Έχεις τρεις «ιδιότητες»: ηθοποιός, θεατρολόγος και συγγραφέας. Υπερισχύει κάποια από τις τρεις;
Ασχολούμαι συνέχεια με το συγγραφικό κομμάτι, αλλά αυτό που υπερισχύει περισσότερο από όλα αυτή την στιγμή είναι ο θεατρολόγος. Εξασκώ το επάγγελμα και προσπαθώ να δώσω τις δικές μου γνώσεις και εμπειρίες στους δικούς μου μαθητές. Είναι κάτι που ξεκίνησα όταν τελείωσα την σχολή και είναι κάτι που με κέρδισε πιο πολύ από την υποκριτική, η διδασκαλία της υποκριτικής. Το κομμάτι του ηθοποιού είναι κάτι που μου αρέσει αλλά δεν με αφορά ιδιαίτερα γιατί βρήκα άλλο τρόπο να μπορώ να εξασκήσω την υποκριτική μου, στο να μπορώ να την διδάξω πλέον. Παρόλα αυτά συνεχίζω και με την υποκριτική.
Προέρχεσαι από καλλιτεχνική οικογένεια. Ο πατέρας σου είναι φωτογράφος, ο μικρός σου αδερφός ασχολείται με το τραγούδι. Έπαιξε κάποιο ρόλο αυτό στην επαγγελματική σου επιλογή;
Καθόλου! Από μικρή ηλικία μου άρεσε πάρα πολύ η υποκριτική, ιδιαίτερα να βλέπω ανθρώπους να ασχολούνται με την υποκριτική. Από πολύ μικρός έβλεπα θέατρο, χωρίς οι γονείς μου να είναι θεατρόφιλοι. Κάθε φορά που διαφημιζόταν μια παράσταση ήθελα να πάω να την δω. Με μαγνήτιζε το θέατρο γιατί πολύ απλά ήταν της αρεσκείας μου.
Το γεγονός ότι το επάγγελμα των γονιών μου ήταν καλλιτεχνικής φύσεως θεωρώ ότι τους βοήθησε στο να αποδεχτούν την αγάπη και το ενδιαφέρον μου για τα καλλιτεχνικά.
Τι εννοώ; Αυτή την στιγμή έχω ενήλικες μαθητές οι οποίοι αν και ήθελαν να ασχοληθούν με το θέατρο από μικρή ηλικία και να γίνουν ηθοποιοί, οι γονείς τους δεν τους άφησαν γιατί είχαν άλλες προτεραιότητες για αυτούς. Εμένα οι δικοί μου οι γονείς το έβλεπαν διαφορετικά, γιατί ακριβώς ήξεραν τι σημαίνει να κάνεις κάτι που σου αρέσει και μπορούσαν να αφουγκραστούν την ανάγκη μου να ασχοληθώ με την τέχνη.
Τι σε έφερε από την Κύπρο στην Αθήνα; Πως αποφάσισες να μείνεις μόνιμα εδώ;
Στην Αθήνα με έφεραν οι σπουδές μου. Θυμάμαι πάρα πολύ καλά την μέρα που έφευγα από την Κύπρο το 2010 για να έρθω να σπουδάσω. Ήμουν στο αεροδρόμιο και ήξερα ότι δεν θα ξαναγυρίσω πίσω, το ένιωθα. Βασικά δεν το ένιωθα, το ήθελα! Είχα πάρει όλα μου τα ρούχα, δεν άφησα τίποτα στην Κύπρο σαν να ήξερα ότι δεν θα ξαναγυρίσω μόνιμα.
Στην Αθήνα ο κόσμος αγαπούσε πολύ το θέατρο, από ότι στην Κύπρο τότε. Όταν ξεκινήσαμε να παίζουμε το 2011, που ήμουν ακόμα φοιτητής, θυμάμαι την πρώτη μέρα που γέμισε το θέατρο, την δεύτερη και την τρίτη μέρα το ίδιο, χωρίς να με ξέρει κανείς! Στην Κύπρο ήταν πιο δύσκολο αυτό, τουλάχιστο τότε, γιατί τώρα υπάρχει μια εξέλιξη.
