορίτσια γιατί τις ξέρω, είμαστε φίλες και το επίπεδο είναι υψηλό κι ωραίο. Είναι τιμητικό μόνο και μόνο που είμαι με αυτούς τους ανθρώπους μαζί.
Τώρα η ίδια η εμπειρία είναι πολύ γρήγορη, πολύ στιγμιαία πέρασα πολύ ωραία και χάρηκα τρομερά με την Ελίνα που κέρδισε γιατί την ξέρω, και ξέρω πως δουλεύει και είναι ένα πολύ ωραίο παιδί. Προφανώς και θα ήθελα να κερδίσω- εντάξει- και δεν στο λένε κιόλας, ενώ στο “Ελευθερία Σαπουτζή” υπάρχει μια υπόνοια οπότε αυτό είχε ένα άγχος και μια δυσκολία, αλλά ένιωθα ξέρεις ένα “μπράβο Νεφελάκι καλά πάει αυτό”. Χάρηκα πολύ. Είναι πολύ σημαντικό να γίνονται τέτοια βραβεία και να υπάρξουν ακόμα περισσότερα για να μπορούν να στηρίζονται περισσότεροι καλλιτέχνες.
Οι «Σφήκες»
Με αφορμή τον ρόλο σου στις «Σφήκες» για τον οποίο ήσουν και προτεινόμενη, θα κάνω μια αναδρομή σε εκείνο καλοκαίρι και τις αντιδράσεις που είχε προκαλέσει το έργο τότε. Πως το βίωσες όλο αυτό; Ήσουν προετοιμασμένη για μια τέτοια έκβαση; Πώς κατάφερες να το διαχειριστείς;
Υπήρχαν , αλλά τελικά δεν ήταν τόσες πολλές. Δεν αγχώθηκα γιατί όταν δουλεύεις με την Λένα Κιτσοπούλου δεν αγχώνεσαι, και βασικά είναι εκείνη που στην πραγματικότητα τα ακούει, είναι όλα κάτω απο την δική της ομπρέλα. Δεν αγχώθηκα καθόλου σε προσωπικό επίπεδο, με εμπνέει και μου έχει δώσει πολύ μεγάλες ευκαιρίες στον χώρο, είναι ιδιαίτερη, μεγαλόψυχη, ανοιχτή και τρομερά ευφυής. Πιστεύει αυτό που κάνει στο 200 τοις εκατό, οπότε δεν είσαι μόνος σου, σε στηρίζει. Δεν αισθάνθηκα ότι βάλλομαι προσωπικά. Βρήκα τις αντιδράσεις τραβηγμένες και χαζές σε σημείο προβοκατόρικο, δηλαδή ίσα απλά για να γίνουν. Δεν νομίζω ότι έκανε καθόλου κακό στην πραγματικότητα στην παράσταση, ίσα-ίσα, ήταν μια παράσταση φτιαγμένη με σπάσιμο του τέταρτου τοίχου οπότε μίλαγε στο κοινό και ίσα-ίσα έδωσε στα πράγματα. Οι ηθοποιοί όπως για παράδειγμα ο Σκυφτούλης, ανταποκρίθηκαν πάρα πολύ ωραία σε αυτό που συνέβαινε. Το πολύ ενδιαφέρον είναι ότι οι θεατές καπάκωσαν τι γιούχες, αυτά ήταν απο τα πιο σημαντικά που συνέβησαν. Δεν μπορείς να πηγαίνεις εκεί που ο άλλος δουλεύει και να συμπεριφέρεσαι έτσι, είναι αγενές και ηλίθιο και προσβλητικό και για εμάς αλλά και για εκείνους που έχουν πληρώσει εισιτήριο. Το ότι οι θεατές καπάκωσαν τις γιούχες ήταν τρομερά συγκινητικό και ύστερα το χειροκρότημα ήταν πολύ μεγαλύτερο, ήταν ενισχυτικό. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία, μεγάλη θεατρική εμπειρία, γιατί νιώσαμε περίεργα, άβολα, και μετά ένιωθες μια τρομερή χαρά με αυτό που συνέβαινε. Στην πραγματικότητα ήταν και το έργο σχετικά με τα λαικά δικαστήρια και το ίδιο συνέβη και στους θεατές. Αυτό έλεγε η παράσταση δηλαδή, για τα λαικά δικαστήρια στους θεατές αυτό δηλαδή που συνέβη. Ήταν μαγικό, στην πραγματικότητα έγινε ένα συμμετοχικό έργο τρομερά στο εδώ και τώρα πολύ ενδιαφέρον είχε.
