“Όταν ολοκληρώνω κάτι που γράφω και μου αρέσει, γελάω σαν χαζοχαρούμενος” μας εξομολογείται στην αρχή του masterclass ο ταλαντούχος καλλιτέχνης, θέλοντας να μας δείξει πως το να γράφει και να δημιουργεί είναι κάτι σαν βιολογική ανάγκη για εκείνον. Άλλωστε “δεν μπορείς να μην είσαι καψούρης με αυτό που κάνεις”. Αυτή είναι η αμέσως επόμενη φράση του κι εμείς δεν έχουμε παρά να συμφωνήσουμε απόλυτα, φανταζόμενοι τους εαυτούς μας σαν μελλοντικούς επαγγελματίες.
Όσο λοιπόν προχωρά η συζήτηση, την οποία συντονίζει ο επίσης αγαπημένος ηθοποιός Φάνης Μουρατίδης, μαθαίνουμε όλο και περισσότερα για τη ζωή του και την καριέρα του που μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον:
1. Η πρώτη του εμπειρία σε γύρισμα
Μια ιστορία από τα εφηβικά του χρόνια με κωμική διάσταση, που ταυτόχρονα όμως αποδεικνύει το μικρόβιο που υπήρχε ανέκαθεν μέσα του και που πάση θυσία θα εκδηλωνόταν. Πίσω στο 1990 λοιπόν. Ο 15χρονος Χριστόφορος βλέπει στην τηλεόραση τις αγαπημένες του “3 χάριτες”. Ωστόσο δεν έχει σκοπό να παραμείνει ένας απλός θαυμαστής από τον καναπέ του. Αυτός ο κόσμος τον μαγεύει και θέλει να γίνει μέρος του. Ψάχνει στον χρυσό οδηγό και…χτυπά διάνα! Διεύθυνση των Studio Ata. Χωρίς λοιπόν δεύτερη σκέψη θα κάνει κοπάνα από το σχολείο του ένα μεσημέρι και θα πάρει τον δρόμο προς τα βόρεια. Δεν ξέρει πού ακριβώς βρίσκεται ο προορισμός του, η καρδιά του όμως έχει τέτοια λαχτάρα μέσα της που θα τον οδηγήσει! Όταν τελικά φτάσει, θα κάνει τα πάντα για να μπει μέσα. Σήμερα μας τα περιγράφει γελώντας, γελάμε κι εμείς μαζί του. Την ίδια στιγμή όμως υποκλινόμαστε στη δύναμη της θέλησης. Ένα νεαρό παιδί που θα αναγκαστεί να παίξει πολλούς ρόλους, να υποδυθεί από έναν κούριερ μέχρι το παιδί της Άννας Παναγιωτοπούλου, προκειμένου να εκπληρώσει έναν βαθύ του πόθο. Ήξερε όμως τι έκανε. Ίσως τελικά όταν κάτι το θες με όλο σου το είναι, τίποτα να μην μπορεί να σε σταματήσει..
2. Η προσωπική διάσταση στη δουλειά του
Μιλάμε για έναν πολυδιάστατο καλλιτέχνη, ηθοποιό, σκηνοθέτη, σεναριογράφο. Όλα αυτά την ίδια στιγμή, την ώρα που ταυτόχρονα επιμελείται και όλη τη διαδικασία παραγωγής. Μας εξηγεί λοιπόν πώς βρίσκει ισορροπίες ανάμεσα σε όλα αυτά και μας βάζει πιο βαθιά στον κόσμο του σεναρίου και της γραφής. “Γράφεις πολλές ιδέες, λίγες όμως θα κρατήσεις”, μας λέει μιλώντας για το σενάριο, το οποίο το χαρακτηρίζει “ζωντανό οργανισμό”, καθότι χαρακτηριστικό του είναι να αλλάζει διαρκώς. Η σωστή σειρά στη διαδικασία της παραγωγής/δημιουργίας είναι “σενάριο-γύρισμα-μοντάζ”, μας παραδέχεται και σπεύδει να εξηγήσει: “Σε μια σκηνή μπορεί να έχεις γράψει έναν ολόκληρο διάλογο ανάμεσα σε δύο χαρακτήρες. Ωστόσο πολλές φορές ένα βλέμμα μπορεί να είναι από μόνο του αρκετό για να αποδώσει όλο το νόημα που θες να περάσεις”. Αμέσως μετά έρχεται να επισημάνει τον ρόλο της μουσικής, τονίζοντας ότι χωρίς εκείνη “δεν νοείται αφήγηση”.
Αργότερα θα μας μιλήσει για τη βαθιά του καλλιτεχνική ανάγκη, που όσο περνούν τα χρόνια γίνεται μεγαλύτερη: Να λέει ιστορίες με τις οποίες να “ταυτίζεται” ο κόσμος. Φυσικά, όλοι αναρωτηθήκαμε αν υπήρξε κάποια από αυτές τις ιστορίες του που να είχε αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μοιράστηκε έτσι μαζί μας ότι στις πιο προσωπικές του ταινίες συγκαταλέγει το “Άν” του 2012. “Ήταν η περίοδος της ζωής μου που ακριβώς λόγω και της ηλικίας μου, ήμουν 36 χρονών, αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα στην εργένικη και την οικογενειακή ζωή”, ακούμε να μας λέει.