Επίσης, η Αθήνα δεν έχει καμία σχέση με την Λεμεσό που μεγάλωσα. Οι άνθρωποι εδώ είναι διαφορετικοί, οι ρυθμοί είναι άλλοι, ο θόρυβος, ο ήχος, οι μυρουδιές, τα καυσαέρια, το χάος, τα νεύρα που έχει ο κόσμος, είναι όλα πολύ διαφορετικά! Όλα αυτά με είχαν γοητεύσει τότε και ακόμα με γοητεύουν και μου αρέσουν! Ακόμα κάτι που μου αρέσει πολύ είναι η καλλιτεχνία που είναι παντού. Νομίζω όπου και να πας υπάρχει κάτι καλλιτεχνικό σε αυτή την πόλη.
Ποια ήταν η αντίδραση της οικογένειας και των φίλων σου, όταν τους ανακοίνωσες ότι θα μείνεις μόνιμα Αθήνα; Προσπάθησαν να σε αποτρέψουν;
Οι φίλοι μου δεν ασχολήθηκαν γιατί ήξεραν ότι δεν θα γυρίσω πίσω, το ένιωθαν, όπως το ένιωθα και εγώ. Επίσης με την πάροδο του χρόνου οι φίλοι σου αλλάζουν, αναγκαστικά. Εννοείται ότι έχω τους φίλους μου στην Κύπρο, αλλά όταν έρθεις για σπουδές και αρχίσεις να δουλεύεις, αποκτάς ένα καινούριο φιλικό περιβάλλον. Θα έλεγα ότι, οι φίλοι που απέκτησα εδώ στην Αθήνα ήταν αυτοί που με έπεισαν ότι πρέπει να μείνω.
Οι γονείς μου δεν με πίεσαν ποτέ, ούτε μου είπαν ότι πρέπει να γυρίσω πίσω. Υπήρχε μεγάλη επιθυμία από μέρους τους για να επιστρέψω πίσω, όταν τελείωσα τις σπουδές μου. Όταν όμως διαπίστωσαν ότι θα κάνω τα πάντα για να μην συμβεί αυτό, σταμάτησαν να συζητούν το συγκεκριμένο θέμα. Νομίζω ότι, όταν ενηλικιωθείς και πάρεις τον δικό σου δρόμο κανένας γονιός δεν μπορεί να σου σταματήσει τα θέλω σου, αν είναι βέβαια σε φυσιολογικά πλαίσια.
Σου λείπει η Κύπρος; Την επισκέπτεσαι συχνά;
Ναι, όσο μεγαλώνω μου λείπει! Δεν την επισκέπτομαι όμως όσο συχνά θα ήθελα. Πριν τον Covid το έκανα πιο συχνά γιατί δούλευα και στην Κύπρο. Τώρα που δεν δουλεύω και δεν έχω δικαιολογία να κατέβω για ένα διήμερο-τριήμερο, το κάνω πιο πολύ σαν φοιτητής. Δηλαδή θα πάω Χριστούγεννα, Πάσχα και λίγο το καλοκαίρι. Αλλά πάντα είναι συνδυασμένο με δουλειά. Πάντα πάω με ένα σκοπό, δεν έχω πάει ποτέ μου και να πω ‘ήρθα για λίγες μέρες διακοπές’.
Θα ήθελες να επιστρέψεις πίσω στη Κύπρο κάποια στιγμή;
Αν με είχες ρωτήσει πριν 3-4 χρόνια μπορεί να σου έλεγα ότι το αποκλείω. Τώρα δεν μπορώ να αποκλείσω κάτι, ωστόσο αυτή την στιγμή δεν θέλω να επιστρέψω, δεν είμαι έτοιμος ψυχολογικά. Αλλά μπορεί κάποια στιγμή να το κάνω γιατί θα το θέλω. Δηλαδή με πίεση δεν θα κάνω κάτι, αλλά αν νιώσω ότι τέλειωσε η Αθήνα, ναι θα το κάνω!
