Η Μαρία και όχι η κ. Πετεβή είναι ένας άνθρωπος που από τη πρώτη στιγμή θα σε κάνει να νιώσεις άνετα, θα μοιραστείς μαζί της τις ίδιες σκέψεις και ανησυχίες καθότι την ενδιαφέρουν βαθύτατα τα υπαρξιακά ζητήματα. Θεωρεί φάρμακο και όχι ταμπού για όλους ανθρώπους την ψυχοθεραπεία, γιατί εκτός από την σωματική μας υγεία οφείλουμε να προσέχουμε και την ψυχική. Αυτό το διάστημα συμμετέχει στη παράσταση «Τα Σκυλιά» του Ανέστη Αζά, στο Φεστιβάλ Αθηνών (Πειραιώς 260) από τις 19 έως τις 21 Ιουλίου. Μία παράσταση εμπνευσμένη από την κακοποίηση του Όλιβερ της Αράχωβας.
Προέρχεσαι από μία καθαρά καλλιτεχνική οικογένεια ο μπαμπάς και ο αδερφός σου είναι μουσικοί ήταν κάτι που σε ώθησε στο να γίνεις ηθοποιός;
Αυτό ήταν κάπως έμφυτο μπορεί και από το DNA, ξέρω μπορεί να ακούγεται κλισέ. Αυτό όμως ήρθε από την αρχή της ύπαρξης μου, ήδη από τεσσάρων ετών, όταν ανέβηκα για πρώτη φορά στη σκηνή με την χορωδία του πατέρα μου ένιωσα κάτι μαγικό ούτε καν ήξερα να διαβάζω μάλιστα κρατούσα την παρτιτούρα ανάποδα. Δεν ήξερα τι είναι ηθοποιός αλλά έφτιαχνα συνέχεια κόσμους με βάση τα όσα έβλεπα και άκουγα. Μου άρεσε να δημιουργώ πλαίσια, στα οποία μπορούσα να αναπνέω αλλά και να ξεφεύγω. Έπαιζα με τις κούκλες μου και δημιουργούσα ρόλους πάνω σε αυτές, η μαμά μου ανησυχούσε που μιλούσα στους τοίχους.
Το περιβάλλον σου ήταν υποστηρικτικό;
Οι γονείς μου δεν ήταν καθόλου υποστηρικτικοί σε αυτό που ήθελα να κάνω, με απέτρεπαν ακριβώς επειδή είναι καλλιτέχνες και γνώριζαν τις δυσκολίες του επαγγέλματος. Είμαι ένα πολύ ευαίσθητο παιδί και δεν ήθελαν να ακολουθήσω αυτόν τον δρόμο, διότι δεν προέρχομαι από μία εύπορη οικογένεια με οικονομική άνεση και ήξεραν ότι θα δυσκολευόμουν βιοποριστικά, όπως συνέβη άλλωστε. Επίσης, επειδή είναι ένα δύσκολο επάγγελμα που θέλει γερό στομάχι για να αντέξεις όλες τις αντιξοότητες που περικλείει, πίστευαν ότι θα πληγωθώ. Μάλιστα εγώ η ίδια σκέφτομαι ότι ιδιοσυγκρασιακά/ψυχικά δεν ταιριάζω σε αυτό. Αρρώσταινα μόνο στην ιδέα ότι δεν έκανα αυτό που ήθελα όταν πέρασα στην φιλοσοφική, η διέξοδος μου ήταν το γράψιμο. Ήμουν καλή μαθήτρια, φυτό θα έλεγα, και όλοι μου έλεγαν να γίνω φιλόλογος, αλλά έβλεπα ότι δυστυχώς δεν είχα την εσωτερική δύναμη για κάτι τέτοιο.