Ήταν αρκετά προστατευμένη εμπειρία, δεν πάθαμε κάτι, δεν έγινε κάτι και μάλιστα στην επαρχεία πήγε περίφημα που αυτό φοβόμασταν περισσότερο. Εγώ χάρηκα γιατί υπήρξε μια αντίδραση, αυτό σημαίνει οτι ο θεατής είναι ενεργός, ακούει.
Εγώ γράφω βιωματικά, δηλαδή γράφω θέατρο γιατί παίζω θέατρο.
Η τηλεόραση
Όλα τα χρόνια σε έχουμε δει μόνο στο θέατρο και όχι στην τηλεόραση. Αυτό είναι μια συνειδητή επιλογή ή απλώς δεν έχει προκύψει;
Δεν έχει προκύψει γιατί θεωρώ πως η Ελληνική τηλεόραση δεν είναι στα καλύτερα της και ειδικά όταν έχεις να ανταγωνιστείς και πλατφόρμες, και όταν δεν μπορείς να το διαχειριστείς οικονομικά, είναι άλλα τα budget, είναι σε μια περίεργη κατάσταση. Παρόλα αυτά, δεν είναι ένα μέσον που δεν θα ήθελα ποτέ και είμαι σε μια διαπραγμάτευση να γράψω και να διαχειριστώ αυτό το κομμάτι, θέλω πολύ. Και φέτος θα παίξω κιόλας, μου συμβαίνει αυτό οπότε θα το γνωρίσω γιατί θέλω. Εγώ γράφω βιωματικά, δηλαδή γράφω θέατρο γιατί παίζω θέατρο και με βοήθησε πάρα πολύ ότι γράφω πράγματα που θα ήθελα εγώ να παίξω. Αυτό αν μπορούσα να το καταλάβω και μέσα απο την τηλεόραση που είναι τελείως άλλη τεχνική, θα έχει και άλλο ενδιαφέρον.
Μια συμβουλή
Ποια είναι η συμβουλή σου σε όλα εκείνα τα νέα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με την γραφή και τη δραματουργία αλλά φοβούνται την απόρριψη και την αποτυχία;
Υπάρχει τρομερό κενό σε αυτό τον χώρο στην γραφή και στο θέατρο και στην τηλεόραση, Υπάρχει ανάγκη απο έργα και νομίζω ότι ο καθένας που θέλει να γράψει, πρέπει να γράψει -πραγματικά το πιστεύω αυτό-. Η γραφή έχει τρομερά στάδια, θέλει τριβή, μπαίνεις σε μια διαδικασία να εξελιχθείς γράφοντας δεν εξελίσσεσαι μόνος σου. Δεν μπορείς να εξελιχθείς σε κάτι αν δεν το δοκιμάσεις και δεν φας την δυσκολία στο κεφάλι. Και μετά μπορεί να βρεις τρόπο και το έργο να συμβεί, απλώς πρέπει να βρεις τρόπο να συμβεί, να ψάξεις. Δεν φτάνει μόνο το ταλέντο, το ταλέντο είναι το θέλω σε πολύ όπως έλεγε ένας δάσκαλος μου. Μπορεί να μη το γνωρίζεις κιόλας, ίσως ένας άνθρωπος να δει πολύ θέατρο ή να αρχίσει να γράφει σκηνές κι να ανακαλύψει ότι αυτό του προκαλεί πολύ χαρά. Νομίζω ότι δεν πρέπει να το βάζουμε κάτω και μακάρι να γράφανε πολύ περισσότεροι άνθρωποι. Μελλοντικά, θα ήθελα πολύ να το κάνω, να ανοίξω κάτι δικό μου αλλά θέλω να το δω να συμβαίνει και απο το κράτος.
Πιστεύεις έχει αρχίσει να ανοίγει ο χώρος αυτός;
Είμαστε μια χώρα που δεν έχει επενδύσει καθόλου στην γραφή, δεν είναι ότι τελειώνεις το λύκειο και λες θέλω να γίνω συγγραφέας, θα πάω στην τάδε σχολή και θα γίνω θεατρικό συγγραφέας. Υπάρχει τεράστιο κενό και για αυτό δεν παράγουμε πολλά έργα, είναι οι συνθήκες δηλαδή και για εμένα αν δεν υπήρχε η ομάδα δεν θα μάθαινε κανένας για τους “Αριστερόχειρες”. Πρέπει να το ψάξεις γιατί δεν υπάρχει το ιδανικό πλαίσιο, υπάρχει ένα κάλεσμα απο το Εθνικό το οποίο όμως είναι πολύ γενικό. Εγώ πιστεύω πολύ στην εκπαίδευση σε αυτά τα κομμάτια και πως η πολιτεία δίνει ευκαιρίες. Το ταλέντο είναι ένας παράγοντας, αλλά έχει και τεχνικές το θέατρο. Όταν επενδύεις σε έναν τέτοιο θεσμό, μπορεί να σου γραφτούνε τέσσερα διαμάντια απο τα είκοσι που θα μπούνε και αυτό είναι πολύ σημαντικό, δημιουργούν μια παράδοση θεατρικής γραφής.