Πες μου λίγα λόγια για τον Αντρέα
Πολύ περίεργη ερώτηση. Ο Αντρέας είναι μια περίεργη κατάσταση, δεν είναι εύκολος άνθρωπος! Είναι ένας τύπος που είναι 34 χρονών και ζει σαν έφηβος, του αρέσει να απολαμβάνει τα πάντα σαν παιδάκι, θέλει να κρατήσει αυτή την παιδικότητα του. Ακόμα και γονιός να γίνω αυτή την παιδικότητα δεν θα την κρύψω, ούτε θα την θάψω για κανένα λόγο.
Γουστάρω πάρα πολύ το θέατρο, έκανα πολλές θυσίες για αυτό. Μου αρέσει πάρα πολύ ότι κάνω, δεν ζηλεύω αυτά που δεν κάνω ή αυτά που δεν έχω, μάλλον λόγο ωριμότητας πια. Δεν κυνηγάω τα πράγματα, τα αφήνω να έρθουν.
Πιστεύω πάρα πολύ στους ανθρώπους, στην φιλία, στις ωραίες σχέσεις, στην αγάπη, στην ηρεμία, θέλω να ζω ήρεμα. Είμαι ένας άνθρωπος που μου αρέσει να μένω και μόνος μου πάρα πολύ. Δηλαδή όταν γράφω θέλω να είμαι μόνος μου, όταν δεν είμαι καλά θέλω να είμαι μόνος μου, ενώ είμαι πολύ κοινωνικός. Μου αρέσει πολύ να βλέπω τους άλλους να χαμογελούν, το προκαλώ αυτό και με τις παραστάσεις μου.
Είμαι πολύ αυστηρός στην δουλειά μου, με τους συνεργάτες μου, με τους ηθοποιούς και με τους μαθητές μου το ίδιο, για αυτό και με αγαπούν και περνάμε πάντα ωραία! Άλλωστε για να βγει ένα καλό αποτέλεσμα πάντα πρέπει να υπάρχει η αυστηρότητα. Δεν χαϊδεύω αυτιά, δεν θα σου πω είσαι υπέροχος απλά για να το ακούσεις. Δεν λέω εύκολα καλά λόγια αν δεν ισχύουν, ακόμα και για την ίδια μου την δουλειά. Μπορεί να γράψω ένα έργο και να μην μου αρέσει τόσο, θα πω ότι είναι μέτριο, αλλά θα το κάνουμε γιατί μπορεί να αναπτυχθεί με την σκηνοθεσία ή με κάτι άλλο. Επίσης δεν τσακώνομαι ποτέ, δεν μπορώ να τσακωθώ, προτιμώ να μην σου ξαναμιλήσω αν κάτι με πειράξει παρά να τσακωθώ μαζί σου. Αν έχω άδικο θα πω συγγνώμη.
Από που εμπνέεσαι για να γράψεις ένα έργο;
Από πουθενά! Πολλές φορές με ρωτάνε αν αυτά που γράφω έχουν να κάνουν με την ζωή μου. Η απάντηση μου είναι όχι, αν τα ζούσα όλα αυτά θα ήμουν παρανοϊκός. Δεν ξέρω αν είναι ταλέντο η έμπνευση ή αν γεννιέσαι με αυτήν. Προσωπικά μπορεί να είμαι στο κρεβάτι μου και να σκεφτώ μια ιδέα ή ένα χαρακτήρα ή μία ιστορία, χωρίς να έχω ακούσει όμως κάτι. Όλοι μου λένε, ‘έλα να σου πω την ιστορία της ζωής μου να την γράψεις΄. Όχι, δεν θα εμπνευστώ από καμιά ζωή, όλοι έχουν στην ζωή τους κάποιο ενδιαφέρον. Το θέμα δεν είναι απλά να είναι ενδιαφέρον κάτι, το θέμα είναι, να είναι ενδιαφέρον για το θεατή. Άρα η έμπνευση δεν έρχεται από τις ιστορίες που ακούω, ούτε από τη δική μου ζωή. Είναι κάτι που θα μου κεντρίσει το ενδιαφέρον την ώρα που το σκέφτομαι, θα το αναπτύξω και θα ‘χει ένα ενδιαφέρον για να έρθει κάποιος να πληρώσει να το δει ή να ανοίξει την τηλεόραση του για να το δει.