«Υπήρχε σύγκρουση μέσα μου για το τι θέλω και για το τι είναι σωστό να κάνω»
Όταν ανεβαίνεις πάνω στη σκηνή ξεχνάς αυτούς τους προβληματισμούς και τις δυσκολίες που έχει το επάγγελμα σου;
Όταν βρίσκομαι πάνω στη σκηνή αισθάνομαι ότι είναι ένας άλλος κόσμος, εκεί αναπνέω αλήθεια αλλά όσο μεγαλώνω αυτό δυσκολεύει καθώς νιώθω ότι μπαίνει περισσότερο η σκέψη και λιγότερο η απόλαυση όντας και τελειομανής. Παρόλα αυτά προσπαθώ να το αντιστρέψω δουλεύοντας με τον εαυτό μου, γιατί δεν έχω την ορμή της πιο μικρής ηλικίας μπαίνει μπροστά ο φόβος και η λογική. Από μικρή καταλάβαινα ότι πάνω στη σκηνή αναπνέω και ζω ήταν μία άμυνα για να αντιμετωπίζω τις δυσκολίες. Αν για παράδειγμα είχα ένα θέμα έβγαζα από αυτό το δύσκολο κομμάτι και το μετουσίωνα για να δημιουργήσω κάτι. Πρώτη φορά έπαιξα σε παράσταση στο σχολείο στα 12 μου και την ώρα που έπαιζα συγκινούμουν, ένιωθα κάτι υπερβατικό. Πέρα από αυτό ένιωθα ότι επικοινωνώ με τους ανθρώπους που με βλέπουν, σα να τους ακουμπάω κάποια χορδή κάτι που ήταν πολύ καλό και θεραπευτικό. Αυτό το αίσθημα το νιώθω ακόμη και τώρα πολλές φορές, όχι κάθε μέρα βέβαια, γιατί Τετάρτη – Κυριακή δεν είσαι ο ίδιος άνθρωπος.
Άρα ήταν μονόδρομος για σένα η υποκριτική;
Ναι δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, θα το επέλεγα ξανά όσες φορές κι αν γεννιόμουνα, γιατί αυτή ήταν η τάση μου. Με αυτό το πράγμα μπορώ να αντεπεξέλθω, είναι ένα επάγγελμα τρόπο ζωής, είναι η ζωή μου. Μπαίνεις στην διαδικασία να διαβάσεις, να ψάξεις, να σκεφτείς γεγονός που δε σε κάνει να βαριέσαι. Μ’ αρέσει πολύ και το κομμάτι της έρευνας, να μπαίνω στα παπούτσια του άλλου. Υπάρχει μέσα μου και το κομμάτι της ενσυναίσθησης, με ενδιαφέρει και υπαρξιακά ένας ρόλος .
Εκτός από την υποκριτική που είναι το επάγγελμα σου αλλά και το πάθος σου από ότι καταλαβαίνω , είναι κάποιο άλλο επάγγελμα τελείως διαφορετικό του θα ήθελες να ακολουθήσεις; Αν ναι για ποιους λόγους ;
Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήμουν τραγουδίστρια μ’ αρέσουν πολύ τα ρεμπέτικα τραγούδια, το έχω κάνει και επαγγελματικά παλαιότερα . Σίγουρα κάτι θα δημιουργούσα με τα χέρια μου και στην περίπτωση που δεν είχα αυτή την καλλιτεχνική φύση, θα έκανα κάτι ανθρωπιστικό ίσως να ήμουν ψυχολόγος. Διαβάζω πολύ πάνω σε αυτό, κάνω πολλά χρόνια ψυχοθεραπεία, οπότε κάτι τέτοιο θα επέλεγα που έχει σχέση με την ψυχή του ανθρώπου θέλω να την θεραπεύσω αλλά και να θεραπευτώ είναι αμφίδρομο . Αυτό προήλθε από την οικογένεια μου και ο μπαμπάς μου βοηθούσε και η μαμά μου -λόγω του επαγγέλματος της , είναι νοσηλεύτρια. Επίσης μου αρέσει πολύ και η έρευνα θα μου άρεσε δηλαδή να γινόμουν αρχαιολόγος.
