Λίγα Λόγια για την Βασιλική Ανδρίτσου
Μια από τις πιο γνωστές Ελληνίδες ηθοποιούς της τηλεόρασης και του θεάτρου. Γεννήθηκε στις 16 Οκτωβρίου 1972 στον Πειραιά και πλέον έχει μετακομίσει και ζει με τον σύζυγο της Νίκο Συμεωνίδη και την κόρη τους Ανθέμια. Την έχουμε γνωρίσει μέσα από πολλές ελληνικές κωμικές σειρές. Το όνειρο της ήταν να σπουδάσει Υποκριτική ενώ σπούδασε και για ένα έτος Θεολογία. Ο πατέρας της είχε σπουδάσει και εκείνος Υποκριτική όμως δεν άσκησε ποτέ το επάγγελμα καθώς ήταν ο μεγαλύτερος από τα πέντε αδέρφια της οικογένειας και έπρεπε να εργαστεί για να βοηθήσει. Η πρώτη εμφάνιση της ηθοποιού ήταν στο θέατρο όπου έπαιξε στην παράσταση «Φιλουμένα Μαρτουράνο» το 1996.
Το όνειρο σας ήταν να γίνεται ηθοποιός από όσο έχετε δηλώσει παρόλο που στην αρχή είχατε περάσει στην σχολή θεολογίας. Εμείς ως κοινό σας γνωρίσαμε μέσα από τεράστιες επιτυχίες στις «Σαββατογεννημένες» , στο «Κόκκινο Δωμάτιο», στην «Πολυκατοικία» και πολλές ακόμα. Υπάρχει κάποιος αγαπημένος ρόλος που σας έχει μένει ξεχωριστός μέχρι και σήμερα;
Κομβικός ρόλος και πολύ αγαπημένος στην τηλεόραση ήταν το κόκκινο δωμάτιο. Η Μάρω, από το κόκκινο δωμάτιο, και το σήριαλ ήταν ένα σήριαλ το οποίο και μου άρεσε πάρα πολύ και το διασκέδασα και πέρασα πάρα πολύ ωραία και ο ρόλος θεωρώ μου ταίριαξε πάρα πολύ, ταιριάξαμε με τον ρόλο πολύ, συνεννοηθήκαμε δηλαδή, αλλά και σε αυτό το σήριαλ γνώρισα τον άντρα μου και ουσιαστικά ξεκίνησε μια ζωή και σε προσωπικό επίπεδο έτσι όπως μέχρις στιγμής έχουνε πάει όλα καλά και έχουμε και το παιδάκι μας οπότε αυτό το σήριαλ το θεωρώ κομβικό σημείο στην ζωή μου και στην καριέρα μου μόνο και μόνο επειδή διασκέδασα πάρα πολύ βρίσκοντας και συναντώντας αυτή την ηρωίδα.
Θυμάστε κάποια πολύ δύσκολη σκηνή σε κάποιο σας ρόλο που να σας δυσκόλεψε;
Τώρα να σου πω δεν θυμάμαι…στα σήριαλ γενικώς επειδή είναι και πάρα πολλά τα χρόνια δεν έχω κάποια δύσκολη στιγμή να θυμάμαι αλλά γενικά υπάρχουν κάποιες δυσκολίες. Αα ναι, τώρα θυμήθηκα μια…στο κόκκινο δωμάτιο πάλι που κάποια στιγμή έπρεπε να κάνω μια σκηνή με μια μαϊμού. Εγώ δεν έχω πρόβλημα με τα ζώα γενικότερα όμως εντάξει με τα άγρια ζώα δεν είμαι εξοικειωμένη να πω την αλήθεια και ρώτησα, μόλις την είδα είπα «α την χαριτωμένη μαϊμουδίτσα» και λέω στον ιδιοκτήτη της «δαγκώνει;» και μου λέει ναι!! «Τι; δαγκώνει;» του λέω.. εε και εκεί υπήρχε μια δυσκολία τέλος πάντων για το πως θα το κάνουμε για να βρούμε μια λύση για το πως θα το κάνουμε.
Υπάρχει κάποιος ηθοποιός είτε γυναίκα είτε άντρας που δεν συνεργαστήκατε ως τώρα και θα θέλατε να έχετε την ευκαιρία να παίξετε κάπου μαζί;
Υπάρχουν πάρα πολλοί ηθοποιοί που δεν έχω συνεργαστεί ακόμη τουλάχιστον και που θα ήθελα πάρα πολύ να παίξω μαζί τους. Και άντρες και γυναίκες δεν μπορώ να κατονομάσω κάποιον άλλα είναι μια πολύ τεράστια κατηγορία ειδικά στα δραματικά σήριαλ ή ταινίες ή θεατρικά έργα που δεν έχω παίξει με αρκετούς ηθοποιούς από αυτούς που θα ήθελα να συνεργαστώ κάποια στιγμή οπότε δεν έχω να κατονομάσω κάποιον γιατί υπάρχουν πάρα πολλοί, γιατί είμαστε και πολλοί ηθοποιοί και αρκετοί καλοί ηθοποιοί που θα ήθελα να τους βρω κάποια στιγμή και να κάνουμε μια συνεργασία.