Όταν σου έγινε η πρόταση να γράψεις τη σειρά Φαμίλια και Μην Αρχίζεις τη Μουρμούρα, στον Άλφα Κύπρου, πως ένιωσες, είχες άγχος;
Όταν μου έγινε η πρόταση για τη Μουρμούρα ήταν Ιούλιος. Συγκεκριμένα με είχαν καλέσει και μου είπαν ότι ήθελαν να κάνω ένα δοκιμαστικό για να γράψω την Μουρμούρα. Αγχώθηκα πάρα πολύ αλλά μετά σκέφτηκα ότι αν αγχωθώ δεν θα είναι καλό το δείγμα μου. Έτσι έστειλα ένα δείγμα, πέρασε και μετά μου ζήτησαν να υπογράψουμε. Τότε ήταν που αγχώθηκα πιο πολύ με αποτέλεσμα τα πρώτα δύο επεισόδια που έγραψα να μην ήταν τόσο καλά και χρειάστηκε να τα γράψω ξανά. Εκείνο το διάστημα έβλεπα στον ύπνο μου εφιάλτες, ότι θα με διώξουνε, ότι δεν είμαι καλός, αλλά ήταν από το άγχος μου. Μέχρι που ηρέμισα, μου έφυγε το άγχος και κύλισαν όλα πάρα πολύ καλά! Τον Δεκέμβρη μου έγινε η πρόταση να μπω και στην Φαμίλια, έμεινα και εκεί δυόμιση χρόνια. Αλλά εκεί δεν είχα ποτέ μου άγχος, ίσως επειδή ήμασταν τρία άτομα και ήταν πολύ διαφορετικές οι συνθήκες. Ενώ στην Μουρμούρα ήμουν εντελώς μόνος μου, έτσι ήταν πολύ αγχωτικό.
Με τον Γιάννη Κλειδέρη, επίσης θεατρολόγος, ηθοποιός και σκηνοθέτης, δημιουργήσατε την Θεατρική εταιρεία Replica. Πες μου λίγα λόγια για αυτή (πως το αποφασίσατε, αν αντιμετωπίσατε δυσκολίες).
Μόνο δυσκολίες αντιμετωπίσαμε. Με τον Γιάννη ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας το 2011, τότε δουλεύαμε στο ίδιο θέατρο και ήμασταν και συμφοιτητές. Πως ξεκίνησε; Μια μέρα είχα δώσει στον Γιάννη να διαβάσει ένα έργο που είχα γράψει. Το διάβασε, του άρεσε πάρα πολύ και με ρώτησε αν θέλω να το ανεβάσουμε. Έτσι το μεγάλο όνειρο ξεκίνα, στην Αθήνα. Όταν ξεκινήσαμε υπήρχαν τόσες πολλές διαδικασίες για να ανεβάσουμε ένα έργο, που έπρεπε να ανοίξουνε μία εταιρεία. Όταν όμως είσαι 20-21 χρόνων και θέλεις να ανοίξεις μια εταιρεία με λογιστές, χωρίς κεφάλαια, χωρίς τίποτα, καταλαβαίνεις πως δεν είναι ότι πιο εύκολο. Παρά τις δυσκολίες τα καταφέραμε, το ξεκινήσαμε βασιζόμενοι στο προσωπικό μας χαρτζιλίκι και από τότε δε σταματήσαμε. Με τα πάνω, με τα κάτω, με τις αποτυχίες τις άπειρες, με τις επιτυχίες τις άπειρες. Κάπου βρήκαμε ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας, ένα συνδυασμό και συνεργαζόμαστε μαζί για 13 χρόνια ασταμάτητα, χωρίς κανένα διάλειμμα και συνεχόμενα. Δηλαδή 12 μήνες τον χρόνο ασχολούμαστε με την Replica, ανεβαίνουν 6-7 έργα το χρόνο. Κάθε χρόνο έχουμε πάρα πολλούς ηθοποιούς με τους οποίους συνεργαζόμαστε και κάθε χρόνο είναι και καλύτερα αυτά που ανεβάζουμε. Δηλαδή καμία σχέση η απειρία του 2011 με την εμπειρία του 2024. Έχουμε μία άψογη συνεργασία με τα πάνω και τα κάτω της.