Θα ήθελα να υπάρχει μια σχολή γραφής, δηλαδή να έχει το Εθνικό Θέατρο σχολή γραφής κανονική και να μπαίνουν παιδιά να γράφουν έργα. Κι να φύγεις στο εξωτερικό είναι δύσκολο και οικονομικά αλλά είναι και δύσκολο να μην γράφεις στην μητρική σου, γιατί σκέφτεσαι με την μητρική σου και η γλώσσα είναι τεράστιο εμπόδιο. Εγώ ας πούμε θα ήθελα πολύ να πάω στην Αγγλία, εκεί που γράφονται τα καινούργια έργα. Η Αγγλία έχει παράδοση, έχει βγάλει την Σάρα Κέιν και τον Μπέκετ τώρα μιλάμε για μεγάλα ονόματα, παρόλα αυτά δεν μπορείς να πας έτσι. Στην Ελλάδα δεν εξάγουμε πολιτισμό και αυτό είναι πολύ λυπηρό.
Σχέδια για το άμεσο μέλλον
Είσαι πολυάσχολη, έχεις πολλά project που τρέχουν. Που θα σε βλέπουμε τώρα και από εδώ και στο εξής;
Το καλοκαίρι δεν θα δουλέψω, τώρα θα κάνουμε πρόβες για του χρόνου για το καινούργιο έργο του Γιάννη Τσίρου που λέγεται “κανόνια και τρομπέτες” και θα παιχτεί στο θέατρο “Εμπορικόν” σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παπαγεωργίου. Θα ξαναγίνουν οι “Σπυριδούλες” , κάπως το ψάχνουμε, γιατί θέλουμε πάρα πολύ να ξαναγίνουν και το κυνηγάμε να τις καταφέρουμε. Επίσης θα ξεκινήσω και γυρίσματα τώρα τον Ιούλιο για μια σειρά στην τηλεόραση. Σκεφτόμουν να κάνω ένα μεγάλο ταξίδι πριν μου κάτσει αυτό γιατί ήταν το πρώτο καλοκαίρι που δεν δούλευα μετά απο εννιά χρόνια, μετά έκατσε αυτό και είπα όχι, θα το κάνω και αυτό να πάρω την γλύκα να δω πως είναι να ξέρω, γιατί μπορεί και να μου αρέσει.
Η Νεφέλη πέρα από το θέατρο
Πριν την αποχαιρετήσω από εκείνο το καφέ στα Εξάρχεια για να πάει στο θέατρο της ζήτησα να μας απαντήσει σε κάποιες γρήγορες ερωτήσεις για εκείνη πέρα από το θέατρο, να γνωρίσουμε την Νεφέλη πέρα από αυτό. Γέλασε, της άρεσε πολύ η ιδέα «Αχ πολύ μου αρέσει αυτή η ιδέα και τα παιχνίδια, πάμε είμαι μέσα» μου απάντησε.
Έχεις κατοικίδιο;
Όχι
Σκύλος ή γάτα;
Σκύλος
Αγαπημένο φαγητό;
Μακαρόνια με κιμά
Αγαπημένη περιοχή για ποτό;
Εξάρχεια
Βουνό ή θάλασσα;
Βουνό (ενώ είμαι από νησί, είμαι από την Χίο)
Ζώδιο;
Ταύρος, 19 Μάϊου
Ο καφές που πίνεις;
Φρέντο εσπρέσο σκέτο και ελληνικό διπλό σκέτο
Αγαπημένο ταξίδι που έχεις κάνει;
Στην Τουρκία, στην Κωνσταντινούπολη
Ταξίδι που θέλεις να κάνεις;
Στην Αμερική
Αγαπημένο τραγούδι;
Πιο πολύ Πανούση ακούω τελευταία και χατζηφραγκέτα
Αγαπημένη ταινία;
Ο κύκλος των χαμένων ποιητών
Αγαπημένο βιβλίο;
iq 84, Μουρακάμι
Κομμάτι στην ντουλάπα σου που δεν μπορείς να αποχωριστείς;
Ένα παλιό τζιν απο ένα second hand που έχει τρυπήσει και το φοράω ακόμα
Νομική ή θέατρο;
Ε ξεκάθαρα θέατρο
Αγαπημένο θεατρικό έργο;
Η Ορέστεια, είναι εργάρα
Αγαπημένο quote;
Ένας για όλους και όλοι για έναν, το λέμε με την ομάδα
Ένα μήνυμα που θέλεις να δώσεις;
Αγωνιστείτε!