Έχεις δηλώσει ότι είσαι φύσει αγχώδης άνθρωπος, εκτός από το θέατρο το άλλο σε ηρεμεί και σε χαλαρώνει συνάμα;
Η μουσική, η λογοτεχνία και τα επιτραπέζια που μ’αρέσει παίζω μιας και νιώθω ότι μπαίνω σε άλλους κόσμους. Σε κάθε συνάντηση με τους φίλους μου είμαι πάντα αυτή που ενώ συζητάμε κάτι σοβαρό θα πεταχτώ και θα πω «άντε να παίξουμε τίποτα» με τους άλλους να νευριάζουν. Απολαμβάνω πολύ τα escape rooms και το σινεμά , δεν είμαι ο άνθρωπος που θα τον γεμίσει να πιω μια μπίρα σε ένα μπαρ, είμαι σπιτόγατος. Ένα άλλο που τρελαίνομαι να κάνω είναι το περπάτημα στη φύση, να πηγαίνω σε μουσεία και να βλέπω πίνακες ζωγραφικής, ιδίως σε ταξίδια μου, όπου μαθαίνω και καινούρια πράγματα.
Έχεις κάποια άλλη καλλιτεχνική ενασχόληση ;
Γράφω μερικές φορές παλαιότερα περισσότερο, τώρα συνδημιουργώ στο σενάριο μίας παράστασης ή προτείνω κάτι. Πλέον με το θέατρο εκφράζομαι οπότε δεν το έχω τόση ανάγκη όπως την εποχή που ένιωθα πιο καταπιεσμένη, πάντως σίγουρα μία φορά το χρόνο θα γράψω κάτι.
Εκτός από ηθοποιός θα ήθελες κάποια στιγμή να δοκιμάσεις και τη σκηνοθεσία , δηλαδή να αποδώσεις με τη δική σου ματιά ένα έργο ; Είναι κάτι που έχεις σκεφτεί;
Όλοι μου λένε ότι κάποια στιγμή θα σκηνοθετήσω, ακόμη δε νιώθω έτοιμη όμως. Όλο το βάρος της σκηνοθεσίας με τα τεχνικά κομμάτια νιώθω ότι δεν το πολυέχω, βέβαια θα συν-σκηνοθετούσα, προτιμώ την συν-δημιουργία σε αυτή τη φάση. Δεν μου έχει βγει η ανάγκη ακόμα, αλλά στην εκάστοτε δουλειά όπου μου δίνεται χώρος προτείνω ιδέες και φέρνω υλικό .
Έχεις βρεθεί σε συνεργασία που δεν ήταν ιδανική για εσένα;
Φυσικά ! Δεν είναι τόσο συνειδητό, είναι πιο πολύ σε σχέση με το ότι ο άλλος έχει ανασφάλεια για τον ίδιο του τον εαυτό. Αυτό δυστυχώς υπάρχει πολύ στον χώρο του θεάτρου, ποιος καλλιτέχνης δεν είναι ανασφαλής; Ή μπορεί να είναι ανασφαλής με άλλον τρόπο, να πηγαίνει σε ναρκισσιστικά στοιχεία . Η ανασφάλεια άλλωστε υπάρχει σε όλους τους ανθρώπους αν και δεν εκφράζεται με τον ίδιο τρόπο , είναι ανασφαλής η ίδια η ζωή .
Με ποιο κριτήριο επιλέγεις μια συνεργασία ; Ποια η βασική σου επιδίωξη από αυτή; Είναι σημαντικό για σένα τι αποτύπωμα θα σου αφήσει στο τέλος;
Τα τελευταία χρόνια έχω κάποιες προτάσεις και μπορώ να διαλέξω ανάμεσα τους, δεν είναι εύκολο να διαλέγεις. Υπάρχει το βιοποριστικό κομμάτι, οπότε δεν μπορώ να επιλέγω πάντα αναγκάζομαι να κάνω πράγματα που μου αρέσουν λιγότερο για να είμαι πιο ασφαλής οικονομικά. Παραταύτα, στο κάθε πράγμα ακόμα και αν δεν σου αρέσει βρίσκεις κάτι θετικό που μπορεί να σε βοηθήσει. Αισιόδοξη γενικά δεν είμαι αλλά προσπαθώ να πάρω ό,τι καλύτερο μπορώ από το οτιδήποτε. Όταν μπορώ να επιλέγω λοιπόν βασικό κριτήριο είναι ποιοι θα είναι οι άνθρωποι που θα συνεργαστώ, αν θα μπορώ να επικοινωνήσω και αν θέλουμε τα ίδια πράγματα. Με ενδιαφέρει να εμπνέομαι από τους συνεργάτες μου , να τους θαυμάζω κι αν δεν ξέρω κάτι για αυτούς ρωτάω γιατί ο χώρος γνωρίζει. Ναι θέλω στο τέλος να μου αφήσει το πιο θετικό αποτύπωμα , αλλά και να νιώθω ότι δημιουργήσαμε κάτι ποιοτικό και όμορφο .