Το ProjectR – cafe – stage ξέρω ότι είναι το δεύτερο σου σπίτι, αν όχι και το πρώτο σου. Μίλησε μου για αυτό. Πόσες ώρες περνάς εκεί;
Άπειρες! Αλλά δεν μπορώ και να μην είμαι εκεί. Δηλαδή όταν είμαι σπίτι, όταν είμαι διακοπές ή όταν φεύγω, νιώθω περίεργα που δεν είμαι εκεί. Μου αρέσει εκεί γιατί μαζεύονται οι φίλοι μου, οι συνεργάτες μου, θα πιούμε τον καφέ μας, θα μιλήσουμε, θα πούμε τα νέα μας.
Το Project ήταν και η αφορμή για να μείνω Αθήνα. Πριν αποφασίσω ότι θα εμένα μόνιμα Αθήνα είχα πει ότι για να μείνω, πρέπει να κάνω κάτι που να μου αρέσει πάρα πολύ. Τι είναι αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ; Να έχω επικοινωνία με τον κόσμο, να κάνω θέατρο, να πίνω τον καφέ μου με τους φίλους μου, να δημιουργώ και να ακούω μουσική. Όλα αυτά είναι το Project.
Εκεί είδα τα live που γούσταρα, με τους καλλιτέχνες που γούσταρα, ανεβάζουμε παραστάσεις, φιλοξενούμε άλλες παραστάσεις και πάρα πολλούς καλλιτέχνες, δωρεάν, χωρίς να νοικιάζουν το χώρο. Είναι ένας χώρος που αγαπώ πάρα πολύ αλλά συνάμα με κουράζει απίστευτα γιατί είμαι εκεί σίγουρα 12 ώρες την ημέρα, το λιγότερο, 7 μέρες την εβδομάδα, αλλά μου αρέσει πάρα πολύ, είναι το δεύτερο μου σπίτι. Άπειρες φορές κοιμάμαι και εδώ, ξέρουν όλοι που θα με βρουν. Είναι σαν παιδί μου, όπως και η Replica άλλωστε, είναι σαν να έχω δύο παιδιά. Ε.. με τον σκύλο τρία, πολύτεκνος!
Ξέρω ότι έρχεται για ακόμα ένα καλοκαίρι το ‘Τσίγκολελέτα’. Μίλησε μου για αυτό το έργο. Ποιες μέρες, ώρες και μέχρι πότε θα παίζεται η παράσταση;
Το ‘Τσιγκολελέτα’ επιστρέφει για δεύτερη χρονιά. Είναι καλοκαιρινή παράσταση που κάναμε και πέρσι το καλοκαίρι και πήγε πάρα πολύ καλά. Φέτος, έχουμε πρεμιέρα 8 Ιουνίου και θα παίζουμε μέχρι 10 Αυγούστου. Μετά θα κάνουμε λίγες διακοπές και όταν επιστρέψουμε θα γίνουν λίγες ακόμα παραστάσεις. Οι παραστάσεις είναι κάθε Παρασκευή στις 21:00 στο ProjectR.