Όπως είπαμε και πριν οι σειρές που αναφέραμε είναι μερικές από τις πολύ μεγάλες επιτυχημένες σειρές της τηλεόρασης που έχουν αφήσει εποχή, και οι περισσότερες μας χάριζαν και άφθονο γέλιο, πολλές ατάκες που μέχρι και σήμερα θυμόμαστε. Τέτοιες σειρές όμως πλέουν λείπουν από την τηλεόραση εδώ και χρόνια και βλέπουμε πιο πολύ δραματικές, κοινωνικές ή και εποχής. Που οφείλεται αυτό πιστεύετε και δεν βγαίνουν τόσο κωμικές σειρές πλέον;
Πραγματικά δεν γνωρίζω που οφείλεται. Προφανώς ο κόσμος έχει αυτό ανάγκη να δει αυτή την περίοδο, έχει ανάγκη να συγκινηθεί, να δει σήριαλ που να έχουν μια αγωνία στο σενάριο τους, να ξαφνιαστεί, παρά να γελάσει. Αν και πολύς κόσμος μου λέει μα γιατί θέλουμε να γελάσουμε, δεν βλέπουμε κωμωδίες και αυτά. Οι σεναριογράφοι και τα κανάλια πάνε με το κύμα. Αν ας πούμε ο κόσμος τις κωμωδίες τις αφήνει στην άκρη και πηγαίνει προς τα δραματικά ή στα εποχής γιατί είναι και η μόδα τώρα η καινούργια, γιατί φαντάζομαι κάποια στιγμή θα ηρεμήσουμε λίγο και με αυτό, θα τελειώσουν και τα άλογα στην Ελλάδα κάποια στιγμή φαντάζομαι γιατί θα έχουν κάνει όλα πια γυρίσματα οπότε θα πρέπει να περάσουμε σε άλλα ζώα. Οπότε, φαντάζομαι θα περάσει αυτό, είναι κύκλοι που κάνουνε, δηλαδή κάποτε ήταν πιο πολλά κωμικά. Τα δραματικά ήταν μετρημένα στα δάχτυλα και ήταν μόνο οι σαπουνόπερες που λέμε ή τα καθημερινά που λέμε σε δραματικά. Τα μεγάλα χαρτιά των καναλιών ήταν οι κωμωδίες, τώρα έχει αλλάξει αυτό αλλά φαντάζομαι θα κάνει τον κύκλο του και θα το περάσουμε…! Έχω δει πάρα πολύ καλές δουλειές δραματικές αυτή την περίοδο με φοβερά σενάρια και πάρα πολύ καλή σκηνοθεσία που και αυτό είναι πάρα πολύ σημαντικό. Το σημαντικότερο δεν είναι το κωμικό και το δραματικό για μένα. Το ελπιδοφόρο που συμβαίνει για μένα στην ελληνική τηλεόραση γιατί στο θέατρο είναι πιο σταθερά τα πράγματα είναι ότι έχει αλλάξει το ύφος των σειρών είτε είναι δραματικές είτε είναι κωμικές δεν έχει σημασία. Ο κόσμος ζητάει, η showbiz ας το πούμε έτσι, η τέχνη της τηλεόρασης ας το πούμε έτσι έχει εξελιχθεί και πρέπει να ακολουθήσουμε όλοι οι κωμικοί και δραματικοί. Εγώ το βλέπω ότι γίνεται στην Ελλάδα σιγά σιγά και αυτό είναι το ελπιδοφόρο για μένα.
Ως μανούλα και ταυτόχρονα ηθοποιός, τι θα συμβουλεύατε στα νέα παιδιά που κάνουν τα πρώτα τους βήματα τώρα στην υποκριτική;
Ως μανούλα και ηθοποιός δεν μπορώ να τους συμβουλέψω κάτι, τα νέα παιδιά. Είναι άλλες οι συνθήκες όταν είσαι νέος και ξεκινάς και άλλες οι συνθήκες όταν έχεις κάποια χρόνια στην πλάτη σου στην δουλειά και έχεις κάνει τα παιδιά σου ή το παιδί σου. Άλλη συνθήκη, άλλοι ρυθμοί. Δεν μπορώ να συμβουλέψω τίποτε τα νέα παιδιά, πολλές φορές με ρωτάνε αλλά δεν μπορώ να συμβουλέψω κάτι παρά μόνο ότι είναι πολύ σημαντικό να ακολουθήσουν το όνειρο τους, όχι για να βγάλουν φράγκα ή για να γίνουν διάσημοι αλλά γιατί δεν μπορούν να «ζήσουν» χωρίς την υποκριτική. Δεν μπορούν δηλαδή να φανταστούν τον εαυτό τους να ασχολούνται με κάτι άλλο γιατί πέρα από την λάμψη που έχει αυτό το επάγγελμα και που μπορεί να βγάλει και κάποιος αρκετά χρήματα, πολύ εφήμερο είναι αυτό βέβαια γιατί δεν μένουνε τα χρήματα αυτά εκτός αν είσαι στο Hollywood και παίρνεις 20 εκατομμύρια την ταινία οκ… αλλά μιλάμε για τα δεδομένα τα ελληνικά. Εγώ αυτό που θα μπορούσα να τους συμβουλέψω είναι αν θέλουν να γίνουν ηθοποιοί θα πρέπει να προσπαθήσουν πολύ στην αρχή, έχει πολλά βήματα μέχρι να σταθεροποιηθούν. Να μην χάσουν όμως το κουράγιο τους αν και εφόσον είναι το όνειρο τους αυτό. Εάν μπορούν να φανταστούν τον εαυτό τους κάπου αλλού ας πάνε κάπου αλλού. Αυτή είναι η συμβουλή η δική μου και τίποτε άλλο.