Με αφορμή τη παράσταση «The Humans » που έπαιζες τον χειμώνα , στην οποία ήρωες και θεατές έρχονται αντιμέτωποι με αγωνίες, όνειρα και ανομολόγητους φόβους θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιος είναι ο δικός σου ανομολόγητος φόβος και αν έρχεσαι αντιμέτωπη με αυτόν;
Τους ομολογώ όλους , πάντα τους εξέφραζα . Εκφράζω τα πάντα πέρα από τον θυμό, πλέον θυμώνω παλιά το καταπίεζα περισσότερο, γιατί έχω το σύνδρομο του καλού παιδιού. Δεν είμαι θερμοκέφαλος άνθρωπος, δεν μου αρέσουν οι συγκρούσεις προσπαθώ μέσω του χιούμορ να λειτουργώ ως πυροσβεστήρας. Μεγαλύτερος μου φόβος λοιπόν , είναι ο θάνατος και η αρρώστια κάποιου οικείου μου ή η δίκη μου . Η αλήθεια είναι πως έχω υπαρξιακές αναζητήσεις που ξεκινούν από το δημοτικό, με ανησυχούν τα συμπλέγματα της κοινωνίας υπάρχει τρομερή ματαιότητα στην ύπαρξη μας που φέρνει μανία και αυτό μας αρρωσταίνει. Πλέον απομακρυνόμαστε από την πραγματική πηγή και σύνδεση.
Για έναν ηθοποιό η απόλυτη καλλιτεχνική επιδίωξη, το λεγόμενο ζενίθ είναι η Επίδαυρος, στην οποία έχεις πρωταγωνιστήσει με την «Ιφιγένεια Εν Αυλίδι » σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη , μετά από αυτό ποιος είναι ο επόμενος μεγάλος σου στόχος ;
Στόχος όχι ακριβώς, αλλά διακαής μου πόθος είναι το σινεμά δεν έχει τύχει να κάνω ακόμα (μόνο μικρού μήκους ταινίες) αν και είναι το αγαπημένο μου. Εννοείται επιθυμώ να ξανά παίξω στην Επίδαυρο μου άρεσε πολύ η αρχαία τραγωδία. Το αίσθημα να παίζεις στην Επίδαυρο είναι μαγικό, συγκαταλέγεται στις πιο όμορφες και απογειωτικές εμπειρίες. Η ενέργεια που έχει αυτό το μέρος προέρχεται από αλλού, αυτό το θέατρο είναι μία αγκαλιά. Την ημέρα εκείνη που έπαιξα στην Επίδαυρο το άγχος έγινε σύμμαχος μου και όχι εχθρός μου, νίκησε η ομορφιά που έβλεπα τριγύρω μου και θα πω ότι ήταν η καλύτερη παράσταση της ζωής μου, στην καλύτερη μου φάση.
Ένιωσα παίζοντας στην Επίδαυρο, οριακά σαν μεταθανάτια και υπερβατική εμπειρία. Έφυγα από το σώμα μου.