Είναι ένα έργο που αγαπήσαμε πάρα πολύ όλοι οι συντελεστές και γι’ αυτό και το ξανακάνουμε, πήγε και πολύ καλά από κόσμο. Είναι πολύ χαρούμενη, λαμπερή παράσταση, έχει ωραίο χιούμορ, έχει πολλές εκπλήξεις μέσα, συνδυάζει το σήμερα και το 100 χρόνια πριν. Γίνεται μία ωραία μαεστρία και με την σκηνοθεσία του Γιάννη και με τα τραγούδια, είναι μουσική παράσταση, μουσική κωμωδία. Νομίζω ότι οι πρώτοι που θα το απολαύσουν είμαστε εμείς, μαζί με τον κόσμο και ανυπομονούμε πολύ να ξεκινήσουμε.
Εκτός από θεατρικές παραστάσεις τι άλλου είδους εκδηλώσεις παρουσιάζονται στο ProjectR – cafe – stage;
Στο ProjectR, πέρα από τις θεατρικές μας παραστάσεις, έχουμε πολλά μουσικά live, παρουσιάσεις βιβλίων, stand up comedy και πολλά bazzar. Γενικά ότι και να μου προτείνουν είμαι πολύ θετικός, γιατί θέλουμε να συνδυάζει και να υπάρχουν όλες οι μορφές τέχνης. Άρα είμαστε ανοιχτοί σε όλους και σε όλα.
Υπάρχει κάποιο έργο σου που έχεις αγαπήσει πιο πολύ;
Όχι! Να σου πω γιατί, νομίζω ότι κάθε στιγμή είναι ένα έργο τόσο τσιγγάνικο που τώρα είσαι εδώ, αύριο αλλού. Zω εκείνη την διαδικασία και την φάση, μετά την αφήνω και πάω στην επόμενη. Μπορεί σε κάποιες να περάσεις καλά, σε κάποιες να μην περάσεις καλά αλλά δεν είναι ότι είναι οι χειρότερες μου ή οι καλύτερες μου. Το ζεις, το αφήνεις, προχωράς. Το θέατρο έτσι είναι. Γενικά η ζωή του ηθοποιού ή του κάθε καλλιτέχνη έτσι είναι. Δεν θα σου πω αυτό το έργο είναι το καλύτερο, ή το χειρότερο, δεν έχω αγαπημένα έργα. Όλα έχουν την ίδια θέση στην καρδιά μου, είτε πήγε καλά οικονομικά είτε όχι, είτε καλλιτεχνικά με πήγε μπροστά είτε όχι. Έχουν μια ιδιαίτερη θέση όλα.
Πως αντιμετωπίζεις την αρνητική κριτική; Σε επηρεάζει;
Πλέον δεν ασχολούμαι! Μέχρι τα 25 μου όμως μπορεί και να έκλαιγα. Έμπαινα στο internet, διάβαζα τόσα πράγματα και έκλαιγα τόσο πολύ! Πλέον δεν επηρεάζομαι, ξέρω τι μπορώ να κάνω και τι δεν μπορώ να κάνω, που αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό! Δεν μπορώ να τα κάνω όλα, ούτε να γράψω τα πάντα, ούτε να σκηνοθετήσω τα πάντα, ούτε να παίξω τα πάντα. Ξέρω τα όρια μου, ξέρω τι μπορώ να κάνω, αν και είναι πολύ σωστό να βελτιωνόμαστε.
Πέρσι είχαμε κάνει το έργο «Πέφτει η νύχτα στο Πικέρμι», μια παράσταση που είχε παιχτεί ξανά, το 2017. Τότε είχα διαβάσει τις κριτικές και οι μισές με έθαβαν. Παρόλα αυτά έκανα ξανά το έργο. Αν ήμουν καλύτερος ή χειρότερος δεν το ξέρω, αλλά δεν θα έλεγα ποτέ ότι δεν θα το ξανακάνω επειδή με έκραξαν. Πέρασαν 6-7 χρόνια, άλλαξα, ωρίμασα, μεγάλωσα, μπορεί να είμαι κάτι διαφορετικό, μπορεί να είμαι και χειρότερος αλλά δεν θα επηρεαστώ από την κριτική. Γενικά στην κριτική πρέπει να φιλτράρεις, όποια και αν είναι αυτή. Θέλει φιλτράρισμα και η κακιά κριτική αλλά και η πολύ καλή. Γιατί και με την πολύ καλή μπορεί να ξεσηκωθείς και να νομίζεις ότι είσαι κάτι πολύ πιο σπουδαίο από ότι μπορεί να είσαι. Όλα θέλουν φίλτρο!