3. Η διαφορά του κινηματογράφου από την τηλεόραση
Μία από τις βασικές απορίες που του θέσαμε, μιας και έχει καταπιαστεί επιτυχώς και με τα δύο. Την κύρια διαφορά τους αρχικά την εντοπίζει στην έκταση, όπως λέει. “Είναι τελείως διαφορετικό να αφηγείσαι μία ιστορία σε 2 ώρες και τελείως διαφορετικό να την αφηγείσαι σε 15”. Στη συνέχεια, μας μιλά για τη διαφορά κινηματογράφου-τηλεόρασης, όπως τη βιώνει ο ίδιος ως δημιουργός. “Στην τηλεόραση αρχίζω να αγαπώ τους ήρωές μου και να συμπάσχω μαζί τους. Στενοχωριέμαι όταν το έργο ολοκληρώνεται και δεν έχω να γράψω κάτι άλλο για εκείνους. Στον κινηματογράφο από την άλλη δεν προλαβαίνει να συμβεί κάτι τέτοιο. Υπάρχει όμως και η θετική πλευρά σε αυτό. Καθότι είμαι περισσότερο αποστασιοποιημένος από τους χαρακτήρες μου, βλέπω τα πράγματα με πιο αντικειμενική οπτική”.
4. Τα γυρίσματα και οι άγνωστες πτυχές του “Maestro”
Η σειρά που όλοι αγαπήσαμε θα αποτελούσε χωρίς αμφιβολία κύριο αντικείμενο συζήτησης με τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη. “Πάει να γίνει το αγαπημένο μου παιδί”, μας εξομολογείται ο καλλιτέχνης και η αλήθεια είναι πως μετά από μία τέτοια επιτυχία σε παγκόσμιο επίπεδο δεν περιμέναμε να ακούσουμε κάτι διαφορετικό. Αγωνιούσαμε βέβαια να ακούσουμε ιστορίες από τα γυρίσματα και από το πώς γεννήθηκε η ιδέα για μία τέτοια σειρά. Μας περιγράφει λοιπόν γελώντας πόσο όμορφα περνούσαν στα γυρίσματα, από τον Φάνη Μουρατίδη που με το χιούμορ του γινόταν η “ψυχή” του καστ, μέχρι όλη την αγριότητα που έβγαζε ο Γιάννης Τσορτέκης εξαιτίας του ρόλου του, και που σε πρώτο επίπεδο στάθηκε ικανή να “ψαρώσει για τα καλά” τον Γιώργο Μπένο.
Πληροφορηθήκαμε επίσης κάτι πολύ ενδιαφέρον αναφορικά με το κόνσεπτ του να είναι κάθε επεισόδιο αφιερωμένο σε έναν ξεχωριστό χαρακτήρα. “Όταν προσέγγισα τη Χάρις Αλεξίου για να συμμετέχει, εμπνεόμενος από την ‘Προσευχή’, είχα ήδη γράψει τα δύο πρώτα επεισόδια. Ξεκίνησα έτσι να γράφω το τρίτο και, για να την εντυπωσιάσω, το έγραψα όλο πάνω της! Και κάπως έτσι καταλήξαμε να έχει κάθε επεισόδιο και έναν ξεχωριστό αφηγητή”, θυμάται ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης.
6. Τα σχέδιά του για το μέλλον
Νομίζω πως το ποιοι είναι οι στόχοι του και τα μελλοντικά του όνειρα αποτελούσαν κοινή απορία καθενός από εμάς, δεδομένου ότι όλοι μας ανεξαιρέτως αδημονούμε ήδη για τον β’ κύκλο του “Maestro”. Όπως μάθαμε λοιπόν, ο Παπακαλιάτης ετοίμαζε ήδη μία ταινία την περίοδο του lockdown, την οποία άφησε στη μέση για να γυρίσει την αγαπημένη σειρά, οπότε κατά πάσα πιθανότητα αυτή θα αποτελεί την επόμενη ολοκληρωμένη του δουλειά. Το σίγουρο είναι πάντως ότι όπως και να ‘χει, ο ίδιος επιθυμεί να κινηθεί στα χωράφια του κινηματογράφου σε επόμενο στάδιο, αφήνοντας για λίγο την τηλεόραση στην άκρη. Μάλιστα το πιο ενδιαφέρον “hint” που μας έδωσε είναι ότι θα στοχεύσει και πάλι σε μία παραγωγή υψηλών προδιαγραφών, που, μετά την παγκόσμια επιτυχία του “Maestro”, αναμένεται κι αυτή να εισέλθει σε… διεθνή “μονοπάτια”… Τίποτα άλλο για την ώρα όμως! Μόνο η σιγουριά πως από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη έχουμε ακόμη πολλά να δούμε!
Δεδομένου ότι δεν έχουμε καθόλου συχνά την ευκαιρία να συναντάμε τέτοιους καλλιτέχνες, δεν θα ήταν υπερβολή πιστεύω να χαρακτηρίσουμε το masterclass “experience of a life-time”! Χριστόφορε Παπακαλιάτη, ευχαριστούμε από καρδιάς!