Θα μπορούσες να δεις τον εαυτό σου αμιγώς σε κάτι κωμικό ;
Ναι θα μπορούσα, έχω παίξει κιόλας σε κωμωδία στον «Αστέρα Ραχούλας», το θέμα όμως είναι πως γίνεται η κωμωδία στην Ελλάδα . Είναι το πιο δύσκολο και το πιο ωραίο είδος, είμαστε λίγο πίσω σε κάποια πράγματα. Θεωρώ δεν μπορεί να γίνει όπως θα έπρεπε γιατί εξαρτάται πολύ και από το budget που διαθέτει το εκάστοτε κανάλι . Υπάρχουν για αυτήν κάποιες προδιαγραφές, γι’ αυτό και πιο ασφαλές είναι να κάνεις δράμα. Το αγαπημένο μου είδος είναι αυτό που περικλείει το δράμα, την κωμωδία και αντίστροφα, γιατί και η ζωή είναι κωμικοτραγική .
Πηδάλιο στην καλλιτεχνική σου πορεία είναι η λογική ή το συναίσθημα ; Έχεις δράσει ποτέ παρορμητικά και σου έχει βγει σε καλό ;
Όχι δεν είμαι παρορμητικός άνθρωπος, αλλά πάω πολύ με το ένστικτο , όπου είμαι καλά δηλαδή και νιώθω πως αναπνέω . Βάζω όμως και την λογική μπροστά έτσι ώστε να δω τι θα είναι πιο σωστό για εμένα.
Τι θα ήταν ανατροπή για τη Μαρία Πετεβή με βάση τα όσα έχεις κάνει έως σήμερα; Πιστεύεις έχεις διαμορφώσει την καλλιτεχνική ταυτότητα που ονειρευόσουν;
Ταυτότητα είναι μεγάλη λέξη, αλλά με πολύ αργά βήματα πάω προς τις πλευρές που μου αρέσουν καλλιτεχνικά χωρίς να είμαι ακόμα ακριβώς εκεί που αναπνέω. Γενικότερα δεν μου αρέσουν οι τίτλοι, μου φαίνεται ειδικά στην Ελλάδα αστείο το σταριλίκι. Στην εποχή μας πολλά πράγματα είναι ρηχά γι’ αυτό κι από μικρή δεν τα καταλάβαινα, είχα μία αίσθηση ότι κάτι τέτοιο συμβαίνει. Μ’ αρέσει να εμπνέω με κάτι ουσιαστικό , είναι σημαντική η επαφή με τον κόσμο, δίνω ευχές , συνομιλώ μαζί του αλλά αυτό δεν με ορίζει ως σταρ. Επεδίωξα να είμαι αυτό που ορίζουν ως «αντιστάρ». Έχω αποδείξει ότι δεν έχω την ανάγκη να είμαι συνέχεια στην τηλεόραση, είμαι εντάξει να απέχω και να και να κάνω ωραία πράγματα στο θέατρο.
Θεωρείς δίκαιο τον διαχωρισμό που γίνεται ανάμεσα στους ηθοποιούς σε εμπορικούς και ποιοτικούς;
Όχι δεν τον θεωρώ δίκαιο, εμπορικό είναι και το θέατρο γιατί απευθύνεται στον κόσμο, είμαστε όλοι εμπορικοί. Το θέμα έγκειται στο να είσαι τίμιος και ηθικός με αυτό που προβάλλεις, να μη θες να κοροϊδέψεις τον κόσμο, να μην κάνεις αρπαχτές και να δουλεύεις σκληρά. Στην τηλεόραση και στο θέατρο μπορεί να γίνουν καλές και κακές δουλειές, το θέμα είναι με την τηλεόραση πως δεν υπάρχει ο απαραίτητος χρόνος οπότε είναι και πιο δύσκολο να γίνει κάτι πραγματικά καλό. Βέβαια στις «Μέλισσες » έγινε η καλύτερη δυνατή δουλειά που μπορούσαμε να κάνουμε και άνοιξε τις πόρτες για να υποδεχτεί κόσμο από το θέατρο η τηλεόραση, έδωσε δηλαδή ευκαιρίες .