Ένιωσες κάποια στιγμή ότι η προσωπική σου ζωή μπαίνει σε δεύτερη μοίρα λόγω της δουλειάς;
Από την πρώτη μέρα! Είμαι πάρα πολλές ώρες στο μαγαζί, ασχολούμαι τόσο πολύ με αυτό και τις Κυριακές μάλιστα έχουμε μαθήματα από το πρωί μέχρι το βράδυ. Η προσωπική μου ζωή είναι ένα 10%, αλλά δεν με πειράζει πλέον γιατί έτσι συνήθισα. Στην αρχή δεν μου πολυάρεσε, μετά όμως κατάλαβα ότι αν αυτό με γεμίζει, τότε είναι μέρος της προσωπικής μου ζωής, προσωπική μου ζωή είναι και αυτό.
Προσωπική ζωή είναι να πας και με τους φίλους σου κάπου, κάτι που δεν κάνω αλλά τώρα το απολαμβάνω πολύ περισσότερο όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Γιατί δεν έχω τόσο πολύ δεδομένο ότι θα πάω εύκολα για ένα φαγητό, ένα ποτό ή θα πάω να δω μια άλλη παράσταση, ένα σινεμά ή θα πάω διακοπές εύκολα. Άρα νομίζω μόνο καλό μου κάνει, απολαμβάνω πιο πολύ αυτά που παλιά ήταν πολύ φυσιολογικά, καθημερινά και ήρεμα, τώρα τα νιώθω πιο μεγάλα. Ακόμα και για ένα φαγητό μετά από μια παράσταση με 2 φίλους, λέω ‘τι ωραία, τώρα είμαστε ήρεμα, συζητάμε, θα φάμε, θα πιούμε το ποτό μας’, το απολαμβάνω. Αλλά όχι δεν υπάρχει καμία προσωπική ζωή, εκτός από αυτή.
Πιο είναι το μυστικό σου για την επιτυχία, αυτό που σε έφερε σε αυτό που είσαι σήμερα;
Τίποτα, γιατί δεν υπάρχει απόλυτη επιτυχία! Το μόνο που μπορώ να πω είναι να πιστεύει κανείς πάρα πολύ στα όνειρα του, να έχει θέληση, επιμονή και να γουστάρει αυτό που κάνει ακόμα και αν πρέπει να θυσιάσει την προσωπική του ζωή. Δεν λέω όμως ότι το έκανα εγώ και είμαι πετυχημένος.
Πιστεύεις ότι έκανες όλα σου τα όνειρα πραγματικότητα, όσον αφορά τα επαγγελματικά;
Ναι! Ήθελα πολύ από μικρός να γράψω στην τηλεόραση, να παίξω στην τηλεόραση, να έχω τον δικό μου χώρο, τα έκανα όλα! Τώρα απλά απολαμβάνεις αυτά και δεν σε νοιάζει αν θα τα ξανακάνεις ή όχι. Δεν ξέρω αν μου γεννηθεί κάτι άλλο αύριο, μεθαύριο, αλλά αυτά που μου γεννιόντουσαν από παιδί μέχρι ένα σημείο έγιναν, όσο έπρεπε να γίνουν. Δηλαδή και τους ανθρώπους που ήθελα να γνωρίσω, τους γνώρισα και να παίξω αυτά που ήθελα, έπαιξα. Δεν έχω κάτι στο μυαλό μου που να λέω ‘ωχ, αυτό δεν το έχω κάνει’.