«Φοβόμουν την τηλεόραση λόγω της απήχησης που έχει, αλλά την απομυθοποιώ»
Μετά από αυτή την αδιαμφισβήτητη επιτυχία που είχατε στην τηλεόραση πολλές συνάδελφοι σας απορροφήθηκαν σε διάφορες σειρές κάτι τέτοιο δεν έγινε με εσάς, δεν βρέθηκε μια καλή πρόταση να σας κινήσει το ενδιαφέρον;
Ήθελα να κάνω μία παύση, να γεμίσω τις μπαταρίες μου και να κάνω κάτι διαφορετικό, δεν μου αρέσει υπερβολική έκθεση. Έζησα μία τόσο όμορφη και γεμάτη εμπειρία αλλά μετά από αυτή ήθελα να κάνω θέατρο, τώρα κάνω κάποιες συζητήσεις για τηλεόραση αν και την φοβάμαι λόγω της απήχησης, είναι όμως κι αυτή μέρος της δουλειές μου δεν την απαξιώνω.
Πώς αντιμετωπίζεις την αποτυχία; Έχεις κάνει αποτυχίες;
Η αποτυχία είναι μέσα στο παιχνίδι, το πως την δέχεσαι είναι το θέμα φυσικά και δεν είναι εύκολο, γιατί φοβάσαι ότι θα σου στοιχίσει στο επόμενο επαγγελματικό σου βήμα. Σαφέστατα και έχω κάνει αποτυχία με την έννοια ότι δεν μου άρεσε καθόλου αυτό που έκανα, δεν μου άρεσε ο τρόπος δουλειάς δεν τον θεωρούσα σωστό. Αισθητικά δεν ταίριαξα σε αυτό το περιβάλλον , με επηρέασε αρνητικά και γι αυτόν ακριβώς τον λόγο ήμουν πιο προσεκτική στο επόμενο μου βήμα .
Έχεις σκεφτεί ποτέ να τα παρατήσεις;
Όχι, αν και πολλές φορές λέω να ζούσα σε ένα βουνό ή να έκανα κάποιο άλλο επάγγελμα πιο ήσυχο χωρίς αυτή την τρέλα, αλλά δεν θα μπορούσα να κάνω κάτι άλλο. Τα 19 με τα 29 δεν τα κατάλαβα λόγω δουλειάς , είναι δύσκολο να υπάρξεις σε αυτό τον χώρο και να δουλεύεις συνέχεια , πάλεψα μόνη μου για να τα καταφέρω , οπότε δεν είχα χρόνο για διασκέδαση, τώρα προσπαθώ να το ισορροπήσω .
Σε εκφράζει μία πιο απλή παρουσία στα social media όπως έχω διαπιστώσει αποφεύγεις τις εμπορικές διαφημίσεις, για ποιον λόγο ; Θέλεις να εστιάσεις στο αντικείμενο της δουλειάς σου ;
Νομίζω δεν μου πάνε τα social media, έχω έναν άλλο τρόπο σκέψης μάλιστα τα είχα δαιμονοποιήσει αλλά τώρα πια μπορεί και να τα έκανα περισσότερο , με ένα μέτρο φυσικά . Είμαι ανοιχτή σε κάποια πρόταση που θα μου ταιριάξει, ίσως αρώματα, κοσμήματα γενικότερα “ art”. Όσο κι αν δεν το αντέχω τα social media είναι μέρος της ζωής μας, είναι λογικό να κάνεις και αυτό , απλά δεν θα ήθελα να είμαι αυτό. Δε με καθορίζει η διαφήμιση στο ίνσταγκραμ.
«Όπου βρω καλοσύνη πάω και κολλάω, είμαι αυστηρή με τους ανθρώπους, γιατί πρώτα είμαι αυστηρή με τον εαυτό μου »
Σε επηρεάζει η κριτική ;
Ναι με επηρεάζει και με ρίχνει, μέχρι στιγμής δεν έχει γραφτεί αρνητική κριτική για εμένα με εξαίρεση μία κριτική , η οποία ήξερα από πού προέρχεται και για ποιο λόγο γράφεται . Ταυτόχρονα σκέφτομαι τι σημαίνει κριτική; Κάποιος που δεν είναι πάνω στη σκηνή δεν ξέρει , πολλοί κριτικοί γράφουν με βάση τι τους αρέσει και τι όχι, αυτό λέγεται γνώμη όχι κριτική. Πιο πολύ θα με επηρεάσει η κριτική από έναν συνάδελφο, γιατί παίζουμε μπάλα στο ίδιο γήπεδο.
Ποια είναι τα επόμενα επαγγελματικά σου βήματα;
Το «The Humans » τη παράσταση που συμμετείχα τον χειμώνα , θα συνεχιστεί για 2η συνεχή χρονιά στο θέατρο Μουσούρη από τον Οκτώβριο . Αυτή την περίοδο είμαι πολύ ευτυχισμένη, καθώς κάνω μία δουλειά γεμάτη φούσκες αγάπης και αγκαλιάς , στην οποία αναπνέω. Πιο συγκεκριμένα , συμμετέχω σε μια παράσταση του Φεστιβάλ Αθηνών στη Πειραιώς 260 που ονομάζεται « Τα Σκυλιά» σε σκηνοθεσία Ανέστη Αζά. Θα παιχτεί από τις 19 έως τις 21 Ιουλίου και είναι εμπνευσμένη από την ιστορία του Όλιβερ του κακοποιημένου σκύλου στην Αράχωβα. Βλέπουμε όλη αυτή την ιστορία από την πλευρά των σκύλων, μια ιστορία σύμβολο που υπάρχει η ατιμωρησία και δυστυχώς εκλείπει η απόδοση δικαιοσύνης .
Σε απορροφά ο ρόλος που ενσαρκώνεις ; Ποιος ήταν ο πιο αντίθετος σου ρόλος κι γιατί ;
Με απορροφά όχι όμως ο ρόλος, αλλά η διαδικασία του πως να γίνει αυτό. Δεν μπαίνω μέσα στον ρόλο, αλλά μπαίνω βαθιά σε πτυχές και χορδές που μπορεί να έχει . Είναι μία διαδικασία και τρομακτική αλλά και πολύ ωραία, με ενδιαφέρον . Είναι περίεργο να βλέπεις κάτι τελείως αντίθετο από εσένα και για κάποιο λόγο έχεις κάποια πτυχή του. Με εξιτάρει να κάνω αντίθετους ρόλους , η «Ιφιγένεια» για παράδειγμα ήταν ένας ρόλος όχι τόσο ψυχολογικής φύσεως, αλλά επειδή είχε να κάνει με σύμβολα και με μεγέθη ήταν μεγαλειώδης όχι τόσο αντίθετος . Ακόμη και η Πηνελόπη ήταν αντίθετος ρόλος ένα πλάσμα καταπιεσμένο που παρόλα αυτά ανταλλάξαμε χαρακτηριστικά. Πολλές φορές κάποια κατάσταση που βίωνε η Πηνελόπη , την ίδια στιγμή τη βίωνα και εγώ στη ζωή μου, χωρίς να αναφέρομαι στις ακραίες καταστάσεις φυσικά . Αυτή η περιοχή της Πηνελόπης θα είναι για πάντα μέσα μου, μου έδινε ώθηση ο ρόλος της και αυτόματα δανειζόμουν χαρακτηριστικά από αυτή .
Τέλος, θα ήθελα να σε ρωτήσω αν είναι στα σχέδια σου η δημιουργία οικογένειας;
Ναι, θα ήθελα στο μέλλον να κάνω οικογένεια , αν και είναι κάτι που με αγχώνει και με φοβίζει λόγω της κοινωνίας που ζούμε. Σκέφτομαι πως μπορεί να προστατευτεί ένα παιδί , ακόμα και η διαδικασία της εγκυμοσύνης είναι κάτι αγχωτικό για εμένα . Δεν είναι στα άμεσα σχέδια μου η δημιουργία οικογένειας , όμως θέλω κάποια στιγμή να διοχετεύσω την αγάπη μου, όπως το κάνω τώρα στα κατοικίδια μου . Όταν κάνεις παιδί εκτός από την φροντίδα που του δίνεις, πρέπει να φύγεις τελείως από τον εαυτό σου οι προτεραιότητες σου αλλάζουν, είναι κάτι μακρινό για εμένα.
